เซี่ยเจียวหง หญิงหัวใจแกร่ง ยุค80

บทที่ 8 เข้าตำบล

เซี่ยเจียวหงได้ยินดังนั้น เธอคิดว่าควรจะไปพร้อมกันเลยจะได้วางเงินมัดจำและเลือกแบบบ้าน ช่างผู้รับเหมาจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเข้ามาในหมู่บ้านอีก จึงได้หันไปถามความคิดเห็นของแม่สามี

“แม่คะ ฉันว่าเราไปพร้อมกับพี่ใหญ่กวงดีไหม เผื่อว่าเลือก แบบบ้านแล้วจะได้วางมัดจำเลย อีกทั้งผู้รับเหมาจะได้ไม่ต้องเสียเวลามาที่หมู่บ้าน และตอนกลับก็นัดกับพี่ใหญ่กวงว่าเจอกันตรงไหน บ้านซือเองก็ต้องซื้อของกลับบ้านเหมือนกันจะได้เหมาเกวียนมาทีเดียว ลดค่าใช้จ่าย”

นางหลิงมู่เห็นด้วยกับลูกสะใภ้ จะได้ไม่เสียเวลาทั้งสองฝ่าย ส่วนขากลับคิดว่าอาหงคงต้องเหมาเกวียนกลับมาอยู่แล้ว กวงฮ่าวจื่อจะได้ไม่ต้องจ่ายค่าเกวียนซ้ำซ้อน

“เอาอย่างที่อาหงบอกเถอะฮ่าวจื่อ ไปพร้อมกันนี่แหละ จะได้ ไม่เสียเวลาทั้งสองฝ่าย”

เมื่อได้รับคำยืนยันของนางหลิงมู่ กวงฮ่าวจื่อจึงพยักหน้ารับและคิดว่าขากลับเขาคงต้องจ่ายค่าเกวียนเอง แค่เงินที่ให้เขาและครอบครัวมาเมื่อวานก็เกรงใจจะแย่แล้ว

ชาวบ้านได้แต่เงี่ยหูฟังเรื่องที่เซี่ยเจียวหงและกวงฮ่าวจื่อคุยกัน ทำให้รู้ว่าบ้านซือกำลังจะสร้างบ้านใหม่ จึงสร้างความตื่นตกใจให้กับชาวบ้านมาก ไม่คิดว่าเพียงแค่ขายเนื้อหมูป่าทำให้สามารถมีเงินสร้างบ้านได้ เพราะบ้านซือคือครอบครัวที่จนที่สุดในหมู่บ้าน ตามมาด้วยบ้านกวง

แต่ใครจะทำได้เหมือนเซี่ยเจียวหงล่ะ เข้าป่าไม่นานสามารถ ล่าหมูป่ามาได้ตั้งสองตัวแถมตัวใหญ่อีกด้วย อิจฉาไปก็เท่านั้น ถ้าถามมากอาจจะโดนเซี่ยเจียวหงด่ากลับมาอีก ใครไม่รู้บ้างว่าปากเธอร้าย แค่ไหน ขืนถ้าเข้าไปแตะ คงโดนด่าจนกลับบ้านไม่ถูก

จากนั้นไม่นานเกวียนประจำหมู่บ้านจึงมาจอดรับชาวบ้านที่ต้องการเข้าตำบล เซี่ยเจียวหงและทุกคนในครอบครัวจึงทยอยขึ้นเกวียน

ทันทีที่เข้ามาถึงตำบลเธอจ่ายเงินค่าเกวียนสำหรับผู้ใหญ่สองและเด็กสองคนให้กับลุงขับเกวียน จากนั้นจึงเดินตามเพื่อมาต่อเกวียนอีกครั้งเพื่อเข้าไปที่ร้านผู้รับเหมา

“สวัสดีครับ ลุงหูอยู่ไหม”

เมื่อมาถึงร้านขายวัสดุก่อสร้าง กวงฮ่าวจื่อจึงถามพนักงานหน้าร้านทันที

“อยู่ครับ เถ้าแก่อยู่ด้านใน ให้ผมบอกว่าใครมาหาครับ”

พนักงานรีบตอบและถามกลับด้วยท่าทางเป็นกันเอง

“บอกลุงหูว่าอาจื่อพาลูกค้าจะสร้างบ้านมาตกลงราคาและขอดูแบบบ้าน”

กวงฮ่าวจื่อตอบกลับพร้อมกับหาที่นั่งเพื่อรอคุยงานกับลุงหู ไม่นานเถ้าแก่ร้านที่กวงฮ่าวจื่อเรียกว่าลุงหูเดินออกมาด้วยรอยยิ้ม

“ไม่เจอกันนานเลยนะอาจื่อ จะสร้างบ้านแล้วหรือ”

“ยังครับลุง บ้านผมยังอีกนาน ผมพาน้องสะใภ้ภรรยาของ เฉิงซานกับแม่ของเขามาครับ ทั้งสองคนต้องการสร้างบ้านใหม่ลุงพอจะมีแบบบ้านให้ดูไหม”

กวงฮ่าวจื่อรีบปฏิเสธเมื่อลุงหูคิดว่าบ้านกวงจะสร้างบ้านใหม่ เขาคงต้องเก็บเงินอีกนาน และไม่รู้ว่าเมื่อไรจะมาถึง

หลังจากที่นางหลิงมู่และเซี่ยเจียวหงแนะนำตัว ลุงหูจึงนำ แบบบ้านทั้งหมดที่เขามีมายื่นให้ดู เซี่ยเจียวหงถูกใจแบบบ้านหลังหนึ่ง มีประมาณห้าห้องนอนและดูหลังใหญ่พอตัวจึงได้ถามราคา

“แบบนี้ราคาค่าก่อสร้างเท่าไรคะลุงหู”

นางหลิงมู่ใจไม่ดีเพราะบ้านที่ลูกสะใภ้ต้องการนั้นดูท่าแล้วน่าจะแพง แต่ก็ไม่อยากเอ่ยค้านเพื่อให้เธอเสียน้ำใจจึงนั่งฟังอย่างเงียบ ๆ

“หนึ่งพันสองร้อยหยวน แต่ถ้าใช้วัสดุอย่างดีขึ้นมาหน่อยจะอยู่ที่หนึ่งพันแปดร้อยหยวน”

เพียงแค่คำตอบของลุงหูนางหลิงมู่กับกวงฮ่าวจื่อแทบจะลมใส่ เงินเกือบสองพันหยวน ชาตินี้พวกเขาจะหากันได้หรือไม่ แต่ต่างกับ เซี่ยเจียวหงที่ตอบโดยไม่ลังเล

“ตกลงค่ะ แต่ขอวัสดุอย่างดีนะคะ เพราะบ้านหนึ่งหลังเราไม่ได้อยู่กันเพียงปีสองปี ลุงหูพร้อมรับงานเมื่อไร”

เถ้าแก่หูมองหน้าเซี่ยเจียวหงอย่างไม่เชื่อสายตา แม้ว่าเขาไม่เคยดูถูกคน แต่ความเป็นมาของบ้านซือเขารู้ดีเพราะรู้จักกับซือเฉิงซานนั่นเอง

“หนึ่งอาทิตย์ เพราะลุงต้องสั่งของและตามคนงานก่อน วันนี้สะใภ้ซือพร้อมจะวางเงินและทำสัญญาเลยไหม” เถ้าแก่หูเอ่ยถาม

“พร้อมค่ะ ลุงทำสัญญามาได้เลยฉันยินดีจ่ายก่อนห้าในสิบส่วน และที่เหลือจ่ายเมื่องานจบ”

เซี่ยเจียวหงยินดีที่จ่ายทั้งหมด แต่เธอกลัวว่างานจะไม่เดิน จึงขอจ่ายห้าสิบเปอร์เซ็นต์ก่อน ส่วนที่เหลือค่อยจ่ายตอนส่งมอบบ้าน ส่วนเฟอร์นิเจอร์ค่อยหาซื้อเอาตอนบ้านใกล้เสร็จ

ดังนั้นเถ้าแก่หูจึงหยิบสัญญาออกมา ในสัญญาระบุว่าบ้านจะเสร็จอีกสามเดือนเมื่อส่งมอบบ้านแล้วจึงจ่ายเงินส่วนที่เหลือ ส่วนเรื่องเฟอร์นิเจอร์เธอตั้งใจว่าจะค่อย ๆ ดูไป นี่มันยุคแปดศูนย์ช่วงปลาย อุปกรณ์ทุกอย่างก็ทันสมัยขึ้นแล้ว เธอต้องการสร้างห้องน้ำแบบที่ต้องการและมีฝักบัว ถ้าจะให้เธอตักน้ำอาบก็คงไม่ไหว

เมื่อเจรจากับเถ้าแก่หูเสร็จ เถ้าแก่ขอเพิ่มสองร้อยหยวนสำหรับห้องน้ำที่มีในตัวทุกห้องและสำหรับรับแขกหนึ่งห้อง ซึ่งเซี่ยเจียวหงมองว่าไม่แพง จึงเพิ่มให้สามร้อยหยวนแทนและร่างแบบห้องน้ำให้ ซึ่งไม่ต่างไปจากของเถ้าแก่หูมากนัก เพียงแค่อุปกรณ์บางอย่างต้องสั่งมาจาก เมืองใหญ่

หลังจากที่จ่ายค่ามัดจำครึ่งหนึ่งในการสร้างบ้านเรียบร้อยแล้ว เซี่ยเจียวหงจึงบอกให้กวงฮ่าวจื่อรออยู่ที่ต้นไม้ใหญ่ตรงข้ามร้านขายเครื่องปรุงเพื่อรอขึ้นเกวียนกลับพร้อมกัน

เซี่ยเจียวหงพาแม่และลูกทั้งสองเข้าร้านขายเสื้อผ้า เมื่อเข้ามาถึงกลับเจอพนักงานขายที่ดูจะไม่ค่อยต้อนรับพวกเธอเท่าไร แต่ก็จำใจสั่งไปเพราะร้านเสื้อผ้าสำเร็จรูปในตำบลมีไม่มากนัก ส่วนใหญ่จะอยู่ในอำเภอ

“ฉันต้องการเสื้อผ้าสำหรับแม่สามีและลูกทั้งสองคนละสามชุด”

“ร้านนี้มีแต่ผ้าเนื้อดี ของผู้ใหญ่ชุดละยี่สิบห้าหยวน ของเด็ก ชุดละสิบห้าหยวน รบกวนให้คุณลูกค้าจ่ายเงินก่อนค่อยเข้าไปเลือกแบบนะคะ”

พนักงานสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างดูถูก ทำให้นางหลิงมู่ต้องกระตุกชายเสื้อของลูกสะใภ้ เพราะไม่กล้าที่จะซื้อสินค้าร้านนี้ แต่เซี่ยเจียวหงกลับส่งสายตาและยิ้มให้อย่างอ่อนโยน คล้ายกับบอกว่า แม่อยู่เฉย ๆ ฉันจัดการเอง

“ฉันเพิ่งรู้นะว่าร้านนี้เลือกปฏิบัติกับลูกค้า ไม่ทราบว่าเถ้าแก่ร้านอยู่ไหม”

เซี่ยเจียวหงใช่ว่าจะยอม เพราะการที่เธอเลือกร้านนี้เพราะรู้สึกว่าคุณภาพของผ้านั้นดีกว่าสองร้านที่เธอเดินผ่านมา

เสียงของเซี่ยเจียวหงไม่เบาทำให้เถ้าแก่เนี้ยที่อยู่ในห้องทำงาน ได้ยินเสียงจึงเดินออกมาดู และสอบถามเรื่องทั้งหมด เมื่อรู้ว่าพนักงานเลือกปฏิบัติจึงได้เอ่ยขอโทษลูกค้า

“ฉันต้องขอโทษลูกค้าด้วยนะคะ พนักงานของร้านแสดงกิริยา ไม่เหมาะสม”

“เรื่องนี้ฉันไม่โทษเถ้าแก่เนี้ยหรอก ฉันขอพนักงานหญิงคนนั้นมาดูแลต่อได้ไหม และอย่ามองว่าการที่ฉันและครอบครัวใส่เสื้อผ้าที่มีร่องรอยการปะจะไม่มีเงินจ่าย”

เซี่ยเจียวหงชี้ไปที่พนักงานอีกคนที่ดูจะเป็นกันเอง แต่ก่อนหน้านี้เหมือนกับพนักงานคนนั้นจะติดลูกค้าอยู่ เมื่อพนักงานอีกคนเดินเข้ามาเธอจึงบอกความต้องการของตัวเองอีกครั้ง พนักงานคนใหม่จึงพา นางหลิงมู่และสองแฝดไปเลือกเสื้อผ้าชั้นบน

“ฉันไม่ใช่คนที่จะยอมคน แต่การที่พนักงานของคุณคนนี้เลือกปฏิบัติกับลูกค้า ฉันเชื่อว่าคนมีเงินแต่แต่งตัวมอซอเช่นฉันคงโดนปฏิบัติเหมือนกัน ซึ่งนั่นทำให้ร้านขาดรายได้ ฉันขอกระดาษกับดินสอหน่อย ได้ไหม สักสามสี่แผ่น”

เซี่ยเจียวหงเห็นว่าแม่สามีและลูกน้อยทั้งสองคนเดินไปชั้นบนแล้วจึงหันมาเอาเรื่องพนักงานคนนี้กับเถ้าแก่เนี้ยอีกครั้ง

เถ้าแก่เนี้ยกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอสงสัยมาหลายครั้งแล้วว่าทำไมยอดขายของร้านลดลง แม้จะมีพนักงานคนอื่นบอกเธอบ้างแล้ว แต่ยังจับไม่ได้ และพนักงานคนนี้เป็นหลานสาวแม่สามีของเธอ ทำให้ ไล่ออกอย่างยากลำบาก