น้ำฟ้าเองก็มัวแต่ตั้งหน้าตั้งตากิน คงจะเพราะหิวด้วยเลยซัดเสียหมดชามเกลี้ยง พอเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าเขานั่งจ้องอยู่ และทันทีที่สายตาประสานกันหัวใจของเธอก็ไหววูบ
บ้าเอ๊ย นั่งจ้องอะไรแบบนี้ ไม่มีมารยาท !
เธอรีบหลบตาแต่ก็ไม่วายที่จะเอ่ยปากถามเหวี่ยง ๆ
“ มองอะไร ”
“ มองคนสวย ”
“ เสี่ยวชะมัด ” เธอว่าแบบนั้นแต่ใบหน้าแดงก่ำ เขายิ้มเมื่อรู้แก่ใจว่าเธอร้ายแค่ปาก ในใจลึก ๆ ก็รู้สึกอะไรกับเขาเหมือนกันแหละน่า
“ อร่อยไหม ”
“ อืม ”
“ ถ้าชอบจะพามากินทุกวันเลย ”
เธอแอบเหลือบไปมองเจ้าหนี้หน้าเลือดที่นึกจะทำตัวใจดีอะไรขึ้นมาตอนนี้ เมื่อพบว่าเขายังจ้องด้วยตาฉ่ำตาหวานก็รีบเสมองไปทางอื่นทันที และเอ่ยปากชวน
“ อิ่มแล้ว กลับกันเถอะค่ะ ”
“ อืม ” เขารับคำสั้น ๆ แล้วเรียกป้าสามาคิดเงิน
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เดินดูของกินในตลาดที่เธอเห็นว่ามันน่ากินไปหมด ทั้งอยากกินเองและอยากซื้อไปฝากคนที่ไร่ จนพะรุงพะรังเต็
