Chapter 10
1676 คำ
สองวันต่อมา...
"อ๊ะ.. อ๊ะ... ธาดา ซี๊ดดดด"
หญิงสาวร้องครางออกมาเสียงหวานทำเอาชายหนุ่มควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ไหวขยับร่างกายไม่ยั้งก่อนจะปล่อยปล่อยทุกอย่างออกมาในตัวของหญิงสาวจนหมด
แพรีสล้มลงนอนอยู่บนตัวของชายหนุ่มก่อนจะใช้คางเล็กวางเกยอยู่บนหน้าอกของธาดา นิ้วเรียวไต่ตามตัวเขาอย่างหยอกล้อ
"ปูไต่ ปูไต่ ปูไต่"
"พอแล้วน่าผมไม่มีแรงแล้ว"
เขาเอ่ยออกมาเสียงเบาก่อนจะเหลือบสายตามองโทรศัพท์ของตัวเองที่มันมีเสียงดังขึ้นมาไม่ขาดสาย ชายหนุ่มยื่นมือไปหยิบมาก่อนจะกดรับสายทันที
"ว่าไงครับพี่ชาย"
(ธาดาพรุ่งนี้ว่างมั้ย พี่จะจัดเซอร์ไพรส์วันเกิดดาราแล้วก็อยากจะเซอร์ไพรส์ขอแต่งงานด้วย แต่ว่าไม่มีใครช่วยเลยอ่ะเรามาได้มั้ย)
"ได้สิครับ เดี๋ยวผมลางานไปเลย พรุ่งนี้ที่ไหนครับ"
หญิงสาวมองสบตาชายหนุ่มอย่างสงสัย ว่าใครกันที่โทรมาหาเขาและสำคัญมากขนาดถึงกับต้องลางานไปหา แสดงว่าคงสำคัญมาก
(กระบี่ เดี๋ยวส่งตั๋วเครื่องบินให้นะมาพร้อมธารันเลย)
"ได้ครับพี่ชาย เจอกันนะ"
เขากดวางสายก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี สงสัยน้องสาวจะได้เป็นฝั่งเป็นฝาก่อนใคร ส่วนตัวเขานั้นไม่ต้องพูดถึงยังไม่เจอคนที่ใช่เลย เขาวางโทรศัพท์ลงข้างเตียงก่อนจะเหลือบสายตามองหญิงสาวตรงหน้าที่ตอนนี้นอนอยู่บนตัวเขามองตาใสแป๋วเหมือนเด็ก
"จะไปไหนอ่ะ ไปกับใคร ต้องลางานเลยเหรอ"
เธอเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ ชายหนุ่มดันตัวเธอให้ออกไปให้ห่างก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ
"มันเรื่องของผม และอีกอย่างคุณไม่มีสิทธิ์มาถามอะไรแบบนี้กับผม ลืมไปแล้วเหรอว่าเราสองคนเป็นแค่เจ้านายกับลูกน้องเท่านั้น"
"แต่เรานอนด้วยกันทุกคืน มีอะไรกันทุกวันนะ"
หญิงสาวท้วงออกมาน้ำตาคลอ เธอยอมเขามาตลอดเพราะคิดว่าวันหนึ่งเขาจะหันมารักเธอบ้าง แต่เกือบสองปีที่ผ่านมามันไม่ช่วยให้เขาหันมามองเธอบ้างเลยหรือไง
"ก็เราตกลงกันแล้วว่ามันคือสถานะแบบไม่ผูกมัด อย่าบอกนะว่าคุณรู้สึกอะไรกับผม... คุณรู้ใช่มั้ยว่าถ้าใครรู้สึกก่อนเราต้องจบกันแค่นี้"
หญิงสาวเงียบไปทันที เธอไม่มีทางบอกเด็ดขาดว่ารู้สึกแบบไหนกับเขา ไม่อย่างนั้นเธอต้องเลิกยุ่งเกี่ยวกับเขาทุกอย่างซึ่งเธอไม่สามารถทำใจได้ตอนนี้แน่นอน
"ไม่ได้รู้สึกอะไรนี่"
"ก็ดีแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อยจะได้อยู่ด้วยกันนานๆ พรุ่งนี้ผมจะไปกระบี่เซ็นใบลางานให้ผมด้วยแล้วกัน สักสองวันนะครับเจ้านาย"
หญิงสาวฝืนยิ้มออกมาก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจทุกอย่าง เขาเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะถือกระเป๋าโทรศัพท์ติดมือไปด้วย
"คืนนี้ผมกลับไปค้างที่บ้านนะ ไม่ต้องโทรมาล่ะ"
ธาดาพูดจบก็ขยับเข้ามาใกล้หญิงสาวจูบหน้าผากเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปทันที เธอมองตามชายหนุ่มไปจนลับสายตาก่อนจะทรุดลงกับพื้นพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างอัดอั้น
"ฮึก! ผู้ชายใจร้าย ใจร้ายที่สุดเลย"
แพรีสนอนคว่ำหน้าร้องไห้ไม่รู้นานเท่าไหร่ เธอไม่อยากจะอดทนอีกต่อไปแล้ว ถ้าเขากลับมาเธอจะขอเคลียร์กับเขาเรื่องสถานะของเราสองคน ถ้าเกิดว่าเขายังพูดคำเดิมเธอจะยอมเดินออกไปจากชีวิตของเขาเอง เธอเสียเวลามานานแล้วมันควรถึงเวลาที่เธอควรเรียกร้องให้ตัวเองบ้าง
ทางด้านของธาดาเขาไปจัดเซอร์ไพรส์ขอแต่งงานให้กับคชาภัทรและน้องสาวดารารัตน์ ซึ่งทุกอย่างก็เป็นไปได้ด้วยดีและมีความสุขกันถ้วนหน้า
"ดีใจด้วยนะคะน้องสาว จะแต่งงานมีสามีสักที"
"ตัวเองก็ไม่ยอมแต่ง แฟนก็ไม่เคยพามา ตกลงว่ามีหรือไม่มีคะ"
ดารารัตน์เอ่ยถามพี่ชายอย่างสงสัย ตั้งแต่เธอโตมายังไม่เคยเห็นผู้หญิงของพี่ชายเลยสักคน ทั้งพี่ธาดาและพี่ธารัน ไม่รู้ว่ามีแต่ไม่พามาหรือยังไง
"ไม่มีอ่ะโสด"
"เอาจริงนะ... คนอย่างพวกพี่อ่ะเหรอจะโสด หรือว่าไปหลอกกินเค้าฟรีไม่น่ารักเลยนะคะนิสัยแบบนี้อ่ะ เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น ถ้าพี่คชาภัทรทำแบบนี้กับดาราบ้าง พวกพี่จะรู้สึกยังไง"
น้องสาวคนสวยบ่นออกมาเสียงจริงจัง ธาดาเงียบไปอย่างเถียงไม่ออกเพราะน้องสาวของเขาเจอแบบนี้คงรู้สึกไม่ค่อยดี แต่ในกรณีของเขาแพรีสยอมรับเงื่อนไขเองนี่ จะมาโทษเขาฝ่ายเดียวได้ยังไง
"เตรียมตัวกลับกันเถอะค่ะ ขอบคุณนะคะสำหรับเซอร์ไพรส์ชิ้นนี้ ดารามีความสุขมากเลยค่ะ"
ดาราหอมแก้มพี่ชายคนละข้างก่อนจะวิ่งกลับเข้าไปในห้องมองหาชายคนรัก จะได้ชวนเขาเก็บของกลับบ้านด้วยกัน
จากนั้นทั้งห้าคนก็เดินทางกลับมาถึงกรุงเทพในช่วงเย็น ธาดาเลือกที่จะมาหาแพรรสเพราะเธอบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย เขามาถึงหน้าคอนโดใช้คีย์การ์ดเปิดเข้าไปก่อนจะมองหาหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังนั่งซึมอยู่ตรงโซฟา
"แพรีสคุณเป็นอะไร"
เขาเดินมานั่งลงตรงข้ามหญิงสาว เธอเงยหน้ามองชายหนุ่มก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
"กลับมาแล้วเหรอ สนุกมั้ยคะ"
"อืม ก็สนุกดีไปหาอะไรกินมั้ยผมพาไป"
หญิงสาวส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะขยับตัวไปนั่งข้างชายหนุ่ม เธอยื่นมือไปกุมมือธาดาไว้แน่นก่อนจะเอ่ยถามเสียงสั่น
"แพรีสอยากจะถามคุณบางอย่าง"
"ว่ามาสิ มีอะไร"
"คุณไม่คิดอยากจะมีครอบครัวเหรอคะ อายุเราสองคนก็มากแล้วนะไม่คิดอยากจะแต่งงานมีลูกบ้างเหรอคะ"
ธาดามองเธออย่างแปลกใจ ปกติไม่เห็นสนใจจะถามอะไรแบบนี้เลยนี่ ทำไมวันนี้ดูซีเรียสผิดปกติ
"ไม่รู้สิ สามสิบไม่ใช่อายุเยอะนะ ยังเหลืออีกตั้งหลายปีจะรีบทำไม"
"แต่แพรีสอายุมากกว่าคุณสองปีนะ ถ้าจะมีลูกก็ต้องรีบมีก่อนสามสิบห้า ซึ่งจริงๆควรมีก่อนหน้านี้แล้วซ้ำ โทรหาที่บ้านทีไรก็ถามว่าเมื่อไหร่จะแต่งงานมีครอบครัวสักที"
เธอเงียบไปมองดูท่าทีของชายหนุ่ม แต่เขาก็ยังคงนิ่งเดาอารมณ์ไม่ถูกสักอย่าง
"แล้วไง..."
"แพรีสรักคุณค่ะรักมาตลอดเลย ถ้าคุณยืนยันว่าเราสองคนไม่สามารถข้ามผ่านสถานะอื่นได้ เราสองคนเลิกยุ่งเกี่ยวกันดีมั้ยคะ"
เธอตัดสินใจแล้วว่า ถ้าเขาไม่ได้รักหรือรู้สึกกับเธอแม้สักนิดก็ขอให้เราสองคนพอแค่นี้และเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เธอรู้ว่ามันทำใจลำบาก แต่ถ้าเราสองคนไม่ต้องมีความสัมพันธ์ในฐานะอื่นยังไงก็ทำใจได้
"คุณทนมาได้ตั้งนาน ทำไมครั้งนี้ถึงพูดออกมา"
"เพราะแพรีสไม่อยากทนแล้วค่ะ คุณเลือกได้มั้ยว่าจะเอายังไงกับสถานะของเราสองคน"
เขามองสบตากับเธออย่างลังเล ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไรเพราะเขาชินที่มีหญิงสาวอยู่ข้างกายตลอด และถ้าวันหนึ่งเราสองคนจะกลับไปเป็นเจ้านายกับลูกน้อง ไม่รู้ว่าเขาจะมีความรู้สึกยังไง
"ผมไม่รู้... คือว่า"
"งั้นเราสองคนลองกลับไปใช้ชีวิตก่อนที่จะมีกันดีมั้ยคะ คุณเป็นลูกน้องส่วนแพรีสเป็นเจ้านาย บางทีเราสองคนอาจจะเจอคนที่ใช่ก็ได้นะ ดีมั้ย"
หญิงสาวฝืนยิ้มออกมาทำเหมือนไม่ได้คิดอะไร แต่ภายใรใจของเธอเสียใจมากที่สุดท้ายแล้วก็ไม่สามารถเอาชนะใจชายที่เธอรักได้ เขานั่งเงียบไม่รู้จะพูดอะไรเพราะภายในใจตอนนี้ตีกันให้วุ่นเลย
"คุณต้องการแบบนี้จริงเหรอ แพรีส..."
"ค่ะ แบบนี้แหละดีที่สุดสำหรับเราสองคน แพรีสทำผิดกฎกติกาที่คุณตั้งไว้นี่ งั้นตั้งแต่วันนี้ไปเราสองคนเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีต่อกันนะคะคุณธาดา..."
เธอยิ้มออกมาก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนไม่หันหลังกลับไปหาเขาอีก แบบนี้แหละดีที่สุดแล้วเธอกับเขาอาจจะไม่ใช่เนื้อคู่กันมาตั้งแต่แรก ไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหนเธอก็ไม่มีทางได้หัวใจของเขาเลย
"แบบนี้แหละดีสำหรับเธอแล้วแพรีส ถ้าเขารักเธอบ้างคงจะรั้งไว้แล้ว"
หญิงสาวปาดน้ำตาที่มันเอ่ยล้นออกมาก่อนจะนอนคว่ำหน้าลงกับเตียงนอน เวลาผ่านไปเธอคงจะดีขึ้นและสามารถมองหน้าเขาได้เหมือนเดิม
ทางด้านของธาดาเขานั่งอยู่ตรงนั้นด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก จะบอกว่าเสียใจมั้ยมันก็ไม่ขนาดนั้นแต่ว่าใจมันก็หวิวแปลกๆ เขาไม่สามารถตอบตัวเองได้ว่าตกลงแล้วต้องการอะไร หรือจะปล่อยให้เวลามันผ่านไปสักพักเขาอาจจะรู้หัวใจตัวเองก็ได้ว่าจริงๆแล้วมันต้องการอะไร..
- ผู้เขียน
