Chapter 7
1327 คำ
ธาดาขับรถมาส่งหญิงสาวที่คอนโดหลังจากที่ซื้อชุดว่ายน้ำเสร็จ วันนี้เขาจะไปค้างที่บ้านเพราะคุณแม่บ่นหาหลายวันแล้ว
"ขึ้นห้องไปได้แล้ว ผมจะกลับบ้านล่ะ"
"ฝันดีนะคะ พรุ่งนี้เจอกัน"
"ผมว่าจะเดินทางไปพรุ่งนี้ช่วงบ่าย น่าจะไปเคลียร์งานที่บริษัทช่วงเช้าก่อน คุณจะเข้าออฟฟิศมั้ยล่ะหรือว่าจะเก็บกระเป๋ารอที่นี่ก็ได้ จะมารับ"
เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ มะรืนต้องไปถ่ายรูปที่สาขาเช้าก็เลยขี้เกียจตื่นไปทำงานตั้งแต่ตีสี่ ก็เลยว่าจะไปพักผ่อนล่วงหน้าหนึ่งวันจะได้ตื่นมาสดชื่น
"ไปพรุ่งนี้งั้นแพรีสรอที่คอนโดก็ได้ค่ะ คุณจะมารับใช่มั้ย"
"อืม งั้นพรุ่งนี้เจอกัน ไม่ต้องโทรมานะผมอยู่กับที่บ้าน"
หญิงสาวพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะโบกมือลาชายหนุ่มแล้วเดินขึ้นห้องไปทันที ธาดามองตามหญิงสาวไปจนลับสายตาก่อนจะขับรถกลับบ้านใช้เวลาไม่นานก็มาถึงจุดหมาย เขาจอดรถเหลือบสายตามองรถที่จอดอยู่ข้างก็นิ่วหน้าอย่างประหลาดใจ
"รถใคร"
เขามองอย่างสงสัยก่อนจะเดินเข้ามาในบ้าน ได้ยินเสียงคนคุยกันในห้องรับแขกก็แวะเข้าไปทักทายเสียหน่อย
"สวัสดีครับคุณพ่อ นี่เปลี่ยนรถอีกแล้วเหรอ"
"พ่อมีรถหลายคันนี่ เบื่อก็ซื้อใหม่ แกเอาไปใช้มั้ยพ่อเพิ่งซื้อเลย สิบกว่าล้านเองราคาน่ารัก"
"น่ารักตรงไหนแพงจะตาย ผมขับคันนี้ก็สบายดีครับผ่อนเองใช้เองสบายใจด้วย"
เขาเดินมานั่งลงตรงข้ามกับผู้ให้กำเนิด คุณพ่อกับคุณแม่เลิกรากันเพราะท่านค่อนข้างเจ้าชู้ มีเรื่องผู้หญิงมาให้คุณแม่ปวดหัวจึงหนีออกจากบ้านมาอยู่ที่นี่ ตอนนี้คงสำนึกได้ก็เลยมาตามง้อคุณแม่ให้กลับไปคืนดีกัน ส่วนเขาที่เป็นลูกไม่ค่อยยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่ ยังไงก็ได้ไม่ซีเรียส
"ว่าแต่เมื่อไหร่พวกลูกทั้งสามคนจะไปเอาสมบัติจากพ่ออ่ะ นี่ให้ทนายจัดการแบ่งมรดกให้แล้วนะ ที่ดิน อสังหาริมทรัพย์ต่างๆ ไม่รู้กี่พันกี่หมื่นล้าน ไม่เอาจริงดิ"
"เอาไว้ก่อนแล้วกัน มีเงินก็เครียด จริงมั้ยคะน้องสาวคนสวย"
ดารากระโดดกอดคอพี่ชายก่อนจะพยักหน้ายิ้มๆ พวกเธอทั้งสามคนพี่น้องไม่มีใครอยากได้สมบัติจากคุณพ่อเลยสักคน บางทีการมีเงินมันไม่ใช่ความสุขที่แท้จริง การได้ทำงานที่ตัวเองชอบได้เงินเดือนทุกเดือน อยากได้อะไรก็เก็บเงินซื้อเองมันเป็นการใช้ชีวิตที่มีจุดมุ่งหมายและน่าภูมิใจกว่า พวกเธอทั้งสามคนจึงไม่มีใครอยากได้สมบัติของคุณพ่อเลยสักคน อนาคตยังไงก็ต้องรับไว้แต่ตอนนี้ยังไม่จำเป็นเอาไว้ก่อนแล้วกัน
"ใช่ค่ะ ดาราจะได้แสดงเป็นเพื่อนนางเอกด้วยนะคะ เงินก็ได้เยอะขึ้นด้วย"
"เก่งมากเลยค่ะ ขอให้ดังไวไวนะน้องสาว พี่เป็นกำลังใจให้"
ทั้งสองคนนั่งคุยกันอย่างมีความสุขโดยคนเป็นพ่อมองลูกทั้งสองคนอย่างมึนงง มีสมบัติให้ใช้ไม่ขาดสบายไปทั้งชาติไม่ชอบ อยากทำงานกินเงินเดือนหาเลี้ยงตัวเอง เด็กแบบนี้ก็มีด้วย
"คุณสอนลูกยังไงให้เป็นแบบนี้"
"ฉันว่าสอนแบบนี้ดีนะคะ ลูกรู้จักใช้ชีวิตรู้จักหาเงินเอง ไม่ใช่สิ้นเปลืองเหมือนพ่อ ที่ใช้เงินมรดกอย่างกับเบี้ย"
คุณแม่พูดจบก็เดินออกไปทันที คุณพ่อมองตามก่อนจะร้องโวยวายออกมา
"อะไรเนี่ย ตกลงว่าผมผิดอีกแล้วเหรอ คุณ.. คุณ!"
"หยุดเปลี่ยนรถบ้างนะท่านนายพล เดี๋ยวคนเค้าจะเข้าใจผิดคิดว่าพ่อเอาภาษีของประชาชนมาซื้อ"
"เอ้าไอ้นี่ พ่อรวยอยู่แล้วโว๊ย ไม่ได้เบียดเบียนเงินของประชาชนสักหน่อย"
ธาดากอดคอน้องสาวพาเดินไปส่งในห้องนอน ท่านธารินทร์ทำหน้าเซ็งๆมีลูกสามคนไม่มีใครสนใจเขาเลย รักแต่แม่ให้กลับไปอยู่ที่บ้านก็ไม่มีใครไปสักคน
"เฮ้อ! ไม่มีใครรักเลยแม้แต่ลูก ชิ"
เขาถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆก่อนจะเดินออกมาขึ้นรถแล้วขับกลับไปที่บ้านของตัวเอง ธาดาเข้ามาในห้องนอนของตัวเองอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็กดโทรไปหาแพรีส แต่ว่ามันขึ้นว่าสายไม่ว่าง
"คุยกับใคร..."
ทางด้านของหญิงสาวเธอกำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับคุณแอนดรูว์ เขาโทรมาไถ่ถามทั่วไปแล้วก็ชวนเธอไปทานข้าวด้วยกันหลังจากที่กลับมาจากพัทยาแล้ว
(ถ้ากลับมาจากพัทยาโทรมาบอกผมด้วยนะครับ จะชวนไปทานข้าวด้วยกัน)
"ได้เลยค่ะ ว่าแต่คุณแม่ชอบชุดเครื่องเพชรมั้ยคะ"
(ชอบสิครับ ผมให้ล่วงหน้าไปก่อนเพื่อให้ท่านใส่ในงานวันเกิดมะรืนนี้ พอบอกว่าสั่งทำจาก PR JEWELRY ท่านบอกว่าชอบมาก เพชรที่ร้านสวยมากจริงๆท่านชมไม่หยุดเลย)
เขาเอ่ยออกมาตามความจริง คุณแม่บอกว่าเพชรที่ร้านของคุณแพรีสสวยและเกรดดีเยี่ยม ระยิบระยับแวววาวถูกใจคนที่ชอบโชว์อยู่แล้ว
"ดีใจนะคะที่ชอบ ถ้าอยากได้อะไรบอกได้เลยนะคะ ที่ร้านมีเพชรราคาแพงกว่านี้อีกค่ะ บลูไดมอนด์ พิงค์สตาร์ ทับทิมมรกต มีเยอะมากค่ะให้เลือก"
(ได้เลยครับ เอาไว้ผมจะสั่งเพิ่มอีก งั้นวันนี้ไม่รบกวนดีกว่า พักผ่อนนะครับผมจะโทรหาใหม่)
"ได้ค่ะ งั้นฝันดีนะคะ"
(ฝันดีเช่นกันครับ)
แอนดรูว์กดวางสายก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี เขาชอบคุยกับคุณแพรสีเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักและมีเสน่ห์มาก ใครเห็นก็อยากรู้จักทั้งนั้น เห็นเลขาเธอพูดว่าเจ้านายยังโสดไม่มีใคร เขาจึงคิดว่าตัวเองยังพอมีโอกาสจะสานความสัมพันธ์ได้
ทางด้านของแพรีสหลังจากวางสายเธอก็กดโทรศัพท์เล่นต่อไม่ได้คิดอะไร เพียงแป๊บเดียวธาดาก็โทรเข้ามา
"ธาดาคิดถึงเค้าเหรอ"
(คุยกับใครทำไมคุยนานขนาดนี้)
"อ่อ คุณแอนดรูว์โทรมาค่ะ คุยกันนิดหน่อยไม่นานนะคะกี่นาทีเอง"
แพรีสเอ่ยออกมาไม่ซีเรียส ก็เขาบอกเองว่าต่างฝ่ายต่างมีอิสระต่อกัน ใครจะคุยกับใครก็ได้ไม่ใช่เหรอ
(ไม่นานอะไรเกือบครึ่งชั่วโมง ถ้าอยากจะคุยจะคบกันก็เชิญแล้วคุณก็ไม่ต้องมายุ่งกับผม)
"เกี่ยวอะไรกันคะ ไหนบอกว่าต่างฝ่ายต่างมีอิสระไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงคุยไม่ได้อ่ะ"
(งั้นผมนอนกับคนอื่นได้ ถูกมั้ย...)
เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ หญิงสาวได้ยินแบบนั้นก็ร้องโวยวายออกมาทันที
"ได้ยังไง คุณรับปากแล้วนะว่าจะนอนกับแพรีสคนเดียว"
(งั้นคุณก็ต้องนอนกับผมคนเดียวเหมือนกัน)
"ก็เค้าคุยเฉยๆเองนี่ เค้าเป็นลูกค้านี่นา"
(เลือกเอา แค่นี้แหละ)
ธาดากดวางสายก่อนจะปาโทรศัพท์ลงเตียงอย่างหงุดหงิด ผู้หญิงนี่เอาเปรียบชะมัดไม่ให้เขาไปนอนกับคนอื่นแต่ตัวเองไปคุยกับผู้ชายคนนั้นคนนี้
"เหอะ! อย่าให้รู้แล้วกัน"
แพรีสมองหน้ามองหน้าจอโทรศัพท์อย่างมึนงง เธอแค่คุยกับเขาในฐานะลูกค้ากับคนขายป่ะ ไม่ได้ไปอ่อยอะไรเขาซะหน่อย
"อะไรของเขาเนี่ย"
- ผู้เขียน
