บทที่ 2
1421 คำ
รุ่งฟ้าเธอไม่เคยออกงานสังคมก็จริง แต่เธอก็จัดว่าเป็นผู้หญิงที่สวยเลยทีเดียว แต่ที่ต้องแต่งตัวเหมือนมนุษย์ป้าเพราะว่าเธอไม่ชอบให้ใครมามองจึงหลีกเลี่ยงด้วยการแต่งตัวเชย ๆ ปกปิดความสวยงามก็เท่านั้นเอง
“เบล ฉันจะทำยังไงดี อีตาบอสสุดหล่อของฉันจะให้ฉันไปงานเลี้ยงด้วยวันพรุ่งนี้”
“แพท แกก็ใช้โอกาสนี้เปิดเผยความสวยที่แกมีให้เขาดูเลยสิ เขาจะได้มาชอบแกไง”
“แก มันจะง่ายขนาดงั้นเลยเหรอ”
“แพทแกไม่ลองแล้วแกจะรู้ไหมล่ะ เชื่อฉันเถอะถ้าแกอยากได้เขามาเป็นผัว แกต้องเป็นคนรุก ค่อย ๆ อ่อยทีละนิดใช้มารยาหญิงที่มีวันละนิดวันละหน่อยเดี๋ยวเขาก็ตกหลุมพรางแกเองแหละเชื่อฉัน”
“อืม ฉันจะลองเชื่อแกดู เพื่อความรักฉันจะทำ สู้ สู้”
“ใช่ แกต้องสู้ โชคดีนะแก”
“ขอบใจนะแก”
รุ่งฟ้าโทรไปปรึกษาปัญหาที่เกิดขึ้นกับเพื่อนสาวอย่างสิตาภา ที่มีดีกรีเป็นถึงดาวมหา’ลัยสมัยที่พวกเธอยังเรียนอยู่ หญิงสาวชอบชายหนุ่ม ผู้เป็นเจ้านายมานานนับปี แต่ไม่เคยแสดงอาการหรือท่าทางให้เขาได้รับรู้
เธอกลัวว่าถ้าหากเขารู้เธอจะไม่ได้ทำงานกับเขาอีก เพราะเขาไม่เคยรักใครใช้ผู้หญิงยิ่งกว่าทิชชู สำหรับคริสเตียโนผู้หญิงเป็นแค่ที่ระบายเท่านั้น แต่ตอนนี้เธอพร้อมแล้วพร้อมที่จะสู้กับความรักครั้งนี้ เหมือนที่สุภาษิตบอกไว้ว่า ด้านได้อายอด
วันงาน
แดนเลขาของคริสเตียโนมารับรุ่งฟ้าที่คอนโดของเธอ เลขาหนุ่มคนนี้ค่อนข้างจะสนิทสนมกับรุ่งฟ้ามาก รู้จักนิสัยใจคอกันดีเพราะพวกเขาต้องทำงานด้วยกันบ่อย ๆ
“สวัสดีค่ะพี่แดน”
หญิงสาวเดินออกมาจากคอนโดที่ตนเองพักอาศัยอยู่ เธอเดินไปหาแดนเลขาหนุ่มที่ถูกสั่งมารับเธอวันนี้ที่รออยู่หน้าคอนโด
“สวัสดีครับน้องแพท ว้าว วันนี้สวยมากเลย ไม่เคยเห็นน้องแพทแต่งตัวแบบนี้มาก่อน”
“ขอบคุณค่ะ ปกติทำงานนี่คะเลยไม่ได้แต่งแบบนี้ เรารีบไปกันเถอะเดี๋ยวคุณคริสจะรอ”
“ครับ ๆ เชิญครับ” แดนเปิดประตูรถให้หญิงสาวขึ้นไปนั่งส่วนเขาก็เดินไปฝั่งคนขับ ขับรถมุ่งหน้าไปยังงานเลี้ยงที่มีเจ้านายหนุ่มรออยู่
งานเลี้ยงที่คริสเตียโนชวนหญิงสาวมานั้น เป็นงานเลี้ยงเปิดตัวคอนโดหรูของลูกค้ารายใหญ่ ภายในงานเต็มไปด้วยเซเลบคนดังไฮโซทั้งหลายที่เดินอวดร่ำอวดรวยกัน แม้กระทั่งพวกคุณหญิงคุณนายที่ชอบพาลูกสาวมารู้จักกับเขา ชายหนุ่มจึงตัดรำคาญด้วยการชวนเลขาสาวมางานนี้เพื่อใช้เธอเป็นไม้กันหมานั่นเอง
กริ๊ง กริ๊ง เสียงโทรศัพท์ของคริสเตียโนแผดเสียงดังขึ้น
“สวัสดีครับคุณคริส”
“อืม มาถึงแล้วใช่ไหม”
“ผมกับแพทมาถึงแล้วครับ ไม่ทราบว่าคุณคริสอยู่ตรงไหนของงานครับ”
“รออยู่ตรงทางเข้าแล้วกันเดี๋ยวฉันเดินไปหาเอง”
“ครับ”
หลังจากที่แดนวางสายไม่นาน คริสเตียโนก็เดินมาเจอทั้งคู่แต่เขาประหลาดใจที่ไม่เห็นเลขาแสนเชยที่เขาสั่งให้แดนไปรับ แต่แดนพาผู้หญิงอื่นมาด้วย หรือว่าแดนจะขัดคำสั่งเขา คิดได้ดังนั้นเขาจึงเข้าไปหาทั้งสองคนทันที
“แล้วเลขาที่ฉันให้ไปรับอยู่ไหน”
“เลขาที่คุณคริสให้ไปรับ ก็อยู่ข้าง ๆ ไงครับ”
แดนบอกเขาด้วยน้ำเสียงติดงงเล็กน้อยกับคำถามที่เจ้านายถามมาแต่เขาก็พอจะเข้าใจวันนี้เลขาสาวที่ยืนอยู่ข้างกายสวยกว่าทุกวันหลายเท่าไม่แปลกที่เจ้านายจะจำเธอไม่ได้
“ใช่ ดิฉันรุ่งฟ้าเองค่ะคุณคริส”
คริสเตียโนไม่คิดเลยว่าเลขาแสนเชยที่เขาคิดว่าไม่น่ามองกลับเป็นเธอคนนี้ วันนี้เธอแต่งตัวได้สวยมาก ๆ รุ่งฟ้าใส่ชุดราตรีเกาะอกดันอกอวบอิ่มเกินตัวออกมา ชุดราตรีสีดำยาวไปถึงข้อเท้าที่ขับผิวให้ดูมีออร่ามากยิ่งขึ้น เธอปล่อยผมยาวลงมาถึงกลางหลังต่างจากทุกวันที่เธอจะมัดผมอยู่ตลอดเวลา แถมบนใบหน้าไม่มีแว่นสายตาให้เกะกะอีก ใบหน้าของหญิงสาวถูกแต่งแต้มด้วยสีสันอ่อน ๆ ทำให้คนมองเคลิ้มไปเลย
คริสเตียโนที่ยืนสำรวจใบหน้าของเลขาสาวต้องตกใจกับเสียงเรียกของแดน เขากำลังมองเพลินเลยมาขัดจังหวะเขาทำไม
“คุณคริสครับ คุณคริส”
“อะ อืม ว่าไง”
“ยืนเหม่ออะไรครับ ผมเรียกตั้งนานดูอะไรอยู่” แดนนอกจากเป็นบอดี้การ์ด เป็นเลขา เขายังเป็นเพื่อนกับคริสเตียโนอีก แดนจึงกล้าที่จะพูดแซวคริสเตียโนแบบนี้
“เปล่า เข้าไปข้างในกันเถอะ”
“ครับ ไปเถอะน้องแพท”
“ไปค่ะพี่แดน”
คริสเตียโนที่กำลังเดินนำหน้าเข้าไปในงานเกือบจะหยุดชะงักพอได้ยินชื่อเรียกของทั้งคู่ ทำไมนะเขาถึงรู้สึกไม่ชอบใจเอาเลย มันเจ็บที่หัวใจอย่างบอกไม่ถูก
ภายในงานที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย รุ่งฟ้าเดินตามหลังเจ้านายต้อย ๆ เพราะเธอไม่รู้จักใคร คริสเตียโนพาไปเจอคนนั้นทีคนนี้ทีจนเธอเหนื่อยเขาจึงพาไปนั่งที่โต๊ะ ส่วนแดนก็แยกไปทำงานตามที่ คริสเตียโนสั่ง ในระหว่างที่ทั้งคู่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะก็มีนักธุรกิจคนหนึ่งเดินเข้ามาหาคริสเตียโน
“สวัสดีครับคุณคริสเตียโน”
“สวัสดีครับคุณเจมส์” เจมส์นักธุรกิจหนุ่มจอมเจ้าชู้ เป็นเจ้าของธุรกิจนำเข้ารถยนต์หรูมีสาขาอยู่ทั่วประเทศ
“ไม่เจอกันนาน สบายดีนะครับ”
“ครับ สบายดี”
“คุณคริสเตียโนมากับแฟนเหรอครับ”
“ไม่ใช่ครับ เลขาของผมเอง”
“เลขาคุณคริสหรือครับ สวัสดีครับผมชื่อเจมส์ครับเป็นเจ้าของธุรกิจนำเข้ารถยนต์หรู ไม่ทราบว่าคุณคนสวยชื่ออะไรครับ”
เจมส์สอบถามชื่อของหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่คนฟังต้องขนลุก เขาชักจะชอบเลขาของคริสเตียโนขึ้นมาแล้วสิ
“เอ่อคือ ชื่อ/ขอโทษนะครับคุณเจมส์ พอดีผมมีเรื่องด่วนนะครับ คงต้องขอตัวก่อน”
“อ้อ ครับ ๆ เชิญครับ เอาไว้โอกาสหน้าคงได้คุยกันนะครับคุณเลขา” เจมส์หันไปบอกหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ คริสเตียโน หญิงสาวยังไม่ทันได้ตอบรับนักธุรกิจหนุ่ม ก็โดนชายหนุ่มผู้เป็นเจ้านายของเธอดึงมือไปกุมแล้วลากออกไปจากงานด้วยอารมณ์ที่ขุ่นเคือง
ชายหนุ่มลากหญิงสาวออกจากงานโดยไม่สนเลยว่าตอนนี้ตัวเองกำลังจับมือหญิงสาวอยู่
“คุณคริสคะดิฉันเจ็บมือค่ะ กรุณาปล่อยมือด้วย”
“อืม” เขาตอบเธอแล้วก้มไปมองที่มือจึงรีบปล่อยมือของเลขาสาวทันที ชายหนุ่มไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมจึงไม่ชอบที่เห็นเธอพูดคุยกับชายอื่น มันหงุดหงิดหัวใจมาก เขาอยากพาเธอออกจากงานไม่อยากอยู่ในงานแล้ว
“คุณคริสเป็นอะไรคะ ทำไมทำหน้าเครียดแบบนั้น”
“เปล่าไม่มีอะไรกลับเถอะ”
“อ้าว แต่งานยังไม่จบนะคะ ถ้ากลับก่อนมันจะดีหรือคะ”
“เรื่องนั้นมันไม่สำคัญหรอก อีกอย่างนะวันหลังห้ามแต่งตัวแบบนี้อีก”
“ทำไมคะ” เธอถามขึ้นมาด้วยความสงสัยหรือว่ามันไม่สวย
“ผมบอกแบบไหนก็แบบนั้นแหละ”
“แต่/ไม่มีคำว่าแต่เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง”
“ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันกลับกับพี่แดนได้ค่ะ”
“ผมบอกว่าจะไปส่งเอง เข้าใจนะ ไปขึ้นรถเถอะ” หลังจากที่เจ้านายสุดหล่อเอาแต่ใจพูดจบเขาก็เดินไปขึ้นรถโดยไม่รอหญิงสาว
รุ่งฟ้าได้แต่ยืนทำตาปริบ ๆ แล้วเดินตามเขาไปขึ้นรถอย่าง
เงียบ ๆ เธอไม่เข้าใจเลยจริง ๆ วันนี้เขาเป็นอะไรไปปกติเงียบขรึมพูดแต่เรื่องงานไม่เคยพูดเรื่องอื่นกับเธอสักนิดหรือว่าเขาจะชอบเธอ
- ผู้เขียน
