ออกห่างและหวนกลับ
2914 คำ
" เล่มนี้ด้วยค่ะ "
" อืม " ปากกาจรดวาดลายเซ็นต์ลงไปทันทีหลังจากตรวจดูแล้ว เอกสารมากมายตั้งแต่วันแรกถูกเซ็นต์จนหมด ก่อนเลขาสาวจะหอบหิ้วมันออกไป
ไมค์วางปากกาก่อนจะลุกจากเก้าอี้มุ่งไปยังห้องพักส่วนตัวของตัวเองข้างๆนี้ ห้องพักที่มีคนป่วยนอนอยู่ เปิดประตูเข้าไปด้วยความระมัดระวังเพราะกลัวอีกคนจะตื่น และก็เป็นไปตามที่คิด ร่างบางยังไม่ตื่นตั้งแต่หลับไป จนตอนนี้เลยบ่ายโมงมาแล้วและอีกครึ่งชั่วโมงเขาต้องไปประชุมต่อ
" ขอโทษที่ทำคุณป่วย เบบี้ " นั่งลงข้างๆก่อนจะกระชับผ้าห่มให้คลุมถึงคอเพราะดูคนป่วยจะเริ่มขดเพราะความหนาว มือหนาค่อยๆเกลี่ยใบหน้าหวานที่ตอนนี้แดงก่ำเพราะพิษไข้จนน้ำตาไหลออกมาเอง
เขาให้หมอมาดูอาการอีกครั้งแล้วและได้ยาเรียบร้อย กะว่าจะเช็ดตัวให้เองแต่งานเขาดันเยอะขึ้นมาดื้อๆ เลยต้องวานเลขาให้เช็ดให้
" นายครับ ต้องไปประชุมแล้วครับ "
" อืม " ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะรับสูทจากลูกน้องมาสวมใส่ สูทและเสื้อเชิ้ตตัวใหม่ที่เลขาหามาได้ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปไม่วายหันกลับมามองร่างบางที่นอนอยู่เผื่ออีกคนจะตื่นขึ้นมา เมื่อยังหลับอยู่ก็เดินออกไปทันทีเพื่อประชุมครั้งแรกที่คงกินเวลาไปนาน
17:30
" อื้อ " เสียงงัวเงียของคนป่วยที่นอนอยู่บนเตียงดังขึ้นเบาๆก่อนจะขยับตัวไปมาแล้วลุกขึ้นนั่งตามความเคยชิน ปันนวดขมับตัวเองเบาๆเพื่อคลายอาการปวดหัวแม้มันจะทุเลาลงไปมากแล้วก็ตาม
ปรับสายตาเพื่อมองนาฬิกาที่ติดอยู่บนผนังพบว่าเลยเวลาเลิกงานมานานแล้วก่อนจะคล่อยๆคลานลงจากเตียงเพื่อจะไปเข้าห้องน้ำแล้วออกจากห้องที่คิดว่ามันคือห้องพยาบาลชั้นบนสุดแต่ดันลืมไปว่าตัวเองทั้งป่วยทั้งไม่มีแรง
// ตุ้บ //
" อ๊ะ ฮึก ทำไมเจ็บขนาดนี้ " น้ำตาแห่งความเจ็บปวดค่อยๆไหลออกมาจากม่านตา ช่องทางที่ทั้งเจ็บทั้งแสบยิ่งกินแรงไปเกือบทั้งหมด ขาอ่อนแรงจนไม่รู้ว่าแบกตัวเองมาบริษัทได้ยังไงกันเมื่อเช้านี้ ปวดเนื้อปวดตัวไปหมด เมื่อไม่สามารถทำอะไรได้ก็นั่งร้องไห้มันตรงนี้ซะเลย ปวดฉี่ก็ปวด
// กริก //
" น้องปัน!! ล้มหรอคะ " เสียงพี่เลขาดังขึ้นทันทีที่ประตูเปิดออกก่อนจะตามมาด้วยสาวสวยรีบกุลีกุจอเข้ามาช่วยเขาที่นั่งอยู่พื้นเพราะขาไม่มีแรง
" คะ คือ ผมจะไปเข้าห้องน้ำครับพี่แบม " เอ่ยบอกเสียงเบาก่อนพี่แบมจะมาพยุงผมขึ้น แม้ว่าผมจะเป็นผู้ชายแต่พูดตรงๆว่าพี่แบมยังดูตัวใหญ่กว่าผมอีกเพราะผมค่อนข้างตัวจิ๋วอย่างที่เจ้ชอบเรียก
" พี่พาไปค่ะ อีกหน่อยท่านประธานจะประชุมเสร็จ "
" ห๊ะ เอ่อ คือคือ งั้นผมขอไปเข้าที่ชั้นผมดีกว่าครับ จะไปโต๊ะทำงานด้วย" ถอยห่างออกจากพี่เลขาทันทีที่เขาพูดจบ ท่านประธานกำลังประชุม เขาต้องหนี อย่างน้อยก็ไม่ใช่วันแรกที่เขาเข้ามา ยังไม่อยากออก !!
" เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ รีบขึ้นมานะน้องปัน " เสียงพี่แบมบอกผมด้วยรอยยิ้ม หากแต่ผมไม่ได้รู้สึกดีกับมันเลย มันเหมือนภาพใบลาออกซ้อนทับเข้ามาแทนที่รอยยิ้มสวยๆนั่น
" ครับ "
// ปัง //
" ใครจะโง่กลับมา ฮือ " หน้าบู้บี้เกิดขึ้นบนหน้าหวานทันทีก่อนจะรีบลากสังขารตัวเองลงไปยังที่ของตัวเองเพราะเขาต้องรีบหนี รีบหนีก่อนท่านประธานจะมาเฉ่งหัวเขาออกจากบริษัท
" ปันนนนน " ทันทีที่เร่งฝีเท้ามาถึงเขตแดนของเขา รู้สึกโล่งใจออกมาเมื่อได้ยินเสียงเจ้ดังขึ้นมา เพราะตอนนี้เลยเวลาเลิกงานแล้วเขาก็นึกว่าทุกคนจะกลับกันหมด
" เจ้ แง ปันโดนไล่ออกแน่ๆ ปันอ้วกใส่ประธาน "
" ฮือ ลูกแม่ นั่นพ่อใหม่แกนะ " เสียงเจ่เจ้เหมือนจะร้องไห้ก่อนจะจับหน้าผมลูบแก้มไปมาเพื่อเช็คไข้ให้อีกทีจนปันต้องจับมือเธอไว้
" ท่านประธานว่าไงบ้างปัน " เสียงพี่ก้องดังตัดบทสนทนาเราสองคนจนผมต้องหันไปมอง ก็พบว่าในห้องนี้เหลือแค่เจ้กับพี่ก้องเท่านั้นเอง
" ไม่รู้พี่ก้องปันยังไม่เจอ เจอแต่เลขาปันทิ้งเค้าไว้ในห้องปันวิ่งมานี่เลย "
" ห๊ะ โอ้ยยยปันนน " เสียงเจ้โหยหวนแทบขาดใจกับสิ่งที่ลูกชายทำไว้ แล้วถ้าเขาตามขึ้นมาจะทำยังไงเนี่ยหนีออกมาแบบนี้
" ฮือออปันตายแน่ๆ ปันกลับก่อนนะ " ว่าจบก็กวาดข้าวของลงกระเป๋าทันทีก่อนจะหอบโน้ตบุ๊คและแฟ้มงานของวันนี้ไปสะสางด้วย เนื่องจากพี่ๆบอกว่าทำให้แล้วเกือบครึ่งเขาจึงเหลือเพียงสองแฟ้มเท่านั้น ถ้าจะโดนลงทัณฑ์ก็ขอทำใจสักคืนก่อนแล้วกัน อย่างน้อยก็ขอเวลาหางานใหม่
" โอเครๆ กลับดีๆ เจ้กับพี่ก้องจะทำโอต่อ ไปหาหมอด้วยนะลูก เจ้อวยพรให้หนูอยู่กับเจ้จนแก่ ฮือ " บอกลูกรักตัวจิ๋วอย่างอาลัยอาวรณ์ตามหลังร่างบางที่หอบหิ้วสัมภาระเดินออกจากห้องไป
" ค้าบ " ปันส่งเสียงขานรับขาก็พลางก้าวเดินไปลิฟต์ทันทีอย่างไม่รีรอ
" บอสคะ คุณปันกลับแล้วค่ะ " เลขารีบรายงานทันทีที่ผู้เป็นนายเดินเข้ามาในห้องเมื่อการประชุมแรกจบลง มองดูท่าทางเหนื่อยอ่อนอย่างเข้าใจ คุยกับคนแก่ก็อย่างนี้แหละ เธอทำงานกับบอสคนเดิมมานานนมจนแทบจะรู้นิสัยตาแก่ทุกคนเสียด้วยซ้ำ บางครั้งบางคราวก็แอบมาขอเลี้ยงเธอจนต้องปฏิเสธไปหลายราย ก่อนจะโดนพูดจาดูถูกกลับมา บอสก็คงเช่นกัน วันแรกกับการโดนรับน้องด้วยคำดูถูก คนพวกนี้โง่เง่าสิ้นดี
" อืม เขาดีขึ้นหรือเปล่า " คนเป็นนายพูดออกมาทั้งที่ไม่ได้ลืมตาขึ้นมอง เขาเหนื่อยเกินกว่าจะสนใจใครแล้วตอนนี้ ไม่คิดว่าคนยุคไดโนเสาร์จะน่าปวดประสาทเหมือนที่แด๊ดเตือน ตอนนั้นเขาทำเพียงพยักหน้าเท่านั้นเพราะคิดว่ารับมือง่ายนิดเดียว หากแต่ตอนนี้คงต้องคิดใหม่แล้ว การคุยกับพวกเขาแทบจะกินพลังงานทั้งหมดในตัวเขาเลย ครางอืมออกมาเบาๆเมื่อเก้าอี้ราคาแพงกำลังปรับระดับลงเพื่อให้เขาพักสายตาจากนั้นปุ่มนวดก็ถูกกดโดยเลขาสาวทั้งหมด ทำงานดีจริงๆ
" ดีขึ้นค่ะ แต่น่าจะยังไม่ค่อยมีแรงเพราะกินข้าวแค่ครั้งเดียว และห้องพยาบาลได้ยื่นใบขอใช้ห้องบนสุดโดยให้เหตุผลว่าพนักงานป่วยหนักค่ะ เผื่อบอสต้องการทราบ "
" ขอบคุณ คุณกลับก่อนก็ได้ ผมขอพักสักสิบนาที "
" แบมรอกลับพร้อมบอสค่ะ บอสพักเถอะค่ะ " เธอพูดจบก็เดินออกจากห้องไปโดยการเดินที่ค่อนข้างเบากว่าปกติ ร่างสูงที่ตอนนี้เหลือแค่เสื้อเชิ้ตเอื้อมมือมาปลดกระดุมตัวเองออกสามเม็ดก่อนจะวางมือลงที่เดิมเพื่อพักสายตา
ห้องทำงานท่านประธานเกิดความเงียบทันทีที่ไม่ได้มีใครเข้าออก เอกสารไม่ได้เปิด หรือการพูดคุยธุรกิจยังไม่เกิดขึ้นในวันต่อไปข้างหน้าในอนาคต อนาคตที่เขาจะไม่พบความเงียบแบบนี้อีก มันค่อนข้างยากสำหรับเขาหากแต่เขาก็ยังมีความสามารถพอเช่นกัน เสียงเครื่องนวดทำงานค่อนข้างจนแทบจะไม่ได้ยิน เปลือกตาที่ปิดอยู่ จมูกโด่งได้รูปรับกับปากหยักที่ตอนนี้แทบจะเหมือนรูปปั้นเมื่อไม่ขยับตัว อกที่ถูกเปิดออกกระเพื่อมขึ้นลงเบาๆ
" เบบี้ " เสียงเหนื่อยอ่อนเอ่ยกับคนที่อยู่ปลายทางที่พึ่งต่อสายหาเมื่อนึกถึง ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ตัวเองกดเปิดมือถือ เมื่อไหร่ที่กดหาเบอร์ที่พึ่งคุยกันเมื่อวานนี้ เมื่อไหร่ที่กดโทรออก รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ร่างบางที่นึกถึงกดรับสายเขา
[[ คุณหรอ ]] เสียงหวานติดแหบเอ่ยอย่างเหนื่อยอ่อนพอๆกับเขาตอนนี้ถามออกมา ร่างสูงจับสังเกตว่าอีกคนคงถึงห้องหรือที่ไหนสักที่แล้วเพราะในสายค่อนข้างเงียบไม่มีเสียงรบกวน
" คุณกลับโดยไม่บอก " ไมค์เอ่ยเสียงเรียบออกไป ไม่ได้ตอบคำถามที่อีกคนนั้นรู้อยู่แล้ว เป็นเขาที่ปล่อยคำถามที่ต้องการคำตอบกลับคืนไปแทน ตาคมหลับลงเมื่อเครื่องนวดทำงานเข้าที่เข้าทางกับร่างกายเขามากกว่าเดิม ความผ่อนคลายจากร่างกายและเสียงหวานๆในสายทำให้เผลอยิ้มมุมปากออกมาทันที
[[ เราต้องมาทำงานหน่ะครับ ]] เสียงปลายสายตอบออกมาอย่างรู้สึกผิด
" ป่วยหรือเปล่า " ถามออกไปทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว หากแต่ที่ถามก็เพราะเขาไม่มีเรื่องที่จะสามารถต่อยอดได้นอกจากเรื่องจากเมื่อคืนนี้
[[ นิดหน่อยครับ แต่ แต่เราโอเคร ]]
" คิดถึง ไปหาได้หรือมั้ย " ถามออกไปด้วยเสียงที่ค่อนข้างล้า เบาบางจนร่างบางต้องรู้สึกลังเล
[[ เอ่อ คือ ]]
" ไม่ทำอะไร แค่กอดเฉยๆ " เพิ่มความเหนื่อยล้ากับน้ำเสียงส่งไปอีกครั้ง
[[ อื้อ งั้นเดี๋ยวเราส่งโลเคชั่นให้ ]] เหยื่อติดกับ ร่างสูงยกยิ้มอย่างพอใจเมื่ออีกคนวางสายไปแล้ว นับว่าเป็นข้อดีที่อีกคนหนีกลับบ้านก่อนเขา
// ก๊อก ก๊อก ก๊อก //
ในเวลาสองทุ่มกว่าๆเขาก็มาถึง ร่างบางในชุดเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้นที่โดนเสื้อบังแทบมิดรีบสาวเท้าไปยังประตูทันทีก่อนจะเปิดออก
" อื้อ คุณ " ทันทีที่ประตูถูกเปิดโดยเจ้าของห้องก็โดนจู่โจมทันทีโดยไม่คิดเผื่อถ้าหากคนที่เปิดไม่ใช่เขา
" คิดถึง " หอมแก้มเขาฟอดใหญ่ทั้งยังรวบเอวเขาไว้ด้วยแขนเพียงข้างเดียว
" ปล่อยก่อนครับ " อีกคนทำตามอย่างว่าง่าย มือหนาผละออกจากเอวเขาทันที
" ดีขึ้นหรือเปล่า " มือหนายกขึ้นมาอิงแนบหน้าฝากเพื่อเช็คไข้เพื่อความสบายใจของตัวเอง ร่างบางชะงักเพียงตอนแรกก่อนจะยอมให้เขาวัดไข้จนพอใจ
" ดีขึ้นแล้วครับ เราไปฉีดยามา " มือเล็กจับแขนเขาให้ผละออกจากหน้าผากตัวเองสักที
" อยากเป็นคนฉีดให้คุณบ้าง "
" นี่ " ตากลมเล็กถลึงขึ้นทันทีจนอีกฝ่ายยิ้มออกมาคนบ้าอะไรพูดออกมาหน้านิ่งแบบนี้ ก่อนจะจับสังเกตว่าอีกคนหน้าดูเหนื่อยๆกว่าที่เจอกันเมื่อวานเสียอีก
" คุณทำงานหนักหรอ คิ้วขมวดเชียว " มือเรียวยกขึ้นมาจับขมับก่อนจะค่อยๆนวดคลึงเบาๆอย่างถือวิสาสะ แต่ร่างสูงก็ไม่ได้ว่าอะไรปล่อยให้อีกคนทำตามที่อยากทำ ซ้ำยังโน้มตัวลงมาใกล้กว่าเดิมเมื่อเห็นว่าอีกคนต้องยืดตัวเพียงใด
" ครับ วันนี้ประชุม "
" เรานวดให้ เรานวดเก่ง " ไมค์มองมือบางที่กำลังจูงเขาไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่ ก่อนจะถูกเจ้าของห้องดันให้นั่งลงไป เขาเพียงอิดออกเริ่มแรกเท่านั้น สุดท้ายก็ยอมทำตามอีกคนอยู่ดี
" หนูป่วยอยู่เบบี้ " ดึงยื้ออีกคนไว้ที่คงจะเดินอ้อมไปข้างหลังเขาเพื่อนวดให้
" หื้ย ไม่เป็นไรหรอกน่า "
" อ๊ะ " เสียงหวานอุทานออกมาทันทีที่ถูกอีกคนจับขึ้นมานั่งแหมะอยู่บนตัก นี่เขาตัวเบาขนาดนี้เลยหรอ
" งั้นก็นั่งตรงนี้ นั่งข้างหน้าสะดวกกว่า "
" คุณก็อย่าบีบก้นเราซี่ " ตีเบาๆที่แขนแกร่งที่กำลังนวดคลึงก้นเขาอยู่ๆ ทันทีที่โดนตีอีกคนก็คลายมือออกก่อนจะเปลี่ยนเป็นรวบกอดเขาไว้หลวมๆแทน
" หึหึ ฟอด หอมจังเลย "
" คุณ เราจะตีแล้วนะ " ยกมือขึ้นทำท่าจะฟาดทันทีที่อีกคนอยู่ไม่นิ่งสักที ปากหยักนั่นวนเวียนอยู่แต่กับใบหน้าเขาจนต้องดุให้รู้ซะบ้าง แต่กว่าอีกคนจะหยุดจริงๆหน้าเขาแทบช้ำ
" ดีมากครับ ผ่อนคลายหน่อย คิ้วจะชนกันอยู่แล้ว " นิ้วเล็กจับที่ขมับทั้งสองข้างก่อนจะค่อยๆนวดคลึงเบาๆแล้วจุดตรงขมับก่อนจะค่อยๆลากนิ้วกลับเข้าไปในหัว ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆก็ได้รับเสียงครางอย่างสบายจากอีกคนออกมา ปันกล้ายิ้มให้เพราะเขาหลับตาอยู่ก่อนจะเริ่มนวดต่อ
" เด็กดี ปกติให้คนแปลกหน้าเข้าห้องตลอดหรอ " เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเบาๆอย่างผ่อนคลาย เปลือกตายังคงปิดรับความสบายจากอีกคนอยู่
" ปล่าวหรอก เราไม่ค่อยให้ใครเข้ามา " เอ่ยบอกอย่างไม่ถือสาอะไรก่อนจะเริ่มเปลี่ยนตำแหน่งมานวดที่หลังใบหูเพื่อให้ทุกๆส่วนผ่อนคลายทั่วๆกัน นิ้วเล็กกดลงก่อนจะนวดคลึงแรงๆหากแต่สำหรับคนโดนแบบร่างสูงก็คงจะคิดว่าแรงมดอยู่ดีซึ่งนั่นทำให้ปันต้องใช้แรงมากกว่าเดิม
" นัดบ่อยหรือเปล่า " สองแขนที่แต่เดิมกอดเขาหลวมๆเริ่มรัดเข้ามามากขึ้นเหมือนกำลังบีบบังคับให้เขาตอบคำถามก่อนร่างบางจะละความสนใจจากการนวดไปให้ความสนใจกับคำถามแทน
" ถามตัวเองเหอะ เรานัดคุณคนแรกก็บอกไปแล้วหนิ "
" ฟอด เด็กดี ตัวเองก็คิ้วขมวดเหมือนกัน มีเรื่องเครียดหรอ " สูดดมความหอมจากแก้มเนียนเข้าเต็มปอด ก่อนจะคลายมือออกจากเอวคอดกิ่วแล้วนวดขมับอีกคนคืนบ้าง แต่เขาต้องเบาแรงแทบจะเก้าสิบเปอร์เซ็นต์เพราะกลัวอีกคนจะเจ็บ จากนวดจะเป็นกดให้ตายซะมากกว่าเมื่อมองความบอบบางของคนบนตักแล้ว
" อื้อ คือวันนี้เราป่วยแล้วทำเรื่องไม่ดีกับประธานไว้ เราคิดว่าพรุ่งนี้คงโดนไล่ออกแน่ๆ " ทันทีที่พูดจบใบหน้าสวยก็เริ่มหมองเศร้าลงทันที
" ไม่หรอก ใครจะไล่คนน่ารักออกกัน " เอ่ยบอกออกไปจากความคิดของตัวเอง ก็เพราะอีกฝ่ายกำลังคาดคะเนความคิดของเขา ก่อนจะก้มลงสูดดมซอกคอขาวอย่างอดใจไม่ได้
" อื้อ ถูก คิกคิก "
" ตัวแสบ "
" อื้อ คุณ " ผละอกแกร่งออกทันทีที่โดนจู่โจม อยู่ๆริมฝีปากหนาก็ประกบลงมาที่ปากเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว
" มีอีกวิธีที่ทำให้ผมผ่อนคลายนะรู้เปล่า "
" อย่าบอกนะว่าวิธีนั้น " เขาไม่ได้อ่านใจคนออกหรืออะไรทั้งนั้น หากแต่สิ่งที่กำลังดุนดันก้นเขาอยู่ตอนนี้มันเหมือนกำลังใบ้เขาทางอ้อมก็ว่าได้
" คนเก่ง "
" แต่เราพึ่งจะหายป่วยยังไม่ดีเลย " พูดผิดพูดถูกจนอีกคนเลิกคิ้วสงสัยก่อนเขาจะเข้าใจเองโดยที่ร่างบางยังคงทำหน้าเลิ่กลักอยู่
" งั้นไม่ทำก็ได้ ขอกอดสิบนาที " เอ่ยบอกเสียงเหนื่อยอ่อนก่อนจะดึงร่างบางบนตักเข้ามากอด เพราะความตัวเล็กทำให้แม้ปันจะนั่งอยู่สูงกว่านั่นึอตักแกร่งนั่นแต่พอถูกกอดก็อยู่ในระดับพอดี จมูกโด่งฝังลงบนไหล่เนียนที่มีเสื้อสีขาวบางตัวโคร่งทับอยู่ สูดดมความหอมเข้าเต็มปอดเพื่อให้ความผ่อนคลายแก่ตัวเอง กอดแบบนี้ไม่ต้องมีใครพูด ไม่ต้องทำอะไร แค่กอดแบบนี้ก็คงพอ ไม่พอก็คงต้องพอมากกว่า
" ท่าทางคุณจะเหนื่อยมาก "
" อือ " อีกคนตอบด้วยเสียงแผ่วเบา น้ำเสียงแห่งความเหนื่อยล้าจนร่างบางรู้สึกเห็นใจ เขากำลังใจอ่อน
" เรา เอ่อ ทำรอบเดียวได้มั้ย ถ้าแค่รอบเดียวผมคง - "
" จุ๊บ "
" อ๊ะ " ทั้งสะดุ้งเพราะถูกจุ๊บทั้งสะดุ้งเพราะโดนอีกคนอุ้มขึ้นโดยไม่บอกกล่าวจนขาทั้งสองข้างรีบเกี่ยวเอวสอบโดยอัตโนมัติทันทีเพราะกลัวจะตกลงมา สองแขนก็คล้องเข้าที่คอเช่นกัน
" ขอบคุณครับเบบี้ ห้องนอนไปทางไหน " ปันตาโตทันทีที่ฟังจบ เขารีบอะไรขนาดนั้นแล้วไหนบอกจะมากอดกันเฉยๆ อยากตีทั้งเขาทั้งตัวเองเลยตอนนี้ คิดไปก็ต้องกอดคอเขาไว้เมื่ออีกฝ่ายหิ้วกระเตงเขาไปยังห้องนอนทันที ไหนคนเหนื่อยเมื่อกี๊อีก มันคือกับดักแน่ๆ
#เอ็นจอยยยยย
ตอนหน้าเอ็นซีติดเหรียญค้าบ แต่ช่วงนี้ไรท์ยุ่งมากเลย อาจจะได้มาลงเสาร์อาทิตย์ไม่ว่ากันน้า
- ผู้เขียน
