แขกมาไม่ได้ตั้งตัว
2694 คำ
// แกร่ก //
" เมี้ยว " ทันทีที่กลับมาถึงห้องก็เจอเข้ากับเจ้าของห้องตัวจิ๋วที่กำลังเอาหัวกลมๆถูไปมากับข้อเท้าเขาอยู่
" สวัสดีค่ะอันอัน มี้คิดถึง " หยอกเล่นกับแมวอ้วนสักพักก่อนจะเดินไปหยิบถุงอาหารที่อีกคนวางไว้บนโต๊ะเข้าห้องครัวเพื่อเอาใส่จาน เราสองคนก็คงหิวมากพอๆกันน่าจะได้ แต่อาหารเกือบสิบอย่างที่อีกคนเหมามานั้นยิ่งทำให้ปันนึกโมโห
เพราะเลือกไม่ได้ว่าจะกินอะไรดี อีกฝ่ายก็จัดการซื้อทั้งทุกอย่างในเมนูมาทั้งหมด ปันอดไม่ได้ที่จะเถียงกลับไปว่ากินแค่สองคนยังไงก็ไม่หมด ด้วยคงเพราะเขารวยมากและตัวเองก็ฐานะปานกลางความคิดนี้ถึงไม่ค่อยลงรอยกัน ยืนเถียงกันอยู่นานสุดท้ายร่างสูงก็ก้มลงมาจุ้บปากเขาดื้อๆแล้วหยิบถุงอาหารเดินขึ้นรถไป ปล่อยให้เขารับรอยยิ้มแซวของพ่อค้าแม่ค้าอยู่คนเดียว
ปันเลือกแบ่งอาหารทั้งหมดใส่จานอย่างละเล็กน้อยเพื่อให้ได้ลองครบทุกเมนูก่อนจะตักข้าวใส่จาน เห็นอีกคนเดินเข้ามาหาแล้วยกจานออกไปก็ทำให้เกิดรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาได้ ช่วยโดยที่เขาไม่ต้องขอ ทั้งที่เขาสามารถยกมันไปได้อีกคนก็เลือกที่จะช่วย ประหยัดแรงเขาเดินกลับไปกลับมาตั้งสองรอบ ก่อนเราจะนั่งลงตรงข้ามกันพร้อมกินอาหารเช้าแรกของวันในเวลาสิบโมงกว่าๆ
// ตื้ดด ตื้ดด //
" ครับ " ปล่อยให้มือถือสั่นรบกวนได้ไม่นานปันก็หยิบขึ้นมารับทันที มองชื่อแว็บๆคือเจ้คงน่าจะโทรมาถามอาการป่วยของเขานั่นแหละ
" ปัน เปิดประตูหน่อยค่ะลูก เจ้มาเยี่ยมไข้ " เสียงจากปลายสายเพียงแค่ประโยคเดียวกลับทำให้ปันขนลุกซู่ทั่วร่างกาย เผลอวางช้อนเสียงดังจนอีกคนที่กำลังจะจับช้อนส้อมหันมอง
"ห๊ะ ! เจ้อยู่หน้าห้องหรอครับ "
" ใช่จ้า " เสียงเริงร่าพร้อมทั้งเสียงเคาะประตูดังขึ้นมาเพื่อเพิ่มความชัดเจน พี่ที่ทำงานเขาอยู่หน้าห้อง และคู่นอนเขากำลังนั่งอยู่ตรงหน้าตอนนี้
ชิปหาย
// ติ๊ด //
" คุณ เจ้มา "
" ใคร " เขาถามออกไปนิ่งๆ มองดูอีกคนที่ลนลานอยู่ตรงหน้าก็พอจะเดาได้ว่าฉากต่อไปคืออะไร
" พี่ที่ทำงาน ทำไงดี คุณไปแอบก่อนได้มั้ย "
" ห่ะ แต่ผมหิว " ก็ไม่คิดว่าจะตรงกับที่คิดไว้ขนาดนี้ แล้วอีกอย่างวันนี้ข้าวสักคำยังไม่ตกถึงท้องเขาด้วยซ้ำ
" แป๊ปเดียว นะครับ นะนะนะนะนะ "
" ก็ได้ครับ ในไหน ไม่เอาตู้เสื้อผ้านะ " เมื่อเจอลูกอ้อนของเจ้าของห้องก็จะทำอะไรได้ นอกจากทำตาม เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาอีกครั้งเหมือนเตือนให้เขารีบซ่อนตัวได้แล้ว
" ในห้องนอนครับ เจ้ไม่เข้าห้องนอน " บอกอย่างลุกลี้ลุกลนก่อนจะดันหลังอีกคนให้รีบเข้าไป
" อืม " ร่างสูงเอ่ยเบาๆก่อนจะหยิบถุงไก่ที่ซื้อมาติดมือเข้าห้องไป คีพลุคอะไร หิว
ปันยิ้มให้กับอีกคนที่หิวจนต้องคว้าไก่ทอดเข้าไปกินพลางๆก่อนจะรีบไปเปิดประตู โดยไม่ลืมเก็บรองเท้าอีกคนเข้าไปในตู้
" กว่าจะเปิดนะนังตัวดี ทำอะไรอยู่ "
" เจ้หวัดดีค้าบ พี่แบมหวัดดีค้าบ " ปันรีบเอ่ยทักทายทั้งสองออกไปโดยไม่ได้ตอบคำถามที่พี่แป้งถาม เจ้ไม่ได้อะไรก่อนจะเดินเข้ามาในห้องที่มาบ่อยจนแทบจะสนิทกับยามหน้าคอนโดแล้วเพราะลูกชายเขาป่วยบ่อยและกินยายากมาก กินยาขาดๆหายๆจนดื้อยาไปหมด เขากับพี่ก้องก็สลับกันแสร้งมาเยี่ยมไข้ตลอดเพื่อดูว่าอีกคนทานยาครบทุกมื้อหรือเปล่า
" หวัดดีค่ะ เป็นยังไงบ้าง " พี่แบมถามพลางวางของเต็มไม้เต็มมือลงโต๊ะหน้าทีวีแล้วเดินมาวัดไข้ผมเองเพื่อความแน่ใจ
" ดีขึ้นแล้วครับพี่แบม ปันพึ่งไปหาหมอมา กำลังจะกินข้าวเลย "
" พอดีเลยเจ้ซื้อกับข้าวมาอีก กินพร้อมกัน " ปันตาโตทันทีที่ได้ยิน เขาหน่ะไม่เป็นไรหรอก แต่อีกคนที่ถือแค่ไก่ทอดสามสี่ชิ้นเข้าไปรองท้องนี่สิ
ชิปหาย
" ทำไมมีจานสองจานอะปัน "
ชิปหายอีกรอบ
นี่สินะเขาถึงบอกเคราะห์ซ้ำกรรมซัด น้ำตาไหลกับเรื่องหนึ่งไม่ทันจะพ้นนาทีก็มีเรื่องให้อยากร้องไห้อีกแล้ว เขาโกหกไม่เก่ง
" ครับ ก็ "
" บอกเจ้มา "
" ก็เจ้จะมาไงครับ ปันตักข้าวอยู่พอดีก็เลยตักเพิ่มอีกจาน เดี๋ยวตักให้พี่แบมอีกจาน "
" ดีมากลูก แต่มานั่งเลยค่ะเจ้ตักเอง ยิ่งป่วยอยู่ " จากหน้าตาเข้งขึมหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ก็เปลี่ยนเป็นคนอารมณ์ดีตามเดิมทันทีเมื่อได้คำตอบที่ไม่ใช่ที่คิดไว้ จริงๆเขาก็ไม่ได้หวงอะไรน้องคนนี้หรอก แต่หัวอกคนเป็นแม่อะนะ
" ครับ "
" เมื่อวานหนีพี่กลับบ้านเฉยเลยน้องปัน "เมื่อได้จังหวะพี่แบมก็สาดคำถามต่อไปใส่เขาทันที
" แหะๆ ก็ปันกลัวท่านประธานไล่ออกหนิครับ " พูดแล้วก็ทำหน้าเศร้า เขาพึ่งนึกขึ้นได้ว่าทำเรื่องงามหน้าไว้ที่บริษัท
" พ่อที่ไหนจะไล่ลูกออกคะปัน " เสียงเจ้เอ่ยออกมาติดตลกเพื่อปลอบผมทางอ้อม และมันก็ได้ผลแทบทุกครั้งไป
" เค้าไปเป็นผัวเจ้ตอนไหนคะ " พี่แบมอดไม่ได้จนต้องแซะเจ้กลับไป เห็นคนหล่อไม่ได้เลยพี่เขา เรียกพ่อน้องปันไปทั่ว
" แรกพบสบตา เจ้เห็นหน้าปุ๊บสมองเจ้ก็สั่งให้เรียกเขาว่าพ่อน้องปันเลย "
" ฮ่าฮ่าฮ่า ผมไม่น่าป่วยเลย อยากเห็นบ้าง " ยิ่งเห็นแบบนั้นยิ่งอยากเห็นหน้าเข้าไปอีก เพราะปกติเจ้พูดถึงผู้ชายแค่คนละครั้งเท่านั้น วันต่อมาก็พูดถึงคนใหม่ นี่กลับพูดถึงสองครั้งแสดงว่าต้องหล่อมากแน่ๆ
" ถามพี่แบมสิลูก พี่แบมเป็นเลขา ทำงานกับท่านเป็นยังไงบ้าง "
" บอสก็หล่อดีค่ะ ทำงานเก่ง ไฟแรงดี ทำงานกับคนแก่ก็คงเหนื่อยอีกเยอะกว่าเค้าจะเลิกรับน้อง ใจดีมากเลยนะดูจากวันนั้นที่ให้น้องปันนอนพักที่ห้องส่วนตัวท่านแล้ว แค่นี้พอค่ะน้องปัน "
'กลัวเขาหนีมากกว่าหน่ะสิ ' ปันแอบบ่นในใจ
" ดีค่ะ เรื่องอื่นเราไม่ต้องถามนะคะเราจะไม่นินทาเจ้านาย ถ้าลูกปันอยากเห็นต้องไปดูเองค่ะ แซ่บลืมเจ้บอก "
" ฮ่าฮ่าฮ่า ครับ ถ้าไม่แซ่บอย่างเจ้บอกนะ "
" เจ้หาคนใหม่ให้หนูเอง "
" เจ้อ่า ไม่ได้หมายถึงแบบนั้นซะหน่อย " เกิดเสียงหัวเราะขึ้นระหว่างบทสนทนาไม่ขาดสาย พร้อมทั้งทั้งสามคนก็เริ่มลงมือทานอาหารกันตามประสาคนสนิท คุยกันสัพเพเหระต่างๆ เรื่องงานบ้าง เรื่องผู้ชายบ้างที่จะเป็นเจ้ซะส่วนใหญ่ที่ชอบสาธยายความหล่อของคนนั้นคนนี้ให้ฟัง
" มี้ลืมเราสองคนไปแล้วมั้งอันอัน ป๊าหิวจะตายอยู่แล้ว " เสียงเอื่อยๆของคนที่นอนแผ่อยู่บนเตียงเอ่ยออกมาเบาๆพลางมือหนาก็เกาคางเจ้าขนปุยข้างๆไปด้วย
" เมี้ยว " เอ่ยตอบกลับเขาทุกประโยคทั้งนี้ตัวเองจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่แล้วเพราะเขากล่อมนั่นกล่อมนี่เกาคางลูบขนมาจะชั่วโมงกว่าๆแล้ว
" ฟังรู้เรื่องหรอคะ "
" เมี้ยว "
" เฮ้อ แต่ก็ดีเหมือนกัน ป๊ายังไม่อยากให้คนที่ทำงานเห็น เดี๋ยวความแตก อยากแกล้งมี้อีกสักวันสองวัน " สายตาก็มองไปที่ถุงไก่ทอดที่ถือเข้ามา เขากินมันหมดตั้งแต่ห้านาทีแรกด้วยซ้ำและมันคงย่อยไปนานแล้ว
" เมี้ยว "
" หึ ขอบคุณที่รับฟังครับ " เมื่อทำอะไรไม่ได้ก็ต้องรออย่างเดียว ถอนหายใจครั้งที่ล้านก่อนจะหาเรื่องพูดกับแมวอ้วนต่อเพื่อเบี่ยงเบนความหิวของตัวเอง
" กินข้าวแล้วกินยาค่ะลูก " หลังจากที่กินข้าวกันเสร็จคุยกันสนุกคอก่อนเจ้กับพี่แบมจะอาสาล้างจานชามให้ เขาจะไปช่วยก็ไม่ยอมโดยให้เหตุผลว่าเพราะเขาป่วย เสร็จสัพทุกอย่างเจ้ก็เดินไปหยิบถุงยามาจัดแล้วยัดใส่มือคนป่วยพร้อมน้ำจากพี่แบม ผมกินเข้าไปอย่างจำยอมก่อนจะได้ยินเสียงชมจากคุณแม่ทั้งสอง ที่มาหาเพราะกลัวเราไม่กินยาสิท่า พอภารกิจสำเร็จทั้งสองก็ไล่ผมไปพักและขอตัวกลับเพราะมีงานค้างและพรุ่งนี้ต้องไปทำงาน ทันทีที่ประตูปิดลงปันก็รีบวิ่งไปเปิดห้องนอนทันที
" ขอโทษนะครับ ผมไม่คิดว่าเจ้กับพี่แบมจะกินข้าวด้วย " รีบเอ่ยขอโทษคนที่นอนเล่นอยู่บนเตียงเขาก่อนจะเดินเข้าไปหา ใกล้จนเห็นว่าข้างๆเขามีอันอันนอนหลับอยู่
" ไม่เป็นไรครับ กินยาแล้วไปนอนไป เดี๋ยวผมนั่งกินคนเดียวก็ได้ " เพราะได้ยินหมดว่าข้างนอกคุยอะไรกันจึงอยากให้น้องพักเพราะกินยาแล้ว พูดง่ายๆคือเขานอนฟังทั้งสามคนคุยกันตั้งแต่ต้นจนจบ จนแทบจะจำชื่อพนักงานผู้ชายในบริษัทครบทุกแผนกแล้วจากที่ผู้หญิงคนหนึ่งเล่า
" ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวปันอยู่เป็นเพื่อน เดี๋ยวจัดโต๊ะให้ใหม่แป๊ปนึงครับ " ว่าแล้วก็รีบเดินไปครัวทันทีเพราะรู้ว่าอีกคนหิวขนาดไหน ขนาดตอนพูดเขายังรู้สึกได้ว่าไม่มีแรงแค่ไหน
" ผมช่วย " ไมค์เดินมาหยิบจับอาหารที่คนน้องเอาใส่จานเรียบร้อยแล้วมาวางบนโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงโดยมีเจ้าของห้องนั่งด้วยกันอยู่ฝั่งตรงข้าม ด้วยสภาพที่แทบจะหลับในเพราะยาเริ่มออกฤทธิ์
" ตาจะปิดแล้วปัน ไปนอนเถอะผมอยู่ได้ " เอ่ยบอกอีกคนพลางตักอาหารเข้าปากคำโตๆ
" ฮื่อไม่เอา เดี๋ยวอยู่เป็นเพื่อน "
" ตาจะปิดแล้วเบบี้ " ย้ำอีกครั้งเผื่ออีกคนจะยอมไปเพราะกลัวว่าจะฟุบลงใส่จานกับข้าวไม่ช่วงใดก็ช่วงหนึ่งเพราะเขาก็คงไปช่วยไม่ทันแน่ๆ
" งั้นนอนเฝ้าได้มั้ย "
" หืม " ไมค์มองร่างบางที่เดินหลับตามาทางเขา มือหนารีบยื่นไปจับข้อมืออีกคนทันทีเพราะกลัวจะชนอะไรเข้า ปันเดินอ้อมมาถึงอีกฝั่งของโต๊ะทานข้าวก่อนจะปีนขึ้นมานั่งแหมะอยู่บนตักโดยมีมือหนาล้อมหลังเอาไว้อยู่กลัวว่าจะตกลงไป พอได้ที่แล้วสองมือเล็กก็สวมกอดเอวสอบก่อนจะแนบหน้าลงกับอกทำท่าจะเข้าสู่นิทรา
ทุกการกระทำตั้งแต่ร่างบางยืนอยู่โต๊ะตรงข้ามจนถึงตอนนี้อยู่ในสายตาของเขาทั้งหมด ไมค์ลูบหัวกล่อมอีกคนเบาๆก่อนจะเริ่มกินข้าว รู้สึกเหมือนเลี้ยงลูกยังไงก็ไม่รู้ แต่เอาเถอะ เป็นอะไรก็เป็นตอนนี้ หิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว
19:00
" อื้อ "
" ตื่นได้แล้วครับ หนูต้องกินข้าวกินยานะ " เสียงเดิมของคนเดิมที่พึ่งเข้ามาในช่วงชีวิตแต่กลับวนอยู่รอบๆจนเหมือนเรารู้จักกันมานาน แรงเขย่าเบาๆ ปลุกให้คนที่งัวเงียอยู่ลืมตาขึ้นมา
" อือ นึกว่าคุณกลับแล้ว คุณอุ้มปันมานอนหรอ "
" ยังไม่กลับครับ ผมนอนนี่ได้มั้ย "
" นอนนี่หรอ ? "
" ครับ เผื่อหนูไข้ขึ้น " ข้ออ้างทั้งนั้น
" อือ ครับ "
" ลุกเร็ว " มือหนาจับมือปันทั้งสองข้างก่อนจะออกแรงดึงเบาๆให้คนบนเตียงลุกขึ้นนั่ง แต่กลับไม่เป็นไปตามคิด หัวกลมสั่นไปมาก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นอนซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเกิดเสียงหัวเราะออกมาจากทั้งสองคน เป็นความสุขจากเรื่องเล็กๆน้อยๆที่ไม่คิดว่าจะเกิดด้วยซ้ำ
หลังจากที่กินข้าวกินยากันเสร็จคุณไมค์ก็ลงไปเอาเสื้อผ้าที่รถแล้วมาอาบน้ำ ซึ่งตอนนี้คนน้องก็คงกำลังอาบ เขาบอกให้เช็ดตัวเท่าไหร่ก็ไม่ยอม ดื้อที่หนึ่งที่เขาพึ่งเคยเจอ
ร่างสูงใช้เวลาอาบน้ำเพียงไม่นานก่อนจะออกมาด้วยสภาพผ้าขนหนูพันเอวแค่ผืนเดียว ออกมาเจอคนน้องกำลังนอนเล่นเกมอยู่บนเตียงด้วยชั้นในเพียงชิ้นเดียวปกปิดช่วงล่าง ไม่รู้ว่าชินกับการอยู่คนเดียวหรือเปล่าแต่ตอนนี้เขาเหมือนถูกสกดจิตให้เดินไปหาก้นเนียนนั่นอย่างไม่รู้ตัว รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มือดึงชั้นในจิ๋วนั่นลงจากก้นขาวจนคนน้องสะดุ้ง
" คุณ ปันเล่นเกมส์อยู่ " ร่างบางไม่ได้หันมามองเพราะสายตายังจับจ้องไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่มีเกมส์กำลังดำเนินอยู่
" ผมขอดูตรงนั้นได้มั้ย จะทายาให้ด้วย " พูดไปมือก็ลูบไล้ก้นเนียนไร้สิ่งปกปิดเบาๆ บีบเค้นไปมารออีกคนชันเข่าขึ้นตามที่ขอ
" ไม่ๆๆๆๆ เดี๋ยวปันทาเองแต่ขอเล่นเกมส์ก่อน "
" อย่าดื้อสิเบบี้ "
" อื้อ " มือหนาจับเอวบางให้ยกขึ้นเพื่อปรับท่านอนให้ชันเข่าแล้วโน้มตัวแนบลงไปกับเตียงตามเดิมโดยเจ้าของร่างยังคงสนใจแต่เกมส์จนเขาอยากหาอะไรแกล้ง
" อ๊ะไมค์ หมอให้ทาแค่ข้างนอก " ยาทาที่ถูกบีบใส่นิ้วมือถูกป้ายที่ช่องทางก่อนจะใช้นิ้วลูบวนรอบๆ ร่างสูงยิ้มมุมปากก่อนจะค่อยๆกดนิ้วยาวเข้าไปในช่องทางจนคนน้องถดหนี
" หรอคะ แต่รูหนูมันดูดนิ้วแด๊ดเข้าไปเองค่ะ "
" อ๊ะ อ๊าแด๊ด " เผลอครางออกมาเพราะตอนนี้นิ้วคนข้างหลังสอดเข้ามาลึกกว่าเดิมก่อนจะขยับเข้าออกช้าๆ ปล่อยความวาบหวาบให้ร่างกายเขา
" เสร็จแล้วค่ะ " อยู่ดีๆก็ถอดนิ้วออกทั้งสองนิ้วไม่บอกไม่กล่าว ทิ้งความวูบโหวงใส่อกคนบนเตียงดื้อๆ
" ฮื่อ ได้ไง อึดอัด ไมค์ " ก้นเล็กส่ายไปมาอย่างเอาแต่ใจทั้งเสียงงอแงยิ่งทำให้ร่างสูงพึงพอใจที่ได้แกล้งมากกว่าเดิม อยากสนใจเกมส์ดีนัก
" หืม ยังไงคะ" ทำตัวไม่รู้เรื่องมากเท่าไหร่อีกคนยิ่งทำหน้างอแงใส่เขามากเท่านั้น
" อึดอัดตรงนั้น แด๊ดดด "
" พรุ่งนี้เราต้องไปทำงานทั้งคู่ค่ะ "
" ฮื่อไม่เอา " เสียงงอแงอย่างเอาแต่ใจเหมือนเดิมอีกทั้งมือก็รีบกดปิดเกมส์ทันทีเพื่อจะหันกลับมาอ้อนอีกฝ่ายแต่ก็ช้ากว่าร่างสูงหนึ่งก้าวเพราะมือหนากำลังเคลื่อนมายังส่วนกลางลำตัวอันเล็กจิ๋วของเขา
" ตรงนี้หรอคะ "
" อ๊ะ " ขนลุกซู่ไปทั้งตัวทันทีที่อีกคนกอบกุมส่วนกลางของตัวเอง
" เดี๋ยวแด๊ดใช้มือให้ " มือหนาค่อยๆขยับขึ้นลงช้าๆพลางกดปากหยักลงบนก้นเนียนยิ่งทำให้คนน้องเสียวซ่านมากกว่าเดิม
" อ๊าาา แด๊ด "
#กิ้ดๆๆๆๆๆ
ตอนหน้าเอ็นซีพอกรุบกริบแต่รีดคะ แต่งชื่อตอนหน้าให้หน่อย ไรท์คิดชื่อตอนไม่ออก ชื่อตอนคิดยากกว่าพล็อตเรื่องอีกค่ะแง 55555
- ผู้เขียน
