วันนี้เป็นวันสุดท้ายก่อนคุณไมค์จะบินไปทำงานต่างประเทศ แถมยังไม่มีกำหนดการกลับแน่ชัดว่าจะไปกี่วันกันแน่ทำให้ปันนั่งหน้าบูดบึ้งอยู่โต๊ะทำงานในตอนนี้
กิจวัตรประจำวันของปันยังคงเหมือนเดิมทุกอย่างคือตื่นเช้าอาบน้ำกินข้าวแล้วโดนอีกคนหิ้วใส่ไว้ในรถแล้วทุกเช้าเราจะต้องเถียงกันเรื่องที่ปันต้องการจะลงที่ป้ายก่อนถึงบริษัท แน่นอนว่าทุกครั้งปันก็ชนะ มาถึงก็ทำงานทำงานทำงาน เลิกงานก็กลับบ้าน บ้างก็กลับเองแต่ส่วนมากจะกลับกับคนที่คุณก็รู้ว่าใคร
พอกลับถึงบ้านก็เป็นเช่นเดิมในทุกๆวัน และปันก็ชินกับพวกนี้ไปแล้ว การที่ใช้ชีวิตโดยมีอีกคนอยู่ในสายตาตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา ยิ่งพอคิดว่าพรุ่งนี้ตอนเย็นเตียงเขาจะว่างกว่าเดิมก็ยิ่งรู้สึกโหวงๆบอกไม่ถูก
ต้องคิดถึงแน่เลย ปากเล็กพึมพัมอยู่คนเดียวในขณะที่กำลังทำงานอยู่ หลายวันมานี้คุณไมค์หอบงานไปทำที่คอนโดเยอะแบบเยอะมากๆจนบางทีปันต้องอาสาทำช่วยเพื่อให้อีกคนได้นอนไวๆแม้เ
