ผมหันไปมองหน้าเหมยที่ยังคงยิ้มให้กับที่บ้านของเพื่อนชายผมจึงเดินเข้าไปหาเธอแล้วกระซิบเบาๆ
พีช: กลับบ้านไปเรามีเรื่องต้องคุยกันแล้วล่ะ
เหมย: คุยอะไรคะ //ฉันยังคงไม่เข้าใจคำพูดของพี่พีชแต่สีหน้าพี่พีชก็บ่งบอกถึงความไม่พอใจ
ดีแลนด์: คุณพ่อครับนี่อาเหมยคนที่ผมเล่าให้ฟังไง
เจ้าสัว: เป็นลูกบุญธรรมของคุณจางใช่ไหมหนู
เหมย: ใช่ค่ะ
เจ้าสัว: แบบนี้ค่อยคุยกันง่ายหน่อย
ชายหนุ่มมองหน้าเจ้าสัวและลูกชายสลับกันไปมาก่อนจะรีบตัดบทและพาอาเหมยกลับบ้าน
พีช: ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอพาเหมยกลับก่อนนะครับ
เจ้าสัว: ไม่ไปทานข้าวด้วยกันหรอหลานพีช อาชวนพ่อเราไว้แต่พ่อเราไม่สะดวกบอกตอนนี้มีอะไรต้องคุยกับหลานโดยตรงเลย
พีช: ครับผมก็คงไม่สะดวก ต้องขอโทษด้วยอาเหมยเป็นเด็กในปกครองของผมแล้ว ไปกันเถอะเหมย
ผมจูงมืออาเหมยออกมาจากจุดถ่ายรูปก่อนจะพาเธอขึ้นรถแล้วรีบกลับมาบ้าน
เมื่อถึงบ้านชายหนุ่มก็รีบลงจากรถโดยที
