Chapter 3

1550 คำ
วันต่อมา… ญาดาเดินทางมาแต่เช้าตรู่นั่งเครื่องบินมาลงที่สนามบินแล้วก็มีรถโรงแรมมารับเพื่อพาไปส่งที่ฟาร์มอควัตร ที่นั่นมีห้องพักให้ด้วยและเธอเห็นรูปแล้วคิดว่าอยู่ได้เพราะบรรยากาศดีมากแถมยังใกล้ลำธารอีก ถ้าให้อยู่โรงแรมก็เดินทางไกลแถมยังเบื่อบรรยากาศด้วยก็เลยตัดสินใจว่าจะอยู่ที่นั่นในระหว่างฝึกงาน “ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” “ยินดีครับคุณหนู ถ้ามีอะไรโทรศัพท์มาที่โรงแรมได้ตลอดนะครับ เดี๋ยวผมมารับเอง” พนักงานขับรถโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะปล่อยให้หญิงสาวเดินเข้าไปข้างใน ตอนแรกจะช่วยถือกระเป๋าแต่เธอบอกว่าไม่เป็นไรไม่อยากให้เป็นจุดสนใจมากนัก เธอหิ้วกระเป๋าเดินเข้ามาถึงหน้าอาหารเข้ามาไร่แป๊บเดียวเท่านั้นก็เจอเลย “สวัสดีค่ะ หนูเป็นนักศึกษาฝึกงานจะมาฝึกงานที่นี่ค่ะ” เธอยกมือไหว้พี่ยามหน้าอาคารอย่างนอบน้อม เขารับไหว้ก่อนจะเชิญให้เธอเข้าไปข้างใน ที่นี่เป็นบริษัทเลยมีแผนกครบครัน เห็นว่าที่ไร่ทำผลไม้อบแห้งส่งออกด้วยเธอคิดว่าเจ้าของน่าจะทำธุรกิจหลายอย่าง “เชิญข้างในเลยครับ” “ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวยิ้มกว้างออกมาก่อนจะเดินตามพี่ยามเข้าไปข้างใน และมีพนักงานอีกคนพาเธอเข้าไปในห้องประชุมและบอกให้นั่งรอตรงนี้เดี๋ยวเฮียอาร์ตจะมาหาซึ่งเดาว่าเขาคงเป็นเจ้าของที่นี่แหละ แต่ทุกคนเรียกเขาว่าเฮียและเธอคงต้องเรียกตามพนักงาน ไม่นานก็มีคนเดินเข้ามาสองคน ผู้หญิงถือแฟ้มเอกสารเดินตามมาส่วนอีกคนเป็นผู้ชายดูภูมิฐานแต่งตัวสบายๆเดินเข้ามาหาเธอด้วยใบหน้าราบเรียบ หน้าตาหล่อเหลาคมเข้มดูทีเลยทีเดียวคนนี้สินะเฮียอาร์ตนะ… “สวัสดีค่ะ” ญาดาลุกขึ้นยืนยกมือไหว้ทั้งสองคนอย่างนอบน้อม อาร์ตมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าใบหน้าสวยมองยังไงก็ไม่มีเบื่อ เป็นผู้หญิงที่สวยมากทำไมถึงคิดสั้นไปแย่งแฟนคนอื่นแบบนั้น เสียดายมากจริงๆ “ตามสบายเถอะนั่งลงก่อน” “ค่ะ” ญาดายิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงที่เดิมโดยมีชายหนุ่มนั่งลงตรงข้ามพร้อมกับจ้องหน้าหญิงสาวอย่างไม่วางตา เธอรู้สึกว่าเขามองด้วยสายตาที่แปลกเหมือนจับผิด ทำไมดูเขาไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่เลยแต่ก็ช่างเถอะเธอฝึกงานกับเลขาของเขานี่นา “ชื่ออะไรนะเราอ่ะ” “ญาดาค่ะ” “ญาดาเธอพักที่นี่ใช่มั้ย” “ใช่ค่ะ เห็นว่ามีที่พักให้ด้วยแต่ถ้าไม่สะดวกหนูไปกลับก็ได้นะคะยังไงก็ได้” เธอเอ่ยออกมาอย่างใจเย็น ไม่มีอะไรที่ต้องกังวลแม้แต่น้อยสำหรับเรื่องนี้ ให้พนักงานมารับมาส่งทุกวันยังไหวแต่เธอไม่อยากรบกวนเพราะทุกคนต่างก็มีงานที่ต้องทำ และถ้าที่นี่อยู่ได้เธอก็จะอดทนอยู่ “อยู่ที่นี่แหละ คุณลี่ไปสั่งให้แม่บ้านจัดห้องให้ญาดา เอาห้องข้างผมนะจัดการให้ด้วย” เลขาของเขานิ่วหน้าเล็กน้อยอย่างแปลกใจรวมไปถึงญาดาที่ดูตกใจว่าทำไมเขาถึงจัดห้องให้เธอนอนอยู่ข้างเขามันหมายความว่ายังไง “หมายถึงว่าให้น้องญาดาอยู่ที่บ้านเฮียอาร์ตเหรอคะ” “ใช่ จัดการให้ด้วย” เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบหยิบแฟ้มเอกสารออกมาเปิดอ่านก่อนจะเหลือบสายตามองหญิงสาวที่ตอนนี้ใบหน้ามึนงงกุบการกระทำของเขา “นี่มันอะไรกันคะ หนูงงไปหมดแล้ว” “คุณลี่ไปจัดการที่ผมสั่ง” “ค่ะเฮีย” เลขาเหลือบสายตามองญาดาเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันทีพร้อมกับคำถามมากมายเต็มไปหมด ส่วนอีกคนที่อยู่ในห้องเธอต้องการคำอธิบายจากชายตรงหน้าสำหรับเรื่องนี้ “ญาดาฉันขอโทรศัพท์เธอหน่อย” “คะ… โทรศัพท์เหรอคะ” เธอเกาหัวอย่างมึนงงแต่ก็ยอมส่งโทรศัพท์ไปให้เขาแต่โดยดี อาร์ตเอาโทรศัพท์ของเธอใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงก่อนจะเงยหน้ามองสบตากับหญิงสาวด้วยสีหน้าจริงจัง “อยู่ที่นี่ไม่ต้องติดต่อกับใครทั้งนั้น จนกว่าน้องสาวของฉันจะแต่งงานกับคนรักของเค้า” “อะไรนะคะ… น้องสาวคุณเกี่ยวอะไรกับหนูคะ” ญาดายังไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เขากำลังจะสื่อ และประเด็นสำคัญเลยคือเขาจะมายึดโทรศัพท์ของเธอไว้กับตัวเองแบบนี้ไม่ได้ เขาคือเจ้านายไม่ใช่เจ้าชีวิตเพราะฉะนั้นอะไรที่มันก้าวล่วงความเป็นส่วนตัวเขาไม่ควรทำเด็ดขาด “น้องสาวฉันก็คือคนที่เธอไปแย่งแฟนเค้าไง เลิกยุ่งกับผู้ชายคนนั้นเถอะเค้ากำลังจะเป็นพ่อคนมีครอบครัวที่อบอุ่น เพราะฉะนั้นถือว่าขอนะได้มั้ย” ญาดานิ่วหน้าเล็กน้อยก่อนจะถึงบางอ้อเมื่อเริ่มเข้าใจในสิ่งที่เขากำลังจะสื่อ เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะมาฝึกงานที่นี่แต่ว่าจับฉลากได้จะบอกว่ามันบังเอิญมากเกินไปก็คงใช่ แต่เธอไม่คิดว่าผู้ชายตรงหน้าจะเป็นพี่ชายของยัยผู้หญิงสารเลวที่ชื่อเอิงเอย ดูท่าทางก็ออกจะร่ำรวยแต่ทำไมสิ้นคิดลดตัวลงมาแย่งของคนอื่น “หนูไม่เคยแย่งของใคร” “ฉันรู้นะว่ามันทำใจยาก แต่ถ้าเธอคิดให้ดีให้รอบคอบกว่านี้เธอจะรู้ว่าตัวเองยังเด็กยังมีสิทธิ์ที่จะเลือกสิ่งที่ดีให้กับตัวเอง ในระหว่างอยู่ที่นี่ห้ามใช้โทรศัพท์ห้ามใช้อินเตอร์เน็ตติดต่อใครเด็ดขาด” “ทำไมจะใช้ไม่ได้ คุณไม่มีสิทธิ์ขังหนูไว้แบบนี้” ญาดาโวยวายออกมาเสียงดังลั่นห้องประชุม ถ้ามันลำบากมากเธอก็จะไม่ฝึกงานที่นี่แล้ว ถ้าต้องกลับมาฝึกอีกเทอมเธอก็จะทำเพราะไม่มีทางที่จะมาทนอยู่ในฟาร์มนรกแบบนี้แน่นอน “ก็บอกให้เลิกยุ่งกับแฟนน้องสาวฉันไงทำไมถึงดื้อแบบนี้ เธอยังเด็กอนาคตยังอีกไกลผู้ชายคนเดียวหาใหม่ไม่ดีกว่าเหรอ” “น้องสาวคุณนี่มันเลวจริงๆเลยนะ มันพูดเหรอว่าฉันแย่งแฟนมันนะ” ญาดากำมือแน่นอย่างโกรธจัด นี่มันมาบอกพี่ชายว่าเธอไปแย่งแฟนทั้งที่น้องสาวเขาเองมากกว่าที่เป็นชู้กับแฟนของคนอื่นแถมยังปล่อยตัวใจง่ายจนท้องเพื่อจับผู้ชาย สารเลวขนาดนี้ยังกล้าที่จะใส่ร้ายเธออีกทุเรศมาก! “เอิงเอยบอกว่าเธอไม่ยอมจบสักที ยังวนเวียนมายุ่งวุ่นวายกับพ่อของลูก” “สารเลวจริงๆ มันนั่นแหละที่แย่งแฟนหนู” ญาดาไม่ยอมรับและคิดว่าถึงจะอธิบายไปคนมันเป็นพี่น้องกันยังไงก็ต้องเชื่อและเข้าข้างกันเสมอ ซึ่งเธอขอเป็นฝ่ายเดินออกไปจากตรงนี้ดีกว่า ส่วนเรื่องฝึกงานเธอไปขออาจารย์ฝึกที่อื่นก็ได้ “ญาดาน้องฉันท้องอยู่นะ เธอยังมีอนาคตที่ดียังสามารถหาได้ดีกว่านี้อีกเยอะ” “ไม่มีทาง… น้องคุณมันทำกับหนูขนาดนี้คิดเหรอว่าจะยอมปล่อยให้มันเสวยสุขนะ หึ! ขอโทรศัพท์คืนด้วยค่ะแล้วหนูจะไม่ฝึกงานที่นี่แล้ว” ญาดาแบมือขอโทรศัพท์จากเขาและจะโทรเรียกให้คนขับรถมารับ แต่มีหรือที่คนอย่างเฮียอาร์ตจะยอมปล่อยเธอออกไปง่ายๆ มาถึงขนาดนี้แล้วเขาต้องจัดการผู้หญิงคนนี้ไม่ให้ไปยุ่งกับแฟนน้องสาวของเขาจนกว่าทั้งสองคนจะแต่งงานจดทะเบียนสมรสกัน ถึงตอนนั้นเขาจะปล่อยเธอกลับไป “ไม่ได้เธอต้องอยู่ที่นี่ จนกว่าที่เอิงเอยกับพ่อของลูกจะได้แต่งงานกัน ถึงตอนนั้นจะคืนให้” เขายังยืนยันคำเดิมว่าจะไม่ยอมปล่อยให้เธอออกไปจากที่นี่และจะไม่ให้โทรศัพท์ติดต่อกับคนอื่นเพราะกลัวว่าเธออาจจะแอบโทรหาแฟนของเอิงเอยอีกเรื่องมันจะไม่จบสักที ญาดากำมือแน่นอย่างโกรธจัด เขาไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะขังเธอไว้และกักขังหน่วงเหนี่ยวไว้ที่นี่ “คืนโทรศัพท์มาแล้วปล่อยหนูกลับบ้านด้วย” “ไม่ให้และไม่ปล่อย” “กรี๊ดดดดดดด ปล่อยหนูกลับบ้านนะ” ญาดาเริ่มโวยวายเหมือนเด็กเอาแต่ใจ ปกติเธอเป็นคนที่เรียบร้อยมากไม่เคยก้าวร้าวขนาดนี้มาก่อน แต่ตอนนี้เธอหมดความอดทนแล้วและไม่มีทางที่จะอยู่ที่นี่เด็ดขาด “ไม่ปล่อย ฉันจะจับตาดูเธอตลอด24ชั่วโมงเลย คิดว่ารอดออกไปได้ก็ลองดูสิ… หึ” “ไอ้คนเลว กรี๊ดดดดดดดดด จะทำแบบนี้กับหนูไม่ได้นะ” “จะทำมีปัญหาอะไรมั้ย…”
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม