ตอนที่ 13
อู่ช่างเม่น
ห่างจากโรงพยาบาลของเฟยไม่ไกลมีตลาดสดค้าขายขนาดใหญ่ ถัดออกไปเป็นสถานีขนส่งที่มีรถบัสวิ่งเข้าออกตลอดเวลา
แม้จะเป็นยามบ่าย แต่ผู้คนก็ยังจับจ่ายใช้สอย ไม่ว่าจะเป็นของคาวหรือของแห้ง ชุดเสื้อผ้าร้านขายของจิปาถะก็มี เป็นตึกแถวเรียงราย ตรงเข้าไปภายในจึงเป็นโซนตลาดสด ไม่ว่าจะเป็นเนื้อหรือปลาหมูเห็ดเป็ดไก่ก็ครบครัน
ทางเดินแคบแค่เพียงพอให้คนไม่กี่คนเดินสวนกัน
ถนนคอนกรีตก็เจิ่งนองไปด้วยน้ำสกปรก มิทราบเป็นร้านรวงใดปล่อยทิ้งรวมกัน เพียงแต่แม้เป็นเช่นนั้น ขาเรียวสวยภายใต้กระโปรงทรงเอ ของเฟยก็ยังก้าวฉับๆ ไปในทิศทางที่คุ้นเคย
มันเป็นห้องแถวแห่งหนึ่งในซอยข้างตลาดสด กลิ่นไม่พึงประสงค์แม้เตะจมูก แต่เฟยก็ชินชาเสียแล้ว อาจเพราะเธอใช้ชีวิตอยู่กับกลิ่นเลือดกลิ่นยาและของเสียจากผู้ป่วยเป็นประจำ จึงไม่ได้นึกรังเกียจอะไร
ไม่นานเธอก็เดินมาถึงห้องแถวที่มีรถจอดอยู่ด้านหน้าหลายคัน มันเป็นห้อง
