ตอนที่ 11
รับไม่ไหว
"อ้าว ไอ้เม่น กว่าจะตื่นได้นะ"
เสียงคุ้นเคยที่ดังอยู่ข้างหลังขับให้หนุ่มมาดเซอร์ที่เดินหาวหวอดๆ มาตามทางเดินของส่วนห้องพักหันกลับมามองแทบจะทันที พร้อมรอยยิ้มกว้างบ่งบอกถึงความสนิทสนมกันพอควร
"เฮียกระทิง ทำไมตื่นเช้าจัง"
"หึ เรื่องของฉันกูเอาไว้ก่อน เด็กคนเมื่อคืนนี้ใครวะ ปกติมึงไม่เคยพาสาวขึ้นห้อง รู้จักกันมาก่อนรึ"
คนถูกถามนิ่งไปอยู่หน่อย ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหล่าจะผุดรอยยิ้มของความพึงพอใจ ดวงตาสีน้ำตาลไหม้ฉายประกายแวววับออกมาอย่างเห็นได้ชัด ยามนึกถึงเรือนอวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือที่ตนเสพสุขด้วยมาเกือบทั้งคืน
มันเป็นอะไรที่ตราตรึงใจจริงๆ
"เฮ้ย เป็นอะไรนิ่งไปแบบนี้ แสดงว่ารู้จักจริง ๆ สินะ" เสียงเรียกค่อนไปทางดังนั้นดึงสติของคนที่เผลอตัวไปกับห้วงความทรงจำแสนหวาน จนหลงลืมว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่ต่อหน้าใคร พอถูกเรียกดังๆ ที่ข้างกกหูแบบนี้ก็ทำเอาเจ้าตัวอดออกอาการสะดุ้งขึ้
