INTRO
1907 คำ
INTRO
"ให้ตายเถอะ แล้วรถมาติดในวันที่ต้องขึ้นวอร์ดเช้าเนี่ยนะ บ้าจริง"
เสียงร้อนรนปนอาการเร่งรีบฉายชัดออกมาจากคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยรถยี่ห้อดัง เมื่อดวงตาคู่กลมเหลือบมองดูตัวเลขที่บ่งบอกเวลาบนหน้าปัดคอลโซลรถ ซึ่งหากเป็นเวลาปกติแล้วนั้น เฟย หรือ เฟยเฟย คงรีบเหยียบคันเร่งบึ่งหน้าไปคณะแพทยศาสตร์ของมหาวิทยาลัยที่เธอกำลังศึกษาอยู่ดั่งใจนึก
แต่นี่ เพราะการจราจรในเมื่อหลวงที่มันค่อนข้างหนาตาและเชื่องช้าอยู่แล้ว ดันมีอุบัติเหตุกีดขวางเส้นทางจราจรขึ้นอย่างไม่คาดคิด ทำให้นักศึกษาแพทย์คนสวยออกอาการหวั่นวิตกและร้อนรนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ การขึ้นวอร์ดสายมันไม่ดีเอาเสียเลยกับนักศึกษาแพทย์ที่ต้องการคว้าเกียรตินิยมแบบเธอ ยิ่งคิดยิ่งวิตก เหงื่อเม็ดโตเริ่มผุดให้เห็นตามกรอบหน้า
"ทำไงดีล่ะทีนี้"
คนงามพยายามตั้งสติและคิดหาทางออกให้ได้เร็วที่สุด ก่อนที่เหมือนโชคจะช่วยอยู่บ้าง ถึงบันดาลทางออกมาให้เธอเลือกอย่างทันเวลาพอดี แม้จะไม่ค่อยถูกใจเท่าไหร่นักก็ตาม เมื่อสายตากลมเหมือนแมวตัวเล็ก ทอดมองเห็นใครคนหนึ่งในชุดเสื้อสีส้มกำลังขี่จักรยนต์มาทางนี้พอดี
"มอไซค์รับจ้างงั้นเหรอ เนื้อหุ้มเหล็กอยู่นะ แต่เอาเถอะ อย่างน้อยก็ไม่มีทางเลือก ยัยหนูจอดรอแม่อยู่ตรงนี้ก่อนนะลูก แม่ต้องรีบไป"
เอ่ยกับรถลูกรักตัวเองเสร็จ ลมหายใจหนักๆ ก็ถูกถอนออกมาทันที เพราะไม่ค่อยจะพอใจนักที่ตนต้องเอาชีวิตไปแขวนเอาไว้บนเนื้อหุ้มเหล็กแบบนั้น
แต่เพราะความจำเป็น ทำให้เธอเลือกจะทิ้งความคิดด้านลบนั้นทิ้งไป แล้วยื่นมือออกไปสะบัดโบกเรียกรถคันหนึ่งที่มุ่งหน้ามาตรงนี้ด้วยความเร็ว จนกระทั่งไม่นาน รถคันที่เธอเห็นเมื่อครู่ก็แล่นเข้ามาจอดยังต่อท้ายรถของเธออย่างทันใจ
"เอ่อ นี่เราต้องไปกับหมอนี่จริงดิ"
เฟยอดจะเอ่ยถามตัวเองแบบนั้นไม่ได้ ใบหน้าสวยยิ้มเหยเกเล็กน้อยเมื่อเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าสารถีหนุ่มที่ตนกำลังจะใช้บริการนั้นอยู่ในภาพลักษณ์ที่ค่อนข้างห่างไกลจากคำว่าสะอาดเป็นปกติอยู่ไม่น้อย ไม่ว่าจะเป็นกางเกงยีนที่มันขาดจนแทบหุ้มอะไรไม่มิดนั่น หรือแม้แต่ผ้าใบของเจ้าตัวที่เลยคำว่าเซอร์ไปไกลแสนไกลแล้วก็ตาม
"ครับ? มีอะไรหรือเปล่าเอ่ย"
"เอ่อ อ่อ ไปมหาลัย XXX ด่วนเลยค่ะ"
ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มเจ้าของรถจะทันได้เอ่ยอะไร เสียงร้อนรนของอีกฝ่ายก็ดังสั่งออกไปเสียก่อน พร้อมกับเจ้าตัวในชุดนักศึกษาแพทย์ที่เกาะไหล่เขาขึ้นนั่งพาดกับเบาะหนังเสียก่อนแล้ว เรียกอาการตกอกตกใจจากคนขี้หวงได้เป็นอย่างดี ปากหนาอ้าค้างอยู่ครึ่งนาทีก่อนจะเปลี่ยนมาชักสีหน้าหงุดหงิดแล้วเตรียมจะฉะคนที่ถือวิสาสะกระโดดขึ้นรถเขาอย่างไม่ไว้หน้า แต่ก็ช้ากว่าเสียแล้ว
"แล้วนี่มีหมวกแค่ใบเดียวเหรอคะ แบบนี้ผู้โดยสารจะอันตรายเอานะ"
"ก็ต้องไม่มีอยู่แล้วสิคุณ ก็ผมไม่ใช่..."
"แต่เอาเถอะ เอาเป็นว่ารีบให้หน่อยก็ดีค่ะ ฉันมีธุระสำคัญต้องทำ" สาวนิรนามว่าแล้วขยับตัวนั่งในท่าที่คิดว่ามั่นคงมากขึ้นไปอีกสะโพกผายขยับไปมากับเบาะหนังเพื่อหาองศาที่คิดว่าปลอดภัยที่สุด ท่ามกลางสายตาที่คล้ายกับว่ากำลังช็อกของคนขับยามมองภาพนั้น
'ไม่นะ ตาหนูลูกพ่อ มาเสียพรหมจรรย์ให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้เนี่ยนะ หมดกันความบริสุทธิ์ตลอดสองปีสามเดือนยี่สิบห้าวันของหนู ที่พ่อตั้งใจจะให้แม่ของลูกเชยชมเป็นคนแรก เพราะยัยนี่คนเดียว!'
คิดได้แบบนั้น พ่อหนุ่มเสื้อส้มก็หันกลับมาปรายตามองคนด้านหลังทันทีพร้อมกับเอ่ยเสียง ดุ ๆ ออกไป แบบที่คิดว่าแค่ได้ยินสาวปริศนาที่ไม่รู้จักกาลเทศะนี่จะเกิดความกลัวว่าเอาก้นออกจากลูกรักของตนสักที
"ลงไปเลย ผมไม่ไปไหนทั้งนั้นล่ะ ถ้าอยากไปนักก็ไปเรียกคันอื่นสิ"
"ก็ตอนนี้มันมีคุณคนเดียวที่ผ่านมา อย่าเรื่องมากได้ไหมคะ"
"แต่ผมไม่ใช่..."
ยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรจนจบ เฟยที่คาดเอาว่าตนสิ่งเดียวที่จะทำให้ตนปลอดภัยจากการไร้เครื่องป้องกันศีรษะคือการหาที่ยึดเอาไว้ ทำให้คนสวยเลือกจะกอดรัดเอวของคนเสื้อส้มเอาไว้แน่น จนลืมไปว่าหน้าอกใหญ่โตของตัวเองนั้นมันเบียดเข้ากับแผ่นหลังของอีกฝ่ายมากเกินจำเป็น มันทำเอาคนที่ออกปากไล่เมื่อครู่นั้นเสียอาการไปอยู่หน่อย กับความนุ่มที่สัมผัสมาตรงแผ่นหลัง
"เชี่ย โคตรนุ่มเลย ว่าจะไม่แล้วแท้ๆ กูต้องมาแพ้ให้นมกับกลิ่นหอมจากตัวยัยคนนี้เนี่ยนะ"
ชายเสื้อส้มว่าด้วยท่าทีคล้ายเคลิ้มฝัน ก่อนจะลงมือถอดหมวกใบเดียวที่ตนใส่อยู่ไปให้อีกฝ่ายอย่างกับคนใจดี
"ใส่หมวกสิคุณ คนซ้อนอันตราย"
เฟยรับหมวกมาด้วยท่าทีตกใจ เมื่อเห็นใบหน้าที่ซุกซ่อนเอาไว้ใต้หมวกกันน็อกเต็มใบนั่น ต้องยอมรับจริง ๆ ว่าผู้ชายตรงหน้านั้นหน้าตาดีในระดับที่เกินกว่าจะเป็นคนขับวินทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นดวงตาคมที่มีแววดุเล็กน้อย แต่ก็ขี้เล่นไปด้วย จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากอย่างลงตัว แต่ตอนนี้เธอไม่มีเวลามาชื่นชมความหล่อนั่นน่ะสิ
"ก็หล่อนะ แต่เนื้อตัวสกปรกไม่ไหว" สาวเจ้าคิดในใจแบบนั้น ก่อนจะหันไปเอ่ยเร่งเมื่อนึกขึ้นได้
"นี่คุณ! มัวทำอะไรอยู่ ออกรถสิ ฉันต้องรีบขึ้นวอร์ดก่อนเจ็ดโมงครึ่งนะคะ"
"เออ! ให้มันได้อย่างนี้ดิ เอาวะเห็นแก่นมนุ่มๆ คอยดูเถอะสาวน้อย อยากซ้อนท้ายมอไซค์ใช่ไหม พี่จะเอาให้ลืมไม่ลงเลย"
ขาตั้งเหล็กถูกออกแรงดันขึ้นให้มันพับเก็บขึ้นไปที่เดิม พร้อมกับเริ่มจัดการสตาร์ตเครื่องให้สูบฉีดเตรียมทะยานออกไป มือขวากำแฮนด์รถบิดเร่งเครื่องเบา ๆ เตรียมพร้อมตัวอย่างที่สาวเจ้าร้องสั่ง
"จับดีๆ นะครับ ร่วงมาผมไม่วนมาเก็บนะ" ยังไม่ทันที่ปากเล็กจะเอ่ยอะไร สองแขนก็มีอันต้องผวากอดรัดเอวสอบของอีกฝ่ายไว้แน่นจนอกนุ่มเบียดเสียดกับแผ่นหลังกว้าง เมื่อจู่ ๆ เจ้าตัวก็สับเกียร์บิดคันเร่งแล้วพุ่งตัวออกไปทันที
และแน่นอนการจราจรเบื้องหน้าสมกับเป็นเมืองหลวงอย่างไม่ต้องสงสัย ยิ่งตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ต่างคนต่างเร่งไปใช้ชีวิตของตัวเอง ซึ่งมีกรอบเวลาที่กำหนดไว้อย่างชัดเจนไม่ต่างกัน ทำให้ค่อนข้างจะนานอยู่พอสมควรที่กว่าขบวนแถวรถจะขยับตัวได้แต่ละครั้ง ยิ่งเวลามันเคลื่อนผ่านไปนานเท่าไหร่ ภายในใจของเฟยก็ยิ่งร้อนรนมากขึ้นไปเท่านั้น
"แย่แน่ๆ ถ้าไปสายต้องแย่แน่ๆ "
เสียงบ่นจากคนที่พาตัวเองมาเป็นผู้โดยสารลอยโดยที่เขาไม่เต็มใจ เข้าหูของสารถีหนุ่มอย่างชัดเจน ตาคมพยายามเพ่งมองถนนเบื้องหน้าอย่างใช้ความคิด ก่อนที่ครู่ต่อมาน้ำเสียงจริงจังของเจ้าตัวจะเอ่ยบอกคนที่อยู่ด้านหลังเมื่อเห็นช่องทางลัดที่จะทำความเร็วได้ดีขึ้น
"รีบนักใช่ไหม เกาะให้แน่นกว่านี้สิ"
และก็เป็นอีกครั้งที่วงแขนกว้างต้องกอดรัดเอวคนบอกเอาไว้ เมื่อรถถูกออกตัวในจังหวะที่เร็วแรงมากกว่าเดิม และตื่นเต้นหวาดเสียวมากกว่าเก่า ช่องแคบระหว่างตัวรถสี่ล้อขึ้นไปที่เว้นระยะห่างกันเอาไว้ ทำให้ชายหนุ่มเสื้อส้มสะดุดตาสามารถหาทางพารถคู่ใจของตัวเองลัดเลาะไปตามซอกแคบอย่างได้เปรียบกว่า หากแต่ก็ทำเอาคนซ้อนท้ายยิ่งออกอาการเกร็งตัวขึ้นมามากกว่าเดิม เพียงคิดว่าจะมีจังหวะที่ขาของตัวเองไปเกี่ยวรถคันอื่นจนเกิดอุบัติเหตุเข้า นั่นคงจะเป็นอะไรที่แย่น่าดู
'คิดผิดคิดถูกวะเนี่ย ที่มานั่งซ้อนท้ายวิน ฉันจะมีชีวิตรอดไปรักษาคนไข้ในอนาคตไหม คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกด้วยเถอะ'
คนสวยได้แต่ภาวนากับตัวเองอยู่แบบนั้น พร้อมกับมือที่กอดเอวของอีกฝ่ายเอาไว้แน่นกว่าเดิม ดวงตาหลับสนิทจนคิ้วย่นเข้าหากันเพราะไม่อยากจะลืมตาขึ้นมาดูภาพที่มันชวนหวาดเสียวอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนแบบนี้
จวบจนกระทั่งชายหนุ่มเสื้อส้มนำพารถตัวเองมาจอดเทียบยังที่หมายได้สำเร็จ
"เอ้า ถึงแล้ว มหาลัยตามที่บอก"
"..."
"แล้วไม่ลงเหรอไหนว่ารีบไง"
สารถีหนุ่มจำเป็นเอ่ยถาม เมื่อตอนนี้แม้รถจะจอดได้เป็นเวลาเกือบนาทีแล้ว แต่คนด้านหลังก็ยังนั่งนิ่งกอดรัดเอวเขาแน่นเหมือนเดิม
"..."
"คุณ! ถึงแล้ว" เสียงในระดับค่อนข้างดังเอ่ยออกไปอีกครั้งเมื่อเห็นว่าสาวเจ้ายังคงเงียบนิ่งเหมือนเคย นั่นมันเลยทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆ ออกมาอีกครั้งจู่ ๆ มีคนมากระโดดซ้อนท้ายเบาะอันหวงแหนก็ว่าชวนหงุดหงิดมากอยู่แล้ว แต่นี่เจ้าตัวยังทำเชื่องช้าเหมือนไม่อยากลงไปอีกเนี่ยนะ จะไม่ให้เขาถอนหายใจได้ไงกัน
แต่เอาเถอะเห็นว่าสวย นมนุ่ม ตัวหอม ไม่สิ เห็นว่ารีบนะเลยเว้นไว้สักคนหนึ่ง
"จะ จะเสียงดังทำไมคะ พูดเบาๆ ฉันก็ได้ยินค่ะ"
"ก็คุณอยากนิ่งเองนี่ครับ ทำไมครับ หรืออยากกอดเอวผมขนาดนั้นเลย" ว่าที่หมอคนสวยได้ยินแบบนั้นก็รีบก้าวลงจากรถทันที พยายามประคองสองขาที่สั่นเทาเอาไว้ แล้วยื่นหมวกกันน็อกคืนให้อีกฝ่ายไป พร้อมตั้งใจจะหยิบค่าโดยสารที่ตนใช้บริการให้
"มานั่งลูกชายสุดที่รักของผมแล้วมายื่นตังให้สี่สิบบาทเนี่ยนะ เหอะ"
"เอ้า แล้วคุณจะคิดกี่บาท อย่ามาโก่งราคาฉันนะ เห็นแบบนี้ฉันไม่ได้โง่นะ"
"เอาเป็นว่าคุณติดค้างผม แล้วผมจะมาเอาคืนในแบบของผมแล้วกัน ไว้เจอกันใหม่นะครับคนสวย"
ว่าพลางขยิบตาให้คนสวยที่มองอยู่ไปหนึ่งที ก่อนที่จะบิดรถคู่ใจออกไปด้วยความเร็วเหมือนอย่างเมื่อตอนขามา
โดยมีสายตาของเฟยมองตามไปติดๆ พร้อมกับใบหน้าที่เริ่มซีดลงเรื่อยๆ จากอาการคลื่นเ**ยนเวียนไส้กับความเร็วเฉียดตายเมื่อครู่นี้
ก่อนที่ไม่นานทุกอย่างที่มันอัดแน่นอยู่ในท้องแบนราบจะถูกขย้อนออกมาจนหมด ท่ามกลางสายตาของเพื่อนในคณะหลายสิบคู่
***
- ผู้เขียน
