ใกล้กันแค่นี้เอง... แต่ฉันไม่กล้า ตอนนี้ฉันตัวเปื้อนไปด้วยคราบดิน หรือต่อให้ตัวเองไม่เปื้อนสิ่งสกปรกก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปหาเขาหรอก เราสองคนห่างกันแค่เอื้อมมือจริงๆ คุณพายยืนอยู่ตรงหน้าของฉัน ยืนอยู่โดยที่มือของฉันอยากจะเอื้อมมือไปจับมือ แค่นั้นก็ยังดี
“คุณพายเข้าบ้านเถอะครับ ตรงนี้แดดร้อน”
“ไม่ล่ะครับ ผมจะกลับไปทำงานแล้ว”
“อ้าวเหรอครับ” พูดแค่นั้นก็เดินจากไป ฉันได้ยินเสียงรถของคุณพายจึงปล่อยโฮออกมาจนลุงคนสวนโผล่หน้ามามองด้วยสีหน้าตกใจ “ทำไมมาร้องไห้อยู่ตรงนี้ล่ะเพ้นท์”
“ปะ เปล่าค่ะ คือเพ้นท์เผลอหลับไป ขอตัวก่อนนะคะ” ยกมือเช็ดน้ำตาและดึงหมวกปิดใบหน้าของตัวเอง เดินกลับไปที่ห้องพักแต่ทว่ากลับได้ยินเสียงคุณท่านคุยสายกับใครสักคน
“ไม่มีอะไรหรอกพลอย ตาพายแค่แวะมาเยี่ยมพี่ตามปกติ... พี่รู้ว่าเธอเป็นแม่ แต่ก็ต้องเชื่อใจตาพายสิ ตาพายไม่สนใจผู้หญิงที่ไหนหรอก วันๆ ทำแต่งาน”
พลอย? ชื่อแม่ของคุณพา
