เพ้นท์ของพาย #7
:: คิดถึงก็ต้องบอก ::
ฉันรีบตรงมาที่คณะและนั่งรอพี่แบงค์ที่หน้าคลาส ก่อนจะเห็นร่างสูงที่ดูดีกว่าใครเดินออกจากห้องมาแม้จะไม่เคยเห็นเขามาก่อนแต่ก็เคยเห็นรางๆ นะว่าต้องเป็นคนนี้
เขาแต่งตัวไม่เรียบร้อย สีหน้าดูยุ่งๆ พร้อมกับข้างกายมีรุ่นพี่ควงแขนกันออกมา เมื่อรวบรวมความกล้าแล้วจึงตรงไปหาเขาจนสายตาคมมองอย่างไม่พอใจ
“อะไร?”
“พี่แบงค์ใช่ไหมคะ” เขาไม่ตอบแต่พยักหน้ารับก่อนจะยิ้มมุมปากและหยิบหนังสือที่ฉันถือไว้ไปเปิดหน้าแรกก่อนจะหยิบปากกกาจดๆ อะไรสักอย่างลงไป
“เบอร์ฉัน อยากนอนด้วยก็โทรหาแล้วกัน”
“คือไม่ใช่นะคะ” เรียกรั้งเขาไว้อีกครั้งที่เดินผ่านไป “หนูชื่อเพ้นท์ค่ะ แล้วเออ...”
ก้มลงหยิบเอากระดาษที่เป็นรหัสของรุ่นพี่ขึ้นมาให้เขาดู พี่แบงค์ขมวดคิ้วและมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า “น้องรหัสฉันเหรอ?”
“งั้นแสดงว่าพี่แบงค์เป็นพี่รหัสเพ้นท์ใช่ไหมคะ”
“มั้ง” พูดจบก็เดินสวนฉันไปทันที “อ่อ
