“เพ้นท์ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” เป็นคุณธนินที่วิ่งตรงมานั่งยองข้างๆ และมองเลยไปยังข้อเท้าของฉัน “เจ็บข้อเท้าเหรอครับ”
เพราะเจ็บจนพูดออกไปไม่ได้จึงทำได้เพียงพยักหน้ารับ คุณธนินวางแฟ้มเอกสารลงบนพื้นและขยับมาโอบไหล่ฉันเพื่อพยุงให้ลุกขึ้นยืน แต่คุณธนินกลับถูกคว้าไหล่ไว้เช่นกันด้วยน้ำมือของใครอีกคน “เอาเอกสารเข้าบ้านไป”
“แต่ว่าเพ้นท์เจ็บข้อเท้านะครับ ยืนไม่ได้คงต้อง...”
“ผมทำเอง” เบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างสูงย่อตัวลงมาช้อนร่างของฉันอุ้มขึ้นในท่าเจ้าหญิง และเพราะตกใจด้วยสัญชาตญาณจึงยกมือคล้องลำคอแกร่งไว้ โดยที่คุณพายหันมามองฉันด้วยสีหน้านิ่งเฉย “ทำไม ฉันอุ้มไม่ได้”
“ปะ เปล่าค่ะ” แค่ตกใจต่างหากเล่า! คุณพายทำไมช่วงนี้ดูหงุดหงิดกับฉันบ่อยจัง สงสัยเหมือนกันว่าตัวเองไปทำอะไรให้ เขาถึงได้ดูเหมือนไม่พอใจฉันอยู่ตลอดแบบนี้
คุณพายอุ้มฉันมานั่งบนโซฟาในบ้านก่อนจะถอดรองเท้าของฉันออก “คุณพาย เพ้นท์ทำเอง”
