ภาวนากับสมุดสมปรารถนาที่นอนนิ่งอยู่บนโต๊ะข้างเตียงนั่นแหละ แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นสักอย่าง เขามั่นใจแล้วนะว่านั่นเป็นการร้องขอจากความปรารถนาสุดก้นบึ้งหัวใจ แล้วทำไมมันไม่หายไปวะ!?
กริ๊งงง...
ถึงจะไม่หายไป แต่สวรรค์ก็ไม่ได้ใจร้ายให้เขาต้องเผชิญกับการถูกรังแกอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก ดลบันดาลให้โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างๆ สมุดส่งเสียงดังขึ้น
เซย์จิสะดุ้งด้วยตกใจ ผละออกจากร่างเนียนตรงหน้า กัลป์เลยได้โอกาส รีบผลุบออกมาจากการเกาะกุม กระโดดลงจากเตียง คว้าโทรศัพท์มากดรับโดยไม่ดูหน้าจอสักนิดว่าใครโทรมา
“สะ...สวัสดีครับ กัลป์ครับ”
[อาจารย์กันเหรอครับ นอนหรือยัง ไม่ทราบว่าผมโทรมารบกวนหรือเปล่า]
คุณคุรุกิ... ขอบคุณสวรรค์! โทรมาได้จังหวะพอดี!
“ไม่...ไม่รบกวนเลยครับ คุยมาได้เลย”
กัลป์รีบตอบรับ ก่อนปลายสายจะร่ายยาวซึ่งก็หนีไม่พ้นเรื่องงาน ถ้าเป็นเวลาปกติ กัลป์คงจะหัวเสียอยู่สักหน่อยที่โดนโทรมากว
