“นี่ลูก...ว่าอย่างไรนะ?”
องค์ราชาหันมาสบมองใบหน้ากันในทันทีเมื่อได้ยินเธอประกาศกร้าวออกไปเช่นนั้น พร้อมกับที่เหล่าประชาชนมีเสียงโห่ร้องฮือฮากันขึ้นมาในทันใดโดยมิได้นัดหมายหลังจากทึ่เธอพูดประโยคนั้นจบ
และในตอนนั้นเกรซคิดว่าพวกเขากำลังตื่นตะลึงที่ได้ยินเช่นนั้นเกี่ยวกับเรื่องของมนุษย์หมาป่าที่ดูแลมนุษย์แท้ ๆ อย่างเธอ เกรซจึงยกยิ้มแจกจ่ายให้กับทุกคนและเริ่มพูดออกมาอีกครั้งถึงสรรพคุณความดีของผู้คนในหมู่บ้านที่เลี้ยงดูเธอมาจนเติบใหญ่
“พวกเขาให้การดูแลข้ามาตลอดจวบจนที่ข้าใกล้จะอายุครบยี่สิบปีบริบูรณ์ ทั้งให้ข้าวให้น้ำ ให้ที่หลับนอน และก็ไม่เคยทำทีท่าเหมือนกับว่าข้าเป็นตัวประหลาดแต่อย่างใดท่ามกลางพวกเขาที่เป็นเซฟซิฟเตอร์”
เสียงโห่ร้องยังคงดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง ซึ่งเธอก็ก้มหน้าลงไปสบมองบิดาและมารดาที่เลี้ยงดูเธอมา แต่เธอกลับเห็นสีหน้าและแววตาของพวกเขากำลังแสดงออกถึงความเป็นกังวลอย่างชัดเจนแจ
