บทที่ 9
1245 คำ
@บ้านพักบุคลากรแพทย์
ปัง!!!
ฉันกระแทกประตูปิดเสียงดังสนั่น ก่อนจะนั่งลงโซฟาหน้าทีวี
“ไอ้ผู้ชายเจ้าชู้” ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างคนหัวเสีย ภาพของหญิงชายยืนคุยกันอยู่หน้าคลับตรงบริเวณสูบบุหรี่ ลอยขึ้นมาในหัว เสียแรงที่ฉันรีบวิ่งออกมาจากคลับตามเขาทันที แต่ด้วยความที่คนมันแออัด ทำให้ฉันตามเขาไม่ทัน
แต่พอออกมาแล้วกลับเห็นเขายืนคุยกับผู้หญิงหน้าตาเฉย ฉันไม่ได้ยินหรอกนะว่าเขาคุยอะไรกันเพราะยืนอยู่ไกลพอสมควร แต่มันคงไม่พ้นเรื่องอย่างว่าหรอกนะ
“ปากบอกว่าฉันเป็นเมีย แต่กลับไม่เห็นหัวฉันเลยเนี่ยนะ” ฉันยังคงบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างต่อเนื่อง คือยังไงดีล่ะ เอาจริง ๆ ตอนที่เขาพูดว่าฉันเป็นเมียเขา ใจเจ้ากรรมกลับเต้นโครมครามออกมาอย่างหนัก ฉันเกือบจะยอมรับเขาไปแล้ว แต่ภาพที่เขานัวเนียผู้หญิงทำให้ฉันตอบไปอย่างนั้น อย่างที่บอกฉันมีเหตุผลที่ไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้
ฉันยังคงนั่งอยู่หน้าทีวีเหมือนกับกำลังรอให้เขากลับมา แต่ฉันก็รู้ว่ายังไงเขาก็ไม่กลับมา ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของฉันมันชามันเจ็บดีว่าไหม…
1 เดือนต่อมา… [09.00 น.]
“เฮ้อออ” ผมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย วันนี้ผมเพิ่งผ่าตัดคนไข้ 3 รายติดต่อกัน โคตรจะเหนื่อยเลยว่ะ
ติ้ง!
เสียงแจ้งเตือนลิฟต์ดังขึ้นทำให้ผมก้าวขาออกมาจากตัวลิฟต์ ผมเข้าเวรติดต่อกันนานเป็นเดือน
มีคนเคยถามผมว่าถ้าเป็นหมอจะต้องเข้าเวรนานสุดกี่วันในหนึ่งเดือน ผมตอบได้ตอนนี้เลยว่า 30 วันเต็ม ๆ อีกอย่างไอ้หมอจบนอกมันก็ออกเวรบ่อยซะเหลือเกิน เห็นวนเวียนแต่ตึกอายุรกรรม ไม่รู้ว่าไปเฝ้าอะไรของมัน
ผมเดินออกไปเรื่อย ๆ หวังว่าจะไปซื้อกาแฟสักหน่อย ร่างกายผมต้องการคาเฟอีน ถ้าตอนนี้มีคนให้ยากระตุ้นให้ผมตื่น ผมจะดีใจมาก ผมเดินเตร็ดเตร่ไปมาอยู่ตึกตรวจโรคอายุรกรรมทั่วไปเพราะกำลังมึนงง ว่าร้านกาแฟเจ้าดังไปทางไหน ผมไม่ค่อยได้ออกไปซื้อเอง มีแต่หมอรุ่นน้องซื้อไปให้ ไม่งั้นก็พยาบาลสาว ๆ ห้องผ่าตัดซื้อมาให้ แต่แล้วสายตาของผมก็พลันไปเห็นใครบางเข้า ใครบางคนที่ไม่ได้เจอกันนาน…
กึก!
ผมหยุดชะงักทันทีเพื่อยืนมองรางบาง เธอยังคงสวยเหมือนเดิม แต่เอะทำไมเธอถึงเดินออกจากห้องตรวจครรภ์ หรือว่า…
ผมไม่รอช้า รีบก้าวขายาวเพื่อเดินไปหาเธออย่างเร่งรีบ ผมเอื้อมมือไปคว้าข้อแขนเธอ ก่อนจะออกแรงกระชากเธอให้หันกลับมามองผม
พลั่ก!
“0.0” น้ำผึ้งเบิกตากว้างทันทีที่เห็นผม
“คุณมาทำอะไรที่นี่” ผมเอ่ยถามร่างบางตรงหน้าอย่างรีบร้อน
“มาหาเพื่อน” เธอตอบหน้านิ่ง
“คุณ โกหกผม” ผมจ้องไปที่ดวงตาของเธอ ดวงตาของ น้ำผึ้ง มันวูบไหวชั่วขณะก่อนจะนิ่งงันเหมือนเดิม
“ฉันจะทำอะไร จะเดิน จะเหิน มันก็เรื่องของฉัน” เธอตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง ตอนนี้ผมเริ่มจะหัวเสียขึ้นมามากกว่าเดิมละ
“งั้นมานี่!” ผมเอื้อมมือไปจับข้อมือเธอก่อนจะกระชากให้เธอเดินตามไปที่ห้องตรวจครรภ์ที่เธอเพิ่งเดินออกมา
“นายกล้าจับมือฉันเหรอ!” เธอร้องขึ้นมาอย่างหงุดหงิด
“ทำไมกะอีแค่จับมือ จับอย่างอื่นก็จับมาแล้ว” ผมหันหน้าไปพูดลอดไรฟัน ตอนนี้ใจผมมันร้อนรุ่มเกินกว่าจะมานั่งทะเลาะกับน้ำผึ้ง เธอมาทำไมห้องตรวจครรภ์ หรือว่า
“อ้าวน้ำผึ้ง มีไรเหรอ” เพื่อนที่เป็นหมอสูตินรีของน้ำผึ้งเอ่ยถามเธอ หลังจากที่ผมกระชากเธอเข้ามาในห้อง
“เปล่า” น้ำผึ้งตอบด้วยสีหน้ากังวลใจ แต่คำถามต่อไปของเพื่อนเธอทำผมลมแทบจับ
“หมอคนนี้ พ่อของลูกเธอเหรอ”
0.0!! ผมตกใจสุดขีด พ่อของลูก พ่อของลูกคำ ๆ นี้ดังก้องอยู่ในหัวผม ผมหันหน้าไปมองน้ำผึ้งอย่างช้า ๆ เธอสบตาผมนิ่ง ตาของเธอแดงก่ำ น้ำตาเธอกำลังเอ่อล้นขอบตา แต่เธอกลับกลั้นมันเอาไว้
“ไม่ใช่ลูกของนายหรอก” เธอตอบผมสีหน้าเรียบนิ่ง จะไม่ใช่ได้ไงวะ ผมเป็นคนทำเองกับมือ เหมือนว่าหมอเพื่อนของเธอจะเริ่มรู้ว่าควรจะทำอะไร เธอเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบ ๆ
“เธอจะบอกว่า ที่เราเอากันวันนั้นแล้วเธอก็ไปเอากับคนอื่นอีกเหรอ” ผมถามเธออย่างตรงไปตรงมา เธอมองผมตาขวาง
“ใช่ แต่เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของนายแน่นอน” อมพระมาพูดก็ไม่เชื่อ
“ฉันไม่เชื่อ คนอย่างเธอเนี่ยนะจะไปเอากับคนอื่น อายุตั้ง 28 ปีเธอยังซิงอยู่เลย อย่ามาโกหกผมหน่อยเลย” ผมพูดสิ่งที่ผมคิดออกไปถึงแม้เธออยากจะมีแฟน แต่เชื่อเถอะเธอทำมันไม่ได้หรอก น้ำผึ้งเธอดูไม่ใช่ผู้หญิงประเภทนั้น แถมวันที่เรามีอะไรกัน ผมไม่ได้ป้องกันด้วย
“นั่นมันก่อนหน้าที่ฉันจะมีอะไรกับนาย แต่หลังจากนั้นฉันก็ไปมีอะไรกับผู้ชายอื่นอีก นายยังไม่รู้จักฉันดีพอ” เธอตอบพร้อมกับจะพยายามเดินออกไป
“งั้นขอเช็กหน่อยแล้วกัน” ผมไม่ปล่อยให้คนตัวเล็กทำหน้าสงสัยนาน ผมขยับเข้าไปหาเธอก่อนที่จะช้อนตัวเธอลอยขึ้น
“นายจะทำอะไรน่ะ!” น้ำผึ้งตะคอกใส่ผม
“ตรวจภายในไง จะตรวจดูว่าเธอได้ทำอย่างที่เธอว่าไหม” ผมบอกเธอก่อนจะอุ้มเธอเดินลึกเข้าไปในห้องตรวจครรภ์ ผมใช้ปลายเท้าของเธอเลื่อนผ้าม่านออก ก่อนจะเดินไปวางคนตัวเล็กที่เตียงนอนไว้สำหรับตรวจภายใน ผมถอดเข็มขัดออกผูกมือเธอไว้เหนือหัว เธอดิ้นขัดขืนรุนแรงเล่นเอาผมเหนื่อยแทบตาย
“อ้าขาออก” ผมบอกเธอหลังจากที่จับขาเธอชันเข่าขึ้น กระโปรงรัดรูปที่เธอสวมอยู่มันเลิกขึ้นมาเผยให้เห็นต้นขาอ่อน
“จะหนีบไว้ทำไม ผมเคยเห็นหมดแล้วไม่ใช่แค่ของคุณ ตอนผมเรียนผมเห็นมาทุกรูปแบบแล้ว คุณไม่ต้องอายหรอก” ผมบอกเธอ น้ำผึ้งเอาแต่เม้มปากแน่น เธอแทบไม่ด่าผมสักคำ ผิดปกตินะ ปกติเธอปากโคตรจะไวแถมยังต่อยไวอีกด้วย เจอเธอทีไรผมเจ็บตัวทุกที
“ตอนนั้นกับตอนนี้มันเหมือนกันที่ไหนล่ะ” เธอบ่นอุบอิบอย่างเหนื่อยล้า เฮ้ยย ลืมไปว่าเธอกำลังท้อง ถ้าลูกผมกระทบกระเทือนจะทำไง
“ถ้าไม่อยากตรวจก็บอกมา ว่าเด็กน่ะ ลูกผมใช่ไหม” ผมถามย้ำเธออีกครั้ง
“ผมนับ 1 ถึง 3 นะ ถ้าคุณไม่บอก ผมตรวจจริงแน่”
1 นิ่ง
2 ยังคงนิ่ง
3!
“ละ ลูกของนายนั่นแหละ!”
- ผู้เขียน
