“เจ้ามิชอบหรือ” เสียงทุ้มเอ่ยถามขณะมองใบหน้าแดงปลั่งของนางอย่างพึงพอใจ ความจริงแล้วเวลานี้ตนก็กำลังอดกลั้นอยู่เช่นกัน แต่เพราะต้องการให้นางคุ้นชินกับสัมผัสเสียก่อน จึงค่อยๆ เล้าโลมอย่างใจเย็นเช่นนี้
จ้าวหลันส่ายหน้าช้าๆ จากนั้นช้อนสายตาเว้าวอนมองอีกครั้ง
“ข้ารู้สึกแปลกๆ”
ไท่ซือเฉินได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งเอ็นดู
“หากข้าบอกว่าข้าเองก็รู้สึกเช่นเดียวกับเจ้า เจ้าจะยังกลัวอยู่หรือไม่”
“ท่านรู้สึกเช่นเดียวกับข้าหรือ” นางถามด้วยความสงสัย
ไท่ซือเฉินใช้ท่อนแขนแกร่งโอบกอดนางเอาไว้และกระซิบตอบด้วยน้ำเสียงเย้ายวน
“ใช่...ทว่าอาจจะรุนแรงกว่าเจ้าหลายเท่านัก”
“บาดแผลนี้ท่านได้แต่มาตั้งแต่เมื่อใด” จ้าวหลันเอ่ยถามขณะลูบไล้บาดแผลที่อยู่เหนืออกซ้ายอย่างระมัดระวัง
ทว่ากลับถูกเจ้าของแผงอกกอบกุมเอาไว้เพื่อให้นางได้ฟังเสียงของหัวใจที่กำลังเต้นแรงอย่างยินดี นับตั้งแต่ที่ได้รับบาดแผลนี้มา มีนางเป็นคนแรกที่ถ
