ทันทีที่ก้าวขึ้นรถม้า ก็ได้พบกับบุรุษเจ้าของใบหน้านิ่งขรึมกำลังนั่งอ่านจดหมายบางอย่างอยู่ จ้าวหลันไม่กล้ารบกวน จึงทำได้เพียงแค่ขึ้นไปนั่งฝั่งตรงข้ามอย่างสงบเสงี่ยม
ไท่ซือเฉินเห็นนางนั่งลงตรงหน้า จึงเงยหน้าขึ้นสบตาและคลี่ยิ้มบางๆ เมื่อเห็นว่านางแต่งกายด้วยอาภรณ์ที่ตนจัดหามาให้ ความจริงแล้วอาภรณ์เหล่านี้ตนได้รับเป็นของขวัญจากพระชายา ความหมายคือให้ตนหาสตรีที่เหมาะสมมาเป็นภรรยาและสร้างครอบครัวได้แล้ว จะได้เลิกขวางหูขวางตาสักที ทว่าสตรีที่ได้สวมอาภรณ์ชุดนี้เป็นเพียงทาสสงครามจากหอนางโลม หากข่าวนี้รู้เข้าถึงหูนาง คงสร้างความขุ่นเคืองไม่น้อย แค่คิดถึงสีหน้าบิดเบี้ยวของสตรีผู้นั้นก็อารมณ์ดีขึ้นมากทีเดียว
“อาภรณ์ชุดนี้เหมาะกับเจ้ายิ่งนัก ข้าคิดถูกจริงๆ” ไท่ซือเฉินกล่าวชม
ทว่ากลับทำให้ผู้รับฟังรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก แม้ปากจะเอ่ยชม แต่แววตากลับเย็นชาราวกับมีความนัย
“หลันเอ๋อร์ขอบคุณท่านชายที่เม
