ครึ่งชั่วโมงต่อมา...หลังจากที่ดื่มกาแฟและทานแซนด์วิชเสร็จ ทุกคนก็เดินมาถึงตรงเนินทางแยกที่เลี้ยวรถเข้ามาจอดในตอนแรก เสกสรรและบอดี้การ์ดทั้งสี่ต่างพากันมองหาสนามแข่งฟอร์มูล่า แต่ก็ไม่มีตรงไหนที่พอจะเป็นไปได้ นอกจากร้านค้าของชาวเขาข้างทางที่วางขายสตรอว์เบอร์รี่ องุ่น เสื้อผ้าและของใช้ต่างๆ ที่เป็นของชนพื้นเมือง
เสกสรรหันมามองคนที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ อย่างงงๆ ไม่เข้าใจว่าสาวเจ้ากำลังแกล้งให้ดีใจเล่น เพราะรู้ว่าตนสนใจและชื่นชอบการแข่งรถหรือเปล่า
“น้องแพรหลอกพี่เหรอคะ ?” ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงตึงๆ
“ปะ...เปล่าค่ะ คิกๆๆ” แพรลานนาหัวเราะชอบใจกับอาการของคนที่ดูเหมือนจะผิดหวังขึ้นมานิดๆ
“ถ้าวันนี้พี่ไม่ได้ขับฟอร์มูล่าอย่างที่น้องแพรบอก กลับไปบ้านเมื่อไหร่ พี่จะขี่น้องแพรแทนค่ะ” เสกสรรเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง บ่งบอกว่าจะทำอย่างที่พูดแน่ หากตนไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ
“บ้า ว่าแต่พี่ต้อมขับได้จริงหรือคะ
