ข้าค่อยๆ เดินออกมาด้านนอกรถม้า พลางกวาดสายตาไปทั่ว
“ข้าควรไปปลดทุกข์ที่ใดดี”
ข้าเดินออกห่างจากรถม้าที่ตั้งอยู่ในป่าอย่างโดดเดี่ยว เดินไกลจนกระทั่งตัดสินใจวิ่งจากไป คงถึงเวลาที่ข้าควรจะหนีออกไปจากหย่งหมินเสียที แต่ขาแบบนี้พอออกวิ่งก็รู้สึกปวดและเกือบทรุดล้มแต่ว่าข้าต้องรีบไป..รีบไปก่อนที่เขาจะมา
สุดท้ายเพราะความไม่ชินในเส้นทางและทางข้างหน้านั้นเริ่มซับซ้อนจนข้าที่วิ่งเผลอสะดุดรากไม้จนล้มลงและกลิ้งลงไปยังข้างล่างอย่างรวดเร็ว
ตุบ!
“โอ๊ย ขาข้า!” ร้องลั่นเมื่อขาข้านั้นกระแทกเข้ากับต้นไม้ที่ช่วยรั้งตัวข้าไว้ไม่ให้กลิ้งตกไปลึกกว่านี้แต่ว่าก็แลกมาด้วยขาที่เจ็บปวดมากกว่าเดิม
ไม่รู้ว่าโชคดีหรือร้ายเมื่อขาที่บาดเจ็บในตอนนี้คือข้างเดียวกับที่พิการ ข้ากัดฟันและค่อยๆ ลุกนั่งพิงต้นไม้ทั้งที่น้ำตาซึม แม้ไม่เจ็บเหมือนตอนที่ถูกตีจนหักแต่ก็เจ็บจนน้ำตาไหล
มองข้างบนที่อยู่ไม่สูงนักแต่ว่าขาเจ็บแบบนี้จ
