คนๆ นั้นสะดุ้งเฮือกแล้วรีบถอยเท้าห่างแต่ว่ากลับถอยไม่ได้เมื่อมือข้าจับแขนเขาไว้ และดูท่าเขาจะตกใจมากทีเดียวที่เห็นข้าตื่นแบบนี้
“ท่านเป็นใครกัน” ข้ามองคนที่สวมชุดดำตั้งแต่หัวจรดเท้า ปกปิดใบหน้าจนเหลือเพียงดวงตาทั้งสอง
เขานิ่งเงียบ
“หย่งหมินหรือเปล่า”
เขายังคงนิ่งและจับมือข้าให้ละออกจากแขน แต่ข้าก็ไม่ยอมปล่อยและค่อยๆ ลุกยืนแต่ว่าก็เกือบทรุดลง
“พระสนม!”
เสียงนั้นดังขึ้นพร้อมกับอ้อมแขนที่รับข้าเข้าอ้อมกอด
แม้เสียงจะดังอู้อี้ในผ้า แต่การที่เขาเรียกข้าเช่นนี้หมายความว่าเขาไม่ใช่หย่งหมิน
“ท่านเป็นใคร”
ข้าเงยหน้ามอง จนเขาต้องหลบสายตา
“เอ่อ….กระหม่อม…” เขาประคองข้าให้นั่งบนเตียงส่วนตัวเขาก็ยืนนิ่งอยู่ด้านหน้า
“ช่วยบอกข้าได้ไหมว่านี่มันอะไรกัน ท่านเป็นใคร ท่านได้แอบช่วยเหลือข้าใช่ไหม” ….และท่านจูบข้าหรือเปล่า ประโยคท้ายเพียงถามในใจ แต่เขายังคงนิ่งเงียบ
“หากท่านไม่บอก ไม่ต้องมาอีก”
