ศิลาขยับตัวขึ้นนั่ง กดรีโมทเปิดไฟจนสว่างไปทั่วทั้งห้อง เขาขยับเข้าใกล้ชมพู่ แต่รายนั้นกลับขยับออกห่างพร้อมกับทำตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้ หมอหนุ่มถอนหายใจ เขาเลิกล้มความพยายามที่จะเข้าหาเธอในตอนนี้ ชมพู่กำลังโกรธจนไม่ยอมให้เขาแตะตัวแล้ว
“ค่ะ พี่รู้อยู่แล้วว่าคืนนั้นมันไม่มีอะไร”
“รู้อยู่แล้ว? แล้วทำไมถึงได้ยอมแต่งงานกับฉันล่ะคะ ทั้งๆ ที่ตอนนั้นฉันก็บอกไปแล้วว่าไม่ต้องรับผิดชอบก็ได้ แต่คุณก็ยังปฏิเสธ หรือคุณแค่เห็นฉันเป็นตัวตลก เป็นผู้หญิงโง่ๆ คนหนึ่งที่คิดว่าเลือดประจำเดือนคือเลือดบริสุทธิ์ เลยร้องห่มร้องไห้บังคับให้ผู้ชายมาแต่งงานด้วย”
“ชมพู่! พี่ไม่เคยคิดแบบนั้น” ศิลาขึ้นเสียงกับภรรยาเป็นครั้งแรก แต่จะเรียกว่าขึ้นเสียงก็คงไม่ถูก เพราะศิลาแค่ส่งเสียงดังกว่าปกตินิดเดียว...
“แล้วคุณคิดแบบไหนล่ะคะ”
"ถ้าพี่ตอบ เราพร้อมจะฟังพี่ไหมล่ะ"
"ฉันก็ฟังอยู่นี่ไงคะ"
“โอเคค่ะ ก่อนอื่น... ตอนแรกพี่ไม่ร
