“ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นล่ะมิ้ม”
“อ้าว...แล้วนี่ก็หมายความว่าคุณแจนโกหกท่านประธานเหรอคะ แล้วท่านประธานไม่...”
“ผมรู้นานแล้ว”
เขาตอบและเอนหลังพิงโซฟา หน้าตาไม่ได้บ่งบอกความโกรธแค้นอย่างที่เลขาสาวกลัวตั้งแต่แรก ส่วนมนัสยาเกือบหงายเงิบ รู้แล้ว...อ๊ะ! หมายฟายว่าไงเนี่ย หล่อนทำหน้าเลิ่กลั่กกระทั่งน้ำเหนือเอ่ยขึ้น
“ที่จริงผมรู้เรื่องแจนแอบคบกับไอ้วิทนานแล้วล่ะ เหตุการณ์แบบนี้มันไม่ได้เพิ่งเกิดขึ้นเป็นครั้งแรกด้วย มันเกิดขึ้นหลายหนแล้วล่ะมิ้ม”
“อ้าว...แล้วท่านประธานไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอคะ ไม่โกรธ ไม่โมโห ไม่โวยวายเหรอคะ”
“ผมจะทำอย่างนั้นเพื่ออะไร ในเมื่อผมเองก็ไม่ได้รู้สึกกับแจนเหมือนอย่างแต่ก่อนแล้ว”
“ว่าไงนะคะ นี่มิ้มก็งงอีกนั่นล่ะค่ะ ก็ท่านประธานเป็นแฟนกับคุณแจนนี่ไม่ใช่เหรอคะ ตอนงานเลี้ยงก็เห็นรักกันดี ถ้าท่านประธานรู้ว่าถูกคุณแจนกับคุณวิทหักหลังแล้วทำไมท่านประธานไม่ขอเลิกกับคุณแจนให้รู้แล
