บทที่5
1163 คำ
นิวัฒน์เมื่อได้ยินเสียงร้องดังมาจากด้านในก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านของจันทร์ เขารีบวิ่งเข้าไปตามเสียงร้องไห้ของเมียรักกับเด็กน้อยคนนั้นก็เจอกับทั้งสองที่นั่งอยู่ในห้องทานอาหารส่วนในตักของเมียรักนั้นมีร่างของ'จันทร์'เพื่อนบ้านของเขานอนอยู่ในตัก ซึ่งตามเนื้อตัวของจันทร์นั้นเต็มไปด้วยเลือดแถมทางปากของจันทร์ก็ยังมีเลือดกระอักมาเป็นระลอกๆ
"จันทร์ คุณจันทร์คะอย่าเป็นอะไรนะคะ "
"ฮือๆคุณแม่อย่าเป็นอะไรนะคะเดี๋ยวน้องจีน่าจะพาคุณแม่ไปหาหมอ"
"จะ...จีน่าลูกแม่"จันทร์ที่ตอนนี้แทบจะไม่มีแรงนอนอยู่ในตักของเพ็ญศรีเธอค่อย ๆ ยกมือของไปลูปหัวของจีน่าลูกรักของเธออย่างเบา ๆ
"ฮึก แม่คะ"
"หนูไม่ต้องร้องนะคะคนดี "จันทร์เอามือมาปาดน้ำตาออกจากแก้มลูกสาวแต่ยิ่งเธอปาดออกน้ำตาของลูกสาวก็ยิ่งไหล
"ถ้าแม่ไม่อยู่ ลูกดูแลตัวเองให้ดี ๆ นะลูกอย่าให้ใครกดขี่ อึก หรือมาทำร้ายลูก"
"หนูต้องเข้มแข็ง อย่าไปยอมพวกเขาอีกต่อไปเข้าใจไหม"
"ค่ะ น้องจีน่าจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายคุณแม่และน้องจีอีก น้องจีจะปกป้องคุณแม่เอง"เด็กน้อยที่ไร้เดียงสาและอ่อนต่อโลกสัญญากับตัวเองว่าต่อไปนี้จะไม่ให้ใครมารังแกเธอและแม่ของเธออีก
"ดะ...ดีแล้วลูก อย่าให้...อึก"จันทร์กำลังจะพูดต่อแต่เลือดจำนวนมากก็ไหลทะลักออกมาจากปาก ดวงตาปรือแทบจะเปิดไม่ขึ้น ความเจ็บปวดตรงบริเวณแผ่นหลังเมื่อมีเศษแก้วบางส่วนแทงเข้าไปในเนื้อบวกด้วยความอ่อนแรงของร่างกายผลพวงมาจากโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวเลือดจึงไหลออกมาด้วยจำนวนมาก
"คุณจันทร์ไม่ต้องพูดอะไรแล้วนะคะ"เพ็ญศรีรีบเช็ดเลือดออกจากปากของจันทร์น้ำตาของเธอก็ไหลรินเธอรู้สึกสงสารผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน
"ฮึก คุณคะพาจันทร์ไปโรงพยาบาลเร็วค่ะเธอจะไม่ไหวแล้ว"
"ครับ มาเดี๋ยวผมอุ้มคุณจันทร์เอง"แต่เมื่อนิวัฒน์น์จะเดินไปอุ้มจันทร์ จันทร์ก็คว้ามือของนิวัฒน์เอาไว้พร้อมส่งยิ้มและส่ายหน้าของเธอเบาบ่งบอกว่า'เธอไม่ต้องการที่จะไปโรงพยาบาล'
"มะ...ไม่ต้องหรอกค่ะคุณ อึก คุณวัฒน์"
"ฮึก ทำไมละคะคุณแม่"
"ทำไมล่ะจันทร์"
"ทำไมล่ะครับคุณจันทร์"
"เพราะเวลาของจันทร์ อึก มันใกล้จะหมดลงแล้วน่ะสิคะ"เมื่อจันทร์พูดแบบนั้นทุกคนต่างร้องไห้โฮออกมาไม่เว้นแม้แต่นิวัฒน์ที่ถึงขั้นกับน้ำตาคลอ
"ฮึก คุณแม่ต้องอยู่กับน้องจีสิคะ คุณแม่จะทิ้งน้องจีไปไหน"
"นั้นสิคุณจันทร์เธอจะไม่อยู่กับลูกของเธอเหรอ"
"อยากอยู่สิคะคุณเพ็ญแต่จันทร์รู้ตัวดีว่าจันทร์.... "
"เธอต้องสู้สิจันทร์เธอจะทิ้งลูกของเธอไว้คนเดียวแบบนี้ไม่ได้นะ ฮึก"
"ฮึก คุณป้าพูดถูก คุณแม่จะมาทิ้งน้องจีให้อยู่คนเดียวแบบนี้ไม่ได้นะคะ"
"มะ...แม่ไม่ได้ทิ้งให้น้องจีอยู่แค่คนเดียว แต่แม่จะคอยอยู่ในนี้ของน้องจีตลอดไป"จันทร์ยกมือสั่นเทาของเธอไปทาบกับหน้าอกด้านซ้ายของจีน่า น้ำตาของผู้เป็นแม่ไหล
"ไม่เอา แม่ต้องอยู่กับน้องจีสิคะ"จีน่าไม่ยอม เธออยากให้แม่อยู่ตรงหน้าของเธออยู่กับเธอไปตลอดเธอไม่อยากจะอยู่คนเดียวท่ามกลางความเลวร้ายของบ้านหลังนี้
"นะ...น้องจีน่าลูกถ้าแม่ตะ...ตายไป สร้อยที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าในห้องของหนู หนูเก็บมันไว้ให้ดี ๆ นะลูก"เพราะสิ่งนั้นมันจะทำให้ลูกได้เจอพ่อกับแม่ที่แท้จริง
"ไม่เอาสิคุณแม่จะต้องไม่ตาย คุณแม่ต้องอยู่กับน้องจี ฮึกๆ"
"เก็บสร้อยเส้นนั้นไว้ให้ดีนะลูก รับปากแม่สิ"จันทร์จับมือของจีน่าเอาไว้สายตาของเธอส่งไปบอกจีน่าว่า'สิ่งนั้นคือสิ่งที่สำคัญ'และจันทร์ก็อยากให้ลูกของเธอเก็บเอาไว้ให้ดีๆ
"ฮึกค่ะ คุณแม่น้องจีจะเก็บมันไว้ให้ดีที่สุด ฮึก"
"แต่ตอนนี้คุณแม่ไปหาหมอก่อนนะคะ"จีน่าพยายามเข้าไปพยุงตัวของผู้เป็นแม่ให้ลุกขึ้น แต่ก็ไม่สำเร็จร่างของจันทร์อ่อนแรงมากกว่าจะลุกขึ้นไหว
"คุณแม่ลุกขึ้นสิคะ เดี๋ยวน้องจีจะพาคุณแม่ไปหาหมอ ดูสิคุณลุงกับคุณป้าก็มารับคุณแม่ไปหาหมอแล้วไงคะ"
"ไปค่ะ ไปหาหมอกับน้องจีนะ เดี๋ยวน้องจีจะไปทุบกระปุกน้องหมูเป็นค่ารักษาแม่เอง"เด็กน้อยจีน่าร้องไห้อย่างหนักและคงพยายามที่จะพยุงร้างแม่ของเธอให้ลุกขึ้น มีแรงเท่าไหร่เธอก็ใส่ไม่ยั้งขอแค่ให้ของเธอลุกขึ้นจะได้ไปหาหมอให้ได้
ส่วนจันทร์ได้แต่ส่งยิ้มทั้งน้ำตา มองเด็กน้อยจีน่าที่เธอเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก ๆ เธอรักเด็กน้อยคนนี้เหมือน(ลูก) ในไส้ของเธอเอง เธอรักเด็กน้อยคนนี้มาก มากกว่าชีวิตของตัวเธอเองด้วยซ้ำ
"จีน่าลูก แม่ขอกอดลูกหน่อยได้ไหม"ถือซะว่ากอดอำลาเป็นครั้งสุดท้ายก็ยังดี จันทร์ได้แต่คิดในใจ
"ได้สิคะ ถ้าคุณแม่กอดหนูคุณแม่ต้องไปหาหมอนะ"
"จ๊ะ ถ้าแม่กอดหนูเดี๋ยวแม่จะไปหาหมอ อึก"จันทร์พูดจบก็กระอักเลือดออกมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้แรงกว่าครั้งอื่น ๆ เพราะจันทร์กระอักเลือดออกมาเยอะมากและเลือดนั้นเป็นสีแดงเข้มเกือบคล้ำ ไม่มีใครรู้เลยว่าเศษแก้วที่แตกเจาะลึกลงบนผิดเนื้อตรงบริเวณด้านหลังจนเป็นแผลใหญ่ เด็กน้อยจีน่าเมื่อเห็นแบบนั้น ก็รีบพุ่งตัวเอาไปกอดผู้เป็นแม่
"จะ...จีน่าจะ...จำไว้นะลูก"
"หนูจะต้องเป็นเด็กดี และเข้มแข็ง "
"ค่ะคุณแม่น้องจีน่าจะเข้มแข็งและเป็นเด็กดี น้องจีน่ารักคุณแม่นะคะ"
"แม่ก็รักลูกนะ จีน่านางฟ้าตัวน้อยของมะ...แม่"จันทร์พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนที่อ้อมแขนที่กำลังโอบกอดลูกสาวจะล้มลงตั้งอยู่บนพื้นเปลือกตาบางของจันทร์ค่อย ๆ ปิดลงช้า ๆ ลมหายใจและวิญญาณของจันทร์ตอนนี้ได้ถูกมัจจุราชพรากออกไปจากร้างของเธอแล้ว แต่ที่น่าแปลกใจปากของจันทร์ยังมีรอยยิ้มทั้ง ๆ ที่เธอ นั้น...ได้ตายไปจากโลกที่เลวร้ายแห่งนี้ไปแล้ว
- ผู้เขียน
