ธารเชื้อเพลิง

บทที่10

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้าดังกระทบพื้นเกิดขึ้นภายในตึกสูงใหญ่ซึ่งเป็นหอพักที่ธารน้ำเช่าอยู่อาศัย ใบหน้าเปียกชื้นไปด้วยหยาดเหงื่อของสาวสวยเต็มไปด้วยความกังวล เพราะหลังจากที่เธอได้รับข้อความแนบท้ายด้วยคลิปวิดีโอธารน้ำก็รีบตรงดิ่งกลับมายังห้องพักของตัวเองทันทีเพราะเธอไม่ต้องการให้มีเรื่องฆ่ากันตายเกิดขึ้น

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

ปัง

"ฮึก ธารน้ำ"

"มาแล้วเหรอ เมียจ๋า"น้ำเสียงของชายหญิงเอ่ยทักทายผู้มาใหม่มันช่างแตกต่างกันลิบลับ ธารน้ำมองสภาพอดีตเพื่อนสนิทซึ่งถูกมัดติดไว้กับเก้าอี้โดยมีอดีตแฟนหนุ่มยืนคุ้มกันถืออาวุธร้ายเอาไว้ในมือ

เสียงสั่นเครือของใบหม่อนทั้งขอร้องอ้อนวอนด้วยความหวาดกลัวขอให้เธอช่วยเหลือโดยมีร่างสูงใหญ่ยืนถือปืนกำลังยืนแสะยิ้มร้ายมองมายังตัวเธอ

"ธารน้ำ ฮึก ช่วยฉันด้วย พระเพลิงเป็นบ้าไปแล้ว เขากำลังจะฆ่าฉัน"

"คิดจะทำอะไร เป็นบ้าอะไรอีกเพลิง"ธารน้ำก้าวขาเดินเข้าไปในห้องพักของตัวเอง ดวงตาสั่นไหวด้วยความกลัวอาวุธในมือของชายหนุ่มเพราะไม่รู้ว่ามันจะลั่นไกออกมาตอนไหน เธอทำใจฮึดสู้ก้าวผ่านความกลัวเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของทั้งสอง

"ฉันไม่ได้บ้า แต่ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้เธอก็คงไม่มีวันออกมาเจอหน้าของฉันจริงไหมธารน้ำ"

"ปล่อยใบหม่อนไปซะ ถึงยังไงเรื่องของเราสองคนมันก็จบลงแล้ว"เธอบอกชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงที่ดังฟังชัดบาดลึกเข้าไปถึงหัวใจของคนฟังอย่างพระเพลิง ปืนที่อยู่ในมือถูกกำเอาไว้แน่นพร้อมลั่นไกได้ตลอดเวลา

"จบเหี้ยอะไรวะธารน้ำ กูยังไม่ได้บอกเลยนะว่าจะเลิกกับมึง"

"แต่มึงไปเอากับมันยังไงล่ะพระเพลิง มึงไปเอากับเพื่อนของกู"

"ที่กูไปนอนกับมัน ก็เป็นเพราะอีเหี้ยตัวเนี่ยมันวางยากู"

แกร๊ก

"มึงสารภาพความจริงออกมาให้หมด ไม่อย่างนั้นกระสุนปืนของกูได้ไปฝังอยู่ในสมองโง่ ๆ ของมึงแน่นอนใบหม่อน"ใบหม่อนร้องไห้ออกมาอย่างน่าเวทนา ปลายกระบอกปืนที่กำลังจ่อศีรษะมันทำให้เธอกลัวจนฉี่แทบจะไหล

"ฮึก ฉันเป็นคนใส่ยาในแก้วเหล้าของพระเพลิงเองธารน้ำ ฮึก ฉันผิดเอง"เสียงสะอื้นมาพร้อมกับคำสารภาพทำให้ธารน้ำชะงักไปชั่วขณะ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าใบหม่อนจะกล้าทำเรื่องถึงขนาดนี้

"ฉันตั้งใจวางยาพระเพลิง ที่ฉันทำไปทั้งหมดก็เพราะว่าฉันอิจฉาเธอ อิจฉาที่พระเพลิงรักแต่เธออิจฉาที่เธอมีดีกว่าฉันทุกอย่าง"ความในใจของใบหม่อนถูกระบายออกมาจนหมดเปลือกถึงความอิจฉาริษยาที่มีต่อเพื่อนสนิทในกลุ่ม

"สิ่งที่ฉันทำไปทั้งหมด ฉันขอโทษ ได้โปรดยกโทษให้ฉันเถอะนะธารน้ำ"

เพียะ

ในหน้าสวยของใบหม่อนสะบัดไปตามแรงตบจากด้ามปืนในมือใหญ่ของชายหนุ่ม กลิ่นคาวเลือดและเศษฟันสวยกระเด็นหลุดออกมาจากริมฝีปากจนธารน้ำต้องเบือนหน้าหนีกับความรุนแรงที่พระเพลิงได้กระทำต่อใบหม่อน

"กรี๊ด"

"ความเลวที่มึงทำ มันทำให้ความรักของกูกับธารน้ำต้องพังไอ้ตัวฉิบหาย"ชายหนุ่มตวาดเสียงใส่ด้วยความเกรี้ยวกราดเส้นเลือดผุดขึ้นตามใบหน้าและลำคอของเขา

"มึงทำให้ธารน้ำบอกเลิกกู มึงทำให้ผู้หญิงที่กูรักทิ้งกู สาแกใจมึงแล้วใช่ไหมไอ้เหี้ย"พระเพลิงยกหมัดขึ้นหมายจะซัดใส่ใบหน้าบวมช้ำของใบหม่อนอีกครั้งแต่ธารน้ำกลับห้ามเอาไว้ เพราะแค่นี้สภาพของใบหม่อนก็บอบช้ำมากพอแล้ว

"พอได้แล้วเพลิง หยุดบ้าเสียที"

"พอได้ยังไงกัน ผู้หญิงคนนี้ทำให้เราสองคนต้องเลิกกันนะธารน้ำ ผู้หญิงคนนี้ทำให้ความรักของเราสองคนต้องพัง"พระเพลิงจ้องหน้าหญิงสาวด้วยความไม่เข้าใจ แทนที่ธารน้ำจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแต่เธอกลับยืนนิ่งดูเฉยกับเรื่องที่รับรู้

"ปล่อยใบหม่อนไปเถอะ ถึงยังไงเรื่องของเรามันก็ไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว"

"ได้สิ มันต้องได้อยู่..."

"ฉันกำลังจะแต่งงาน"แววตาเรียบนิ่งไร้ความรู้สึกจ้องมองไปยังใบหน้าของชายหนุ่มซึ่งกำลังอยู่ในอาการชะงักกับสิ่งที่ได้ยินจากปากของคนรัก

"มันไม่มีประโยชน์อะไรอีกต่อไป จบก็คือจบ ปล่อยใบหม่อนไปซะ ถือซะว่าทำบุญปล่อยนกปล่อยหมาก็แล้วกัน"

"คิดจะจบก็อยากให้มันจบง่าย ๆ แบบนี้อย่างนั้นสิ มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอวะธารน้ำ"

"แล้วนายจะทำให้มันยุ่งยากไปทำไม เลิกกันไปก็จบ ต่างคนต่างไป"ใบหน้าเคร่งขรึมไร้อารมณ์ของธารน้ำแอบแฝงไปด้วยความเยือกเย็นราวกับว่าหัวใจของเธอตัดเยื่อใยรักระหว่างทั้งสองคนไปได้และไม่คิดจะกลับมาสานความสัมพันธ์เหมือนเดินอีกครั้งอย่างที่พระเพลิงคาดหวังเอาไว้

"ไม่รักกันแล้วหรือไง หมดรักกันง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอ"ธารน้ำหันหน้าไปมองทางอื่นเมื่อเห็นสีหน้าและแววตาของอดีตแฟนหนุ่มซึ่งกำลังมองมา มีบางจังหวะที่เธออดใจไม่ไหวใช้สายตาชำเลืองมองใบหน้าหล่อเหลาดูเศร้าของอดีตแฟนหนุ่มด้วยความละอายแก่ใจ

"ฉันไม่ได้รักนายแล้วพระเพลิง"แววตาวูบไหวแค่เพียงครู่เดียวก่อนมันจะกลับมาเรียบนิ่งไร้ความรู้สึกเหมือนเช่นเคย ซึ่งมันไม่คุ้นชินสำหรับพระเพลิงเลยในการที่ธารน้ำใช้สายตาแบบนี้มองหน้าเขา

"หมดรักกันจริง ๆ แล้วสินะ"

"..."

"ถ้าฉันฆ่าใบหม่อนตอนนี้เธอก็คงไม่กลับมาหาฉันเหมือนเดิมแล้วใช่ไหม"

"อยากทำอะไรก็ทำ แต่อย่ามาฆ่ากันในห้องของฉัน"ใบหม่อนเบิกตาค้างกับคำตอบของธารน้ำ ทั้งที่ปลายกระบอกปืนยังจ่อศีรษะแต่เพื่อนสนิทกับไร้ซึ่งความเห็นใจ

"อย่ามาทำตัวเป็นเด็กอมมือในห้องของฉัน จะพากันไปฆ่าที่ไหนก็เชิญ"เธอไม่ได้เห็นใจใบหม่อนหรือว่าสงสารผู้หญิงคนนี้เลยสักนิดเพราะสิ่งที่เธอทำมันเกินกว่าเธอจะรับได้

แต่เพราะไม่ต้องการให้มีการฆ่ากันตายเกิดขึ้นภายในห้องเธอจึงต้องถ่อพาร่างกายมาถึงที่นี่ การมีเหตุคนฆ่ากันตายภายในห้องของเธอมันคงไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีสักเท่าไหร่จริงไหม

"ธารน้ำ นี่เธอไม่ได้มาเพื่อช่วยฉันอย่างนั้นเหรอ"ใบหม่อนเปล่งเสียงเบาหวิวเอ่ยถามอดีตเพื่อนสนิทคล้ายกับคนกำลังอยู่ในอาการละเมอ ซึ่งคำตอบจากปากของธารน้ำมันทำให้เธอรู้ซึ้งแล้วว่าตนเองได้กระทำสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตไป

"รนหาที่ตายเองไม่ใช่เหรอ"

"..."

"แล้วทำไมฉันต้องคิดที่จะช่วยผู้หญิงอย่างเธอด้วยล่ะ ไม่ดีใจหรือไงที่ได้พระเพลิงสมใจอยาก"มุมปากของธารน้ำแสะยิ้มร้ายออกมา ดวงตาแวววาวคู่นั้นแลอดีตเพื่อนสนิทซึ่งกำลังจนตรอกจนต้องส่งสายตาเว้าวอนร้องขอชีวิต

"ได้ไปครองแล้วก็ต้องดีใจหน่อยสิ อย่าทำสีหน้าเหมือนคนใกล้ตายแบบนี้"

"..."

"ยิ้มออกมาสิยิ้มออกมาให้ทุกคนได้รู้ว่าเธอยังรู้สึกดีใจกับสิ่งที่ทำไป"ธารน้ำจ้องหน้าของใบหม่อนอย่างไม่วางตา แม้เธอจะไม่ได้ก้าวขาเข้าไปใกล้แต่ใบหม่อนก็สัมผัสได้ถึงความเกรี้ยวกราดในสายตาคู่นั้น

"ฉันขออโหสิกรรมให้กับเธอทั้งสองคนไว้ล่วงหน้าเลยนะ แต่ถ้าจะฆ่ากันให้ตายก็อย่ามาฆ่ากันในห้องของฉัน"

"..."

"จะไปตายหรือไปตกนรกที่ไหนก็เชิญ ทั้งเหี้ยตัวผู้และตัวเหี้ยเมีย"