พันธะร้ายนายสถาปัตย์ EP.6 งานเข้า
1715 คำ
@ห้างสรรพสินค้า S
ปลายฝันหลังจากที่เดลต้าพาฉันซิ่งบิ๊กไบค์ออกจากมหาลัย ฉันก็มาเลือกซื้อของขวัญวันเกิดให้พี่สาวสุดที่รักพี่ไนท์คนสวยน้องสาวของพี่ไทม์ยังไงละ ไปซื้อสัปดาห์หน้าฉันคงไม่ว่างแน่ เพราะเป็นช่วงใกล้สอบ เมื่อได้ของขวัญที่ถูกใจแล้วนั้น
“เดลต้า นายจะกลับเลยไหม แยกกันตรงนี้ก็ได้” เพราะนี้ฉันรบกวนเดลต้ามากพอแล้ว
“งั้นเหรอ จะให้ไปส่งไหมละ”
“ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้ ขอบคุณมากๆ ที่มาเป็นเพื่อน”
“งั้นฉันกลับละ ไว้เจอกัน” จากนั้นฉันก็แยกกับเดลต้าที่ห้าง
“เออ ไม่เจอเดลต้าเกือบ 2 ปีนายนี้หล่อขึ้นเยอะเลย” ถ้าเดลต้าไม่เข้ามาทักฉันก่อน ฉันคงจำเพื่อนไม่ได้ ก่อนที่จะกลับหอปลายฝันก็ไม่ลืมแวะซื้อก๋วยเตี๋ยวและพวกขนมขบเคี้ยวติดไม้ติดมือกลับหอ เพราะสัปดาห์หน้าเป็นช่วงสอบ ไม่น่าเชื่อเวลาผ่านไปไวมาก แป๊บๆ เทอมหน้าฉันก็ขึ้นเป็นรุ่นพี่ปี 3 แล้ว
20 นาทีต่อมาฉันก็มาถึงหอพักที่อยู่ไม่ไกลห่างจากมหาลัยเพียง 700 เมตร ฉันเช่าหอในราคาเดือน 3,500 ซึ่งเป็นห้องพัดลมธรรมดา ภายในหัวฉันเอาแต่คิดเดือนหน้าปิดเทอม ฉันจะลงเรียนซัมเมอร์หรือทำงานก่อนดี ฉันเหลือบมองเงินในบัญชีตอนนี้มีตังเก็บเพียงแค่ 30,000
“พระเจ้าฉันจะใช้ยังไงให้เหลือ” ร่างบางเหลือบมองหน้าจอสมาร์ตโฟนเครื่องละ 9,000 ที่พึ่งถอยมา น่าจะเป็นสมาร์ตโฟนรุ่นที่แพงที่สุดของฉันแล้ว แต่ก็ภูมิใจมากเพราะฉันทำงานและถอยเอง จากนั้นฉันก็เลื่อนหางานในเพจที่ฉันถนัด ไม่เลือกงานไม่ยากจน แต่ฉันเป็นคนเจนใหม่ก็เลือกนะ งานที่ฉันทำต้องสนุกและแฮปปี้ไปกับงาน พอไถสมาร์ตโฟนไปได้สักพักใหญ่ๆ นอกจากจะไม่ได้งานที่ต้องการแล้ว ไม่ไหว เหนื่อยและเพลียมากในที่สุดฉันก็เผลอหลับไป
อีกด้านคฤหาสน์ตระกูลเรียว ไทม์ร่างสูงในชุดนักศึกษา กลับเข้าบ้านในรอบเดือน วันนี้ไม่เข้าบ้านไม่ได้ครับ เพราะคุณนายรีนลดาและคุณเรียวตะกลับจากญี่ปุ่นทั้งที พอเดินมาถึงห้องรับแขก อยู่กันครบเชียว
“ไง ล่ะไนท์กลับตอนไหน ไม่เห็นเรียกไทม์สักคำ” ไทม์หันไปถามน้องสาวแฝดของตน
“ไนท์ชวนพี่ไทม์แล้วนะ แต่ตัวเองไม่ตอบไลน์ไนท์เอง ไมมาว่าน้องแบบนี้เนี่ย” น้องสาวแซวพี่ชาย ที่ไทม์ถามเช่นนั้น เพราะผมกับน้องเราอยู่กันคนละคอนโด อยู่ใกล้ไม่ได้ครับ เดี๋ยวเห็นไส้เห็นพุงผมหมด
“ไหนๆ ก็มากันครบแล้ว พี่ไนท์ไม่ชวนน้องปลายฝันมาทานข้าวบ้านเราบ้างละลูก น้องอยู่คนเดียวสงสารน้อง” รีนลดาเอ่ยกับบุตรสาว
“หม่ามี้ก็รู้นิคะ น้องปลายเป็นเด็กขี้เกรงใจ น้องไม่มาหรอกค่ะ” ที่ปลายฝันไม่ยอมมานั้น เพราะอะไรนั้นไนท์ก็พอจะทราบ เพราะหญิงสาวที่มารดาเอ่ยถึงนั้นไม่ถูกกับพี่ชายของเธอ
“รักมากจังนะครับ รักยิ่งกว่าผมเป็นลูกแท้ๆ คุณแม่ซะอีก” ไทม์ไม่พูดแต่กับยื่นจมูกโด่งคมสันปักแก้มของมารดา อย่างเอาใจ
“แม่สงสารน้องจ๊ะลูก เด็กต่างจังหวัดมาใช้ชีวิตในกรุงเทพคนเดียว ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน” มารดาบอกกับบุตรชาย
“เป็นห่วงมากขนาดนั้น คุณแม่ไม่ชวนเธอมาอยู่ในบ้านเราเลยละครับ” คำพูดประชดประชันของบุตรชายทำรีนลดาถึงกับตาวาว
“ตาไทม์พูดถูกใจแม่มากลูก เดี๋ยวแม่จะลองชวนน้องปลายดู”
“เหอะ...นี้อย่าบอกนะครับ ว่าคุณแม่ไม่รู้ว่าผมประชด”
“ให้น้องอยู่ห้องข้างพี่ไนท์ หรือพี่ไทม์ดีคะลูก” รีนลดาเสนอสมาชิกในครอบครัว
“ดีซะอีกนะคะคุณแม่ ไนท์จะได้ไม่เหงา เพราะนานๆ ทีคุณพ่อคุณแม่จะกลับจากญี่ปุ่น พี่ไทม์ก็คลุกตัวอยู่คอนโด ไนท์เหงามาก”
“ไม่ได้นะครับ” ไทม์ค้านเสียงแข็ง ให้ปลายฝันมาอยู่ที่นี้ วันไหนเขากลับบ้านตื่นมาเจอหน้าเซ็งๆ ยัยนั้น หมดอารมณ์ทำอย่างอื่นพอดี
“ทำไมจะไม่ได้ละลูก ไหนๆ พี่ไทม์ก็อยู่คอนโดเป็นหลักอยู่แล้ว บ้านเราออกจะใหญ่ แบ่งให้น้องปลายอยู่ซักห้องจะเป็นอะไรไป” เรียวตะว่าให้ลูกชาย
“แต่คุณพ่อ ก็รู้นิคับ ผมไม่ชอบให้คนนอกเข้ามาวุ่นวายในครอบครัวเรา” พูดจบไทม์ก็เดินขึ้นห้องของตน ทำเอาพ่อกับแม่น้องสาวได้แต่มองหน้ากัน
“ตาไทม์นิสัยไม่ผิดเพี้ยนจากพี่เรียว” รีนลนาต่อว่าสามี
“เกี่ยวไรกับพี่ครับ ตาไทม์เป็นแบบนั้นเอง” ลูกชายที่มักจะติดนิสัยพ่อเขามา ส่วนลูกสาวน้องไนท์นิสัยคุณแม่ล้วนๆ เป็นคนมีน้ำใจเห็นอกเห็นใจคนอื่น รีนลนาและเรียวตะได้แต่ส่ายหัวให้กับบุตรชาย ที่นับวันยิ่งเดาใจได้ยาก
“ไนท์ละลูก เดือนหน้าหนูกับพี่ไทม์ก็เรียนจบแล้วปาร์ตี้วันเกิด ฉลองเรียนจบ รวมดีไหมลูก” เรียวตะถามลูกสาว
“ไนท์ขอปรึกษาพี่ไทม์ก่อนค่ะ คุณพ่อ”
“เอางั้นเหรอลูก”
ด้านไทม์จากที่ตั้งใจจะมาพักผ่อนที่บ้านมาถึงคนแม่ก็เอาแต่พูดถึงยัยเด็กหัวแข็งอย่างปลายฝัน จะให้ผมเอ็นดูยัยเด็กแสบแบบนั้นได้ยังไง วันนั้นเธอเล่นงานผมไว้ซะเยอะ คิดเหรอว่าผมจะเอ็นดูลง
“อย่าหวัง” ผมไม่ใช่คนใจร้ายใจดำอะไรกับสาวๆ หรอกครับ ปกติผมเป็นคนใจดี มีน้ำใจกับสาวๆ ทุกคน แต่เด็กดื้อหัวแข็งอย่างปลายฝัน ขอยกเว้นไว้ละกัน
สัปดาห์ต่อมา
@มหาวิทยาลัย BxMax
ด้านปลายฝันสัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์สอบไฟนอล ฉันเหลือบมองนาฬิกาและวิ่งแข่งกับเวลา อีก 20 นาทีจะเข้าห้องสอบวันนี้ฉันมีสอบบ่ายโมง แต่เมื่อคืนฉันอ่านหนังสือถึงเช้าเลยตื่นสายไปหน่อย ฉันเลยทั้งวิ่งและเดินอย่างที่เห็นนี้แหละ และยิ่งไปกว่านั้นวันนี้ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องฉัน ก่อนที่จะขึ้นตึกนิเทศฉันก็ไม่ลืมแวะโรงอาหารหาอะไรรองท้อง ง่ายสุดในตอนนี้ก็คงเป็นขนมปัง และชาไทยสักแก้วแล้วแหละ แก้ง่วง เพราะตอนนี้ฉันสะลึมสะลือมาก รู้สึกเหมือนร่างไร้วิญญาณ เพราะช่วงนี้ฉันโหมอ่านหนังสือหนักไปหน่อย แต่มันก็แค่ช่วงเวลา 1-2 สัปดาห์แค่นั้น
“อิปลาย อิปลาย” เสียงที่ตะโกนมาจากด้านหลัง ไม่ต้องมองหน้าก็รู้ว่าอิซันนี่
“ว่าไง มึง”
“อิปลาย สภาพ มึงมาแบบนี้ได้ไง แป้งมึงไม่ทา”
“กูไม่เน้นสวย กูเน้นเข้าสอบทัน กูมาทันก็บุญกูแล้วมึง ”
“หอพักห่างมหาลัยไม่ถึงโล มึงมัวทำไรอยู่ พวกกูทั้งโทร ทั้งไลน์ตามมึง พวกอีผึ้งมันได้แนวข้อสอบมาใหม่มึงสดๆ ร้อนๆ ”
“และไหน มึงบอกจะส่งไลน์ให้กู” ปลายฝันต่อว่าเพื่อน
“ส่งให้แล้วแต่มึงมันหยิ่งไม่ตอบ พวกกู ติวหนักขนาดนี้ อิปลายมึงกระซิบกูด้วยนะ” เอิงเอยบอกเพื่อน
“พวกมึงไหม ที่ต้องกระซิบกู ไหนบอกได้แนวมา”
“มึงได้แค่ชั่วโมงเดียว ใครมันจะไปจำได้ละวะ ยิ่งอ่านกูแม่งยิ่งมึน” ปลายฝันเมื่อได้ชาไทยและขนมปังแล้วนั้น ทั้งสามสาวก็เดินขึ้นตึกคณะ ช่วงนี้เป็นช่วงสอบ มาสายอย่างฉันอย่าหวังขึ้นลิฟต์นะคะ เป็นไปไม่ได้แน่นอน ลิฟต์แน่นทุกตัว
“มึงเราสอบชั้นไหน”
“585” ซันนี่ว่ามาเช่นนั้น ปลายฝันฉันจากที่เหนื่อยอยู่แล้วคูณสองไปอีก
“มึงกว่าจะเดินถึงชั้น 8 กูเป็นลมพอดี” ฉันเอ่ยกับเพื่อนไปจนกระทั่งเดินมาถึงชั้น 5
“มึงกู ไม่ไหวอะ เหนื่อยขอพักแป๊บ กูเดินมาจากหอ มาขึ้นบันไดอีก เหมือนจะตายให้ได้” ข้าวก็ยังไม่ได้ทานขาสั่นหมดแล้วฉันเหมือนคนไม่มีแรง หอบแดกไปอีก
ทว่าขณะที่นั่งพักเหนื่อย 30 วินาที กับมีใครบางคนวิ่งมาชนฉันเข้าอย่างจังๆ แก้วชาไทยและชีทข้อสอบในมือลอยว่อนลงไปยังชั้น 4
ด้านไทม์ร่างสูงที่เดินขึ้นตึกคณะนิเทศวันนี้ผมมีสอบวิชาเลือกเสรี ทว่าขณะที่ร่างสูงเดินมาถึงชั้น 4 พร้อมกับไอ้ไบร์ท และไดมอลด์ ขาจะก้าวเดินแต่แล้วกับต้องชะงัก
!! ตุบ !! เต็มๆ น้ำหวานที่ลอยลงมาจากชั้นบน เต็มๆ ทั้งหัวและเสื้อนักศึกษาสีขาวของผม
“เชี่ย หวานชิบ...” ไทม์เลียริมฝีปากที่มีรสชาติหวานๆ ติดมา
“ไอ้ไทม์” ไม่ใช่เพียงแค่ไทม์ ไดมอลด์ ไอ้ไบร์ทสองหนุ่มที่อยู่ในเหตุการณ์ถึงกับชะงักและตกใจไม่ต่างจากไทม์
“ใครวะ...” ทั้งสามหนุ่มประสานเสียงกันขณะที่มองขึ้นชั้น 5 ทว่าสายตาคมเข้มของไทม์กับสะดุดเข้ากับร่างบางที่ชะเง้อคอลงมามองเขา สายตาปะทะกัน ปลายฝันที่เห็นเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายนั้น ใบหน้าสวนถึงกับตาค้างจะวิ่งหนียังไงให้ทัน เมื่อคนที่ซวยโดนน้ำหวานวิเศษ นั้นดันเป็นพี่ไทม์
“ชิบหายแล้วไหมฉัน ตาย ฉันต้องตายแน่ๆ”
“มึงอิซัน อิเอิงช่วย...กูด้วย” ปลายฝันเอ่ยเสียงสั่น ถ้าเป็นสาวๆ สวยๆ พี่ไทม์จะยินดีไม่เอาเรื่องแต่นี้เป็นฉันนี้สิ
“อะไรของมึง อิปลาย รีบขึ้นมา มึงเป็นอะไรของมึง” ปลายฝันหน้าซีดเผือก ทว่าขณะที่ขาจะก้าวขึ้นชั้น 6 นั้น
“เธอ...” เสียงเข้มอันคุ้นหู ที่ดังจากด้านหลัง ทำเอาปลายฝันสะดุ้งเฮือก
- ผู้เขียน
