ตอน ต้องให้ใช้กำลัง
เช้าวันใหม่มาเยือนพร้อมด้วยความวุ่นวาย มณีรินลืมตาขึ้นมาพบกว่าเธอร่างกายของเธอเปลือยเปล่าแถมยังกำลังนอนหนุนแขนกำยำของใครบางอยู่พอมองเขาได้ถนัดตาเธอก็ร้องกรี๊ดจนห้องแทบพัง แม้จะพอจำได้อย่างลางเลือนว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงคืนที่ผ่าน แต่ความอายบวกกับความแค้นใจในอดีตก็ทำให้หญิงสาวเลือกที่จะไม่สนใจเหตุผล ที่แม็กซิมันอธิบายให้เธอฟัง หมอนบนเตียงมีกี่ใบก็ถูกหญิงสาวหยิบมาเป็นอาวุธทั้งหมด เหตุการณ์ชุลมุนเกิดขึ้นนานหลายนาทีกระทั่งชายหนุ่มรวบร่างอรชรเอาไว้ในอ้อมกอดได้ แล้วรัดร่างเธอแน่นด้วยวงแขนแข็งแรงนั่นแหละมณีรินถึงได้สิ้นฤทธิ์
“คราวนี้จะฟังผมได้หรือยังห๊ะ”
แม็กซิมัสพูดอ้อยอิ่งอยู่กับใบหูของหญิงสาว คางสากรกครึ้มไปด้วยหนวดแข็งๆ วางอยู่บนหัวไหล่บอบบาง ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาเป่ารดต้นคอจนเธอขนลุกซู่ไปหมด
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ บอกให้ปล่อยไงหูแตกหรอ”
หญิงสาวรวบรวมเรี่ยวแรงที่มีเหลือพย
