=ตอน
มอมยา
เสียงทะเลาะด่าทอต่อว่าดังเข้ามาในโสตประสาทตั้งแต่ย่างก้าวเข้ามาในรั้วบ้าน เทพพิทักษ์ส่ายหน้าระอาใจ ไม่เคยมีใครรู้ว่าเขาเบื่อหน่ายขนาดไหนบางครั้งอยากจะย้ายออกไปใช้ชีวิตภายนอกเพียงลำพัง แต่ก็อดเป็นห่วงมารดาซึ่งป่วยเป็นโรคลมชักไม่ได้ ไอ้ที่จะหวังพึ่งพาคนรับใช้ที่เป็นชาวต่างชาติก็ยิ่งแล้วใหญ่ วันดีคืนดีโดนคนในครอบครัวของเขาด่าทอเอามากๆ คนรับใช้ดังกล่าวก็ทำหน้าราวกับว่าจะเชือดคอพวกเขาตอนนอนหลับได้ทุกเมื่อ
“เอ้าเทพมาพอดีเลยลูก รู้มั้ยว่าพ่อของแกยังไม่เลิกนิสัยเลวๆ เลยนะ”
“นี่พูดจาให้มีดีดีนะคุณสมร ที่มีกินมีใช้สุขสบายอยู่อย่างนี้เป็นเพราะใคร”
“อ้อเดี๋ยวนี้ลำเลิกบุญคุณกับฉันเหรอคุณไกรสร ใช่สิตอนนี้คุณมีหน้าที่การงานดี แล้วลองย้อนนึกไปเมื่อก่อนหน่อยเป็นไงใครกันที่ข้าวยังแทบไม่มีจะกรอกหม้อต้องไปทำงานหลังเลิกเรียนทุกวัน ถามหน่อยเถอะถ้าไม่ได้ฉันตอนนั้นคุณจะมีวันนี้วันนี้มั้ยห๊ะ” ฝ่ายภ
