บทนำ
913 คำ
ตึก! ตึก! ตึก!
"หยุดก่อนนะคะ..." เสียงฝีเท้าคนจำนวนนึงเดินมาด้วยความเร็ว ไม่มีแม้ท่าทีจะสนใจคนป่วยที่นอนมองอยู่ แม้จะมีผู้คนห้ามปราม ก็ไม่สามารถเรียกให้พวกมาเฟียหันมามองได้
แคว่ก!!!
"ปล่อยนะคะ!ผู้ป่วยบาดเจ็บอยู่" มินิทพูดขึ้นดัก ทันทีที่ชายชุดดำจำนวนสามคน กระชากม่านออก ชายหนุ่มคนนั้นตรงมากำเข้าที่ลำคอ คนบาดเจ็บตะเกียกตะกายไร้แรงต่อสู้ เขาไม่สนเสียงเรียกร้องของพยาบาลที่กำลังห้ามอยู่
"ใครส่งมึงมา!" ปืนกระชากน้ำเสียงเข้ม แม้หน้าตาจะหล่อเหลาดูดี ทว่าสายตาที่จ้องมองดูเยือกเย็นน่ากลัวราวกับซาตาน
"ปล่อยนะ นายไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับคนอื่น!" มินิทพยาบาลสาวที่อดทนกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าไม่ได้ รีบกระชากแขนแกร่ง ดวงตากลมจ้องมองเขม่งถึงแม้จะไม่เป็นผล
"น่ารำคาญเสียจริง" เสียงทุ้มต่ำที่ดูเงียบนิ่ง ซ่อนความน่ากลัวเอาไว้ ไม่แม้แต่หันมามองเธอ
ตุ๊บ!!
"โอ๊ย!!..ไอ้คนเลว" ด้วยแรงเหวี่ยงทำให้เธอกระเด็นล้มลง ไม่ทันที่จะยืนคนที่ติดตามมาด้วยล็อคแขนเธอไว้ทั้งสองข้าง
"อึก..ยะ..ยอมแล้ว" คนเจ็บพยามส่งเสียงร้องจากลำคอ สีหน้าเริ่มแดงก่ำหากไม่อีกกี่นาทีคงได้ขาดอากาศจริง
"เฮือก.." มือหนาปล่อยพันธการจากลำคอ กดดันคนเจ็บนอนราบนอนเตียงไม่ให้ลุกมา
"สมิงว่าจ้างผมมา อย่าทำอะไรผมเลย" คนบาดเจ็บพูดพลางยกมือไหว้ขอชีวิต หากอยู่ข้างนอกคงได้ตายนอนแน่นิ่งแล้ว พยาบาลสาวรีบสะบัดมือออกตรงมายืนกางมือบังคนเจ็บไว้ไม่กลัวสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
"ในเมื่อนายรู้แล้ว ก็ปล่อยเขาไปสิ หรือจะคืนคำ?" มินิทน้ำเสียงหวานแข็งกร้าว จ้องตาแน่นิ่งไร้ความรู้สึกอย่างท้าทาย
"อึก.." ชายร่างสูงกระชับมือบีบเข้าลำคอระหง ดวงตากลมโตสร้างน้ำตาใสๆเอ่อนอง ไม่อาจส่งผลให้ชายตรงหน้าไหวเอนได้ มือบางตะเกียดตะกายจิกเข้าแขนแกร่งเกร็ง
"มินิท!" ฟ้าฝนเพื่อนสนิทพยาบาลสาว ร้องเสียงตกใจที่เห็นตรงหน้า
"ได้ข่าวว่ามาเฟียมาถึงที่นี่" ซีคิวผู้อำนวยการโรงพยาบาลถาม ส่งผลให้มือหนาปล่อยพันธนาการออกจากลำคอ หญิงสาวยืนเรียกลมหายใจเข้าออก ฟ้าฝนช่วยประคองไว้ พลางทุบหน้าอกตัวเองเบาๆ
"หึ..ถือว่าตรงเวลา" ปืนมาเฟียหนุ่มหันไปคุยกันอย่างเปิดเผย แน่นอนว่าเขารู้จักกัน
"ที่เหลือฉันจัดการเอง" ซีคิวพูดในฐานะหมอ หากเขาปล่อยคนไข้ตายในตอนนี้ จะมีความน่าเชื่อได้อย่างไร ปืนเดินกลับออกไปโดยมีลูกน้องคนสนิท พยักหน้าเชิงทำความเคารพซีคิว
"เคสนี้ทำแผลเสร็จส่งต่อห้องพักฟื้นทันที" ซีคิวจับแฟ้มรายงานคนไข้อ่านดู ถึงอย่างไรมาเฟียอย่างเขาก็ทราบเรื่องดีอยู่แล้ว สาเหตุของการบาดเจ็บครั้งนี้
"ค่ะ" มินิยังอยู่ในช่วงฝึกงานของนักศึกษาพยาบาลปีสี่ ไม่อาจถามถึงเรื่องเมื้อกี้ เธอเข้าใจดีว่าผอ.คนนี้คงจะเปลี่ยนประเด็นไหวเอนไปทางมาเฟียด้วยกันแน่นนอน
"มินิทแกเจ็บตรงไหนไหม" ฟ้าฝนถามพลางยื่นหน้ามาสำรวจตรงซอกคอ เมื่อเห็นรอยแดงบนผิวขาวละเอียด ควักยาทาแก้ฟกช้ำหลอดเล็กออกจากกระเป๋าเสื้อมา
"นี่แกยังไม่เลิกซุ่มซ่ามหรอถึงได้พกยาติดตัวอยู่อีก" เพื่อนสาวหน้าตาเลิกลัก ฉุดคิดสักพักนึง
"น่าจะไม่ต่างกันนะ"
"ฮ่าๆ" คำพูดของฟ้าฝน สร้างเสียงหัวเราะให้มินิทยิ้มออกอีกครั้งในรอบวัน
ผับ...
"เฮ้อไอปืนมึงกล้าบุกโรงบาลไอหมอเลยหรอวะ" เสียงสกายมาเฟียเจ้าของผับ เอ่ยอย่างตื่นเต้น ทว่านิสัยต่างจากปืนโดยสิ้นเชิง ชายหนุ่มไม่ตอบคำถาม เอื้อมมือหยิบไฟแช็คจุดบุหรี่ยี่ห้อหรู พ่นควันเทาฟุ้งทั่ว
"มึงดูหนังมากไปป่าววะไอสกาย" ชาร์คมาเฟียหนุ่มพูดตัดรำคาญ กำแก้วไวน์กระดกปานดื่มน้ำ
"ว่าแต่ใครวะ กล้าลอบดักทำร้ายคนของเรา" ซีคิวถามขณะร่วมดื่มสรรค์กับมาเฟียด้วยกัน หลังเสร็จจากงานโรงพยาบาล
"ไอสมิง" ปืนตอบเสียงนิ่ง ต่างจากแก้วในมือที่โดนบีบ จนเกิดรอยร้าว บ่งบอกชัดเจนถึงอารมณ์ดุร้าย คนสนิทอย่างมาโนชคอยมองอยู่ไม่ห่าง
"ลองไวน์ตัวใหม่ของผมก่อน โครตเด็ด"
เปเปอร์มาเฟียด้วยกันอีกคน เดินเข้ามาให้ห้องวีไอพี พร้อมกับขวดไวน์ชั้นดี
"รอบที่แล้วมึงยังนอนนี่ไม่ใช่หรอไอเปอร์" สกายเป็นคนที่สั่งปิดโซนนี้เพื่อให้น้องรักนอนอย่างสบาย เพราะดื่มโชว์ไวน์ที่นักธุกิจชาวต่างชาติเอามาฝาก แค่นึกเขายังขำ
"งั้นเฮียชาร์คลอง เด็ดเชื่อผม" เปเปอร์หันไปรินใส่แก้วในมือ ให้รุ่นพี่มาเฟียอย่างชาร์คจำใจดื่มทำหน้าเบื่อหน่าย กับนิสัยมาเฟียน้องเล็กของกลุ่ม
"ถ้ามียาพิษกูคนแรกแหละที่ตายก่อน" ชาร์คยังจับขวดเทใส่แก้วต่อ ช่างขัดกับคำพูดเสียจริง เหล่ามาเฟียพูดคุยธุรกิจด้านมืดกันอยู่นาน จนต่างคนเริ่มสติเหลือน้อย เว้นแต่ปืน...
...............
เฮียโหดหน่อยโปรดทำใจ
- ผู้เขียน
