โกดังส่งของ
.
.
.
ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง!
เสียงปืนดังสนั่นเป็นระยะ ยามรถหรูเคลื่อนจอด ประกิตเร่งสั่งลูกน้อง คอยอารักขาเปเปอร์ด้วยความไว ความมืดมิดโดยรอบ พร้อมคืบคลานด้วยความน่ากลัว ไม่อาจให้วางใจ มินิทตัวสั่นยกมือปิดหูคดงอตัว นั่งลงกับพื้นรถ
"เอาไงดีครับเจ้านาย สถานการณ์ท่าจะไม่ดี" ประกิตตะโกนถาม พร้อมถืออาวุธส่องไปมาอย่างมีสมาธิจดจ่อ
"เฮียน่าจะมีปัญหา พวกมึงแบ่งคนคอยดูแลเธอไว้ด้วย กูจะไปช่วยพวกเฮีย" เปเปอร์หันกลับมาในรถ คว้าหยิบอาวุธปืนเลือกถนัดมือ เร่งความเร็วเล็งใส่ลูกกระสุน
"พาฉันกลับไปที ฉันกลัว..อึกๆ" มือเรียวเอื้อมจับแขนแกร่งอ้อนวอน ใจดวงน้อยสั่นไหวรัว พอๆกับน้ำตาเอ่อล้นเต็มแก้มเนียน ยิ่งสิ่งรอบข้างน่ากลัวบีบหัวใจเธออย่างหนัก
"แป๊บเดียว ฉันจะพาพวกเฮียกลับด้วยกัน" เปเปอร์วิ่งออกจากรถไปไม่รอ สั่งดับรถและให้ลูกน้องคุ้มกันเธอจำนวนไม่น้อย
"คุณมินิทอยู่ในนี้นะครับเดี๋ยวพวกผมจะคอยคุ้มก
