ตอนที่ 4 ไร้ประโยชน์
818 คำ
ณ โรงพยาบาลชื่อดัง
.
.
.
หมอหนุ่มแอบมองพยาบาลฝึกหัดอยู่เป็นระยะ หากความสัมพันธ์ตอนนี้เป็นดั่งเมื่อก่อน คงทำตามใจสั่งแล้ว มือหนาถือถุงคุกกี้ไว้แน่นเพราะเธอเคยบอกว่าชอบทาน
"อ้าวหมอนทีเวรบ่ายหรอคะ" วรีพยาบาลคนนึงทักขึ้นเสียก่อน คนที่ถูกแอบมองก่อนหน้าหันมาตามเสียง
"ครับ คือผมเอาคุกกี้มาฝากช่วยแก้หิว" นทียื่นถุงคุกกี้ให้วรีนำไปไว้ที่เคาเตอร์ เหลือไว้ในมือเพียงหนึ่งถุง สายตาเข้มมอง ดูคนมินิทยกมือไหว้ทักทาย
"สวัสดีค่ะพี่หมอนที" รอยยิ้มหวานตราตรึงใจสำหรับเขา นทีรีบเรียกสติตัวเองกลับมา หากยังมีโอกาสจะรีบเดินหน้าสานต่อความสัมพันธ์
"พี่เอาคุกกี้มาฝาก ร้านนี้ใกล้ม.เราเลยนะ " ใบหน้าตุ๊กตาเบิกตาโต มองถุงแค่กลิ่นเนยก็หอมฟุ้งด้วยความน่ากิน คงไม่ต่างจากรสชาติเสีย
"ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวมินิทจะกินไม่เหลือเลย" นทีอยากจะเอื้อมไปลูบหัวหญิงสาว มากเท่าไหร่ก็ต้องชะงักไว้ มินิทสร้างรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าเคร่งขึม
"ไว้พี่จะหาขนมอร่อยมาฝากอีกนะ"
"ขอบคุณพี่หมอนทีอีกครั้งนะคะ งั้นมินิทไปเบิกยาเตรียมเคสก่อนค่ะ" พูดจบมือเรียวจับรถเข็น ลากยาวออกจากห้องไป ทิ้งให้นทียังยืนยิ้มก้มหน้าเก็บอารมณ์ สนใจแฟ้มคนไข้ตรงเคาน์เตอร์ต่อ
"เฮือก..ปะปล่อยฉันเถอะ" เสียงร้องครวณคราง บ่งบอกว่าเขากำลังบาดเจ็บไม่น้อย หากเป็นนาทีสุดท้ายของชีวิตเขา เธอควรเร่งไปช่วยให้ทันเวลา
มินิทเดินไปตามทางข้างตึก ที่มาของเสียง ทว่ายิ่งเดินไปยิ่งมืดมิด แฝงไปด้วยน่ากลัวไม่น้อย
"อึก!" มือบางปิดปากตัวเองไว้อย่างเร็ว เมื่อภาพตรงชายชุดดำสามคน ยืนลุมลอมคนบาดเจ็บที่ร้องขอชีวิต ในเขตรพ.เหตุใดจึงกล้าขนาดนี้ ไม่มีความเป็นมนุษย์สิ้นดี
"ไอสมิงยุไหน" ปืนตวาดตะเบ็งเสียงถาม แม้มินิทจะยืนอยู่มุมลับตา น้ำเสียงเช่นนี้จดจำได้ดี ทว่าขนลุกชูชันความน่ากลัวส่งผ่านมายังเธอ คนเจ็บตะเกียกตะกาย เกาะเท้าหนังพลางอ้อนวอน
"ผะผมไม่รู้จริงๆ..เอือก" เท้าแกร่งยกขึ้นขยี้ฝ่ามือ คลานเลื่อนมาจับ คนเจ็บแทบจะเรี่ยวแรงร้องรนราน ตามเสียงบดขยี้กระดูกฝ่ามือ
"ไร้ประโยชน์" ฤทธิ์มือขวารู้งานควักมีดปลายแหลมคมออกจากเอว นั่งย่อลง ลูบไล้ปลายมีดไปมา
มินิทเห็นท่าไม่ดีหากปล่อยไว้ คงจะบานปลาย มือเรียวจับรถเข็นไว้แน่น ไม่ลืมจะเก็บใบเบิกยาเหน็บใส่เอวไว้ เธอสูดลมหายใจลึกเข้าเต็มปอด ก่อนจะ...
โครม!! ฟิ้ว!!
มินิทพลักรถเข็นไปเต็มแรง เหล่ามาเฟียที่ถูกฝึกมาอย่างชำนาญต่างพากันหลบได้ทัน หญิงสาวไม่รอโอกาสวิ่งหนีหายไปให้ไวก่อนจะถูกจับได้
"ไปเอาตัวมันมา!" ปืนสั่งน้ำเสียงแข็ง หากใครล่วงรู้ความลับสิ่งเดียวที่ปิดไว้ได้ นั่นคือความตายอย่างเดียว
ห้องยา...
"น้องมินิทเหนื่อยหรอคะเหงื่อเต็มตัวเชียว" เภสัชกรทักอย่างห่วงใย เมื่อเห็นพยาบาลฝึกหัด ตัวเปียกปอนไปด้วยเหงื่อ หากอยู่ใกล้อีกนิดคงจะได้เสียงหัวใจเต้นอย่างบ้าคลั่ง
"นิดหน่อยค่ะพอดีทางมันมืดเลยวิ่งมา รบกวนขอยืทตะกร้าใส่ได้ไหมคะ" เธอจำเป็นต้องโกหก เพื่อความปลอดภัยของคนอื่นด้วย เภสัชกรเร่งจัดยาตามใบสั่ง พร้อมกับเรียกผู้ช่วยผู้ชายในแผนกมา
"งั้นพี่ให้คนเดินไปส่งนะ"
"ค่ะ ขอบคุณนะคะ" อย่างน้อยเธอคงไม่ต้องเดินกลับคนเดียว ผู้ช่วยเภสัชกรชวนคุยตลอดทาง เมื่อถึงจุดเหตุการณ์เมื่อกี้ ดวงตากลมเหลือบมองดู ไร้คนเจ็บแล้ว มินิทภาวนาให้เขา รอดจากการถูกทำร้ายด้วยเถอะ
"อ้าวนิมิทแกเข็นรถไปไม่ใช่หรอ" ข้าวแกงถามขณะช่วยจัดเรียงยา เพื่อเตรียม
"คือดินมันแฉะ ทำรถเข็นเปลื้อนน่ะ เดี๋ยวเสร็จเคสจะลงไปเช็ดขึ้นมา" มินิทต้องจำใจโกหก หลีกเลี่ยงหลบสายตา ใครๆต่างบอกว่าเธอโกหกไม่เก่งเลย
"มินิทเตรียมยาชาให้หมอนทีหมอหน่อย" วรีตะโกนมา ถึงจะเป็นพยาบาลฝึกหัดอยู่ความรอบครอบ จึงคีบหยิบอุปกรณ์ ไปใส่ไว้ตรงรถเข็นหัตการที่หมอนที กำลังตรวจอยู่
"เดี๋ยวหมอจัดการเอง มินิทยืนสังเกตุได้นะ" เขาเอ่ยน้ำเสียงอ่อนโยน หวังว่าจะเพิ่มประสบการณ์ให้เธอได้เรียนรู้ด้วย
"ค่ะ" มินิทพยักหน้า มือบางล้วงหยิบสมุดเล่มเล็กจากเอวที่เหน็บไว้ จดรายละเอียดตรงหน้า นับเป็นความรู้ใหม่
......................................................
มาช้าแต่มานะคะ
- ผู้เขียน
