บทที่ 1 ตอบแทนด้วยร่างกาย
1255 คำ
“เจ้าจึงตอบแทนข้าด้วยร่างกาย”
“เอ๋? เป็นเช่นนั้นหรือ?” สายตาของหญิงสาวที่นั่งงงงวยอยู่บนเตียงด้านขวามือของนางเป็นหน้าต่างมองเห็นสนามหญ้าเล็กๆ ข้างเรือน พยักหน้ารับ
ตลอดครึ่งเดือนที่ผ่านมา ชายตรงหน้านางเล่าเรื่องนี้หลายครั้งหลายหนเพื่อให้นางเชื่อมั่นว่านางก็คือภรรยาของเขา สตรีที่เขาได้ช่วยชีวิตเอาไว้ นางบาดเจ็บสาหัสและตลอดครึ่งเดือนนั้นก็เป็นเขาที่คอยถอดเสื้อเปลี่ยนผ้าเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ ไม่ว่าซอกใดมุมใดในร่างกายของนางเขาล้วนเห็นมาหมดแล้ว
หญิงสาวที่ศีรษะโขกกับก้อนหินใหญ่จนเลือดอาบ ทำให้นางความจำเสื่อม แต่เริ่มเชื่อคำบอกเล่านั่น เมื่อเห็นเขาซักเสื้อผ้าทั้งชุดด้านนอกและชุดด้านใน เอี๊ยมและกางเกงขาสั้นเขาก็ซักให้อย่างไม่รังเกียจ
“บาดแผลของเจ้าเหลือแค่ที่ต้นขาเท่านั้นอีกไม่กี่วันก็น่าจะลุกเดินได้”
“ขอบคุณที่ท่านช่วยดูแลข้าอย่างดีพี่อิงหมิง” นางใช้สองมือประคองใบหน้าของเขาเข้ามาประทับจูบที่ริมฝีปาก
เหยาอิงหมิงตกตะลึง สองสามวันแรกที่นางยังไม่รู้สึกตัว เป็นเขาที่ถอดเสื้อผ้าของนางออกจนหมดเพื่อสำรวจบาดแผลตามร่างกาย ดีที่แผลด้านหลังของนางมีน้อยกว่าแผลด้านหน้า รอยถูกแทงใต้ราวนมไม่ลึกนัก แต่ที่ต้นขาด้านซ้ายกลับลึกยิ่งกว่า
ร่างกายของนางอวบอิ่มและเย้ายวนเกินกว่าจะเป็นมือสังหาร มือปราบหนุ่มกลืนน้ำลายสะกดใจอย่างยากลำบาก เขาไม่เคยเห็นเรือนร่างของสตรีมาก่อน เมื่อได้เห็นร่างของหญิงวัยกำดัดเปลือยเปล่าเต็มสองตาก็พลันมือสั่น ใบหน้าร้อนลวก เหยาอิงหมิงก้มหน้าก้มตาทำความสะอาดร่างและทำแผลใส่ยาให้นางจนเรียบร้อย บาดแผลที่น่าหนักใจที่สุดก็คือบนศีรษะ ชายหนุ่มตรวจชีพจรของนางก็เห็นว่ายังมีชีวิตอยู่
เมื่อครึ่งเดือนก่อน ระหว่างความวุ่นวายในการลำเลียงมือปราบที่บาดเจ็บจากการล้อมจับมือปราบกลุ่มใหญ่นอกเมือง เหยาอิงหมิงมือปราบหนุ่มแอบไปหาสหายที่เป็นท่านหมอในโรงหมอแห่งเดียวในอำเภอเพื่อขอซื้อยาใส่แผลที่ดีที่สุด หลัวเยี่ยนหมอหนุ่มที่คอยช่วยท่านพ่อดูแลคนป่วยในโรงหมอของครอบครัวที่เพิ่งเปิดใหม่รีบหายาดีให้สหาย
“แต่ก่อนเจ้าประหยัดนัก ยาก็บอกว่าเอาตามมีตามเกิดของเพียงไม่ต้องจ่ายเงิน แล้วเหตุใดจึงได้ยอมควักมาจ่ายซื้อยาดีเล่า?”
เหยาอิงหมิงชักสีหน้าทำให้หลัวเยี่ยนไม่กล้าปากมาก รีบจัดหาให้ แต่พอได้ยาแล้ว มือปราบหนุ่มกลับเอ่ยขอความช่วยเหลืออีกเรื่องหนึ่ง
“เสื้อผ้าสตรี! เจ้าจะเอาไปให้ผู้ใดกัน?”
“เถอะน่า! ให้ภรรยาของเขาช่วยข้าที”
เหยาอิงหมิงควักตำลึงเงินออกมา หลัวเยี่ยนจึงเดินไปหลังร้านและเรียกให้ภรรยาออกมา เขากระซิบและยื่นเงินให้นางจึงออกไปหาซื้อเสื้อผ้าตามที่สหายของสามีขอร้องไม่นานนักก็กลับมาพร้อมเสื้อผ้าอย่างชาวบ้านสองชุด
เหยาอิงหมิงกลับไปสวมใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ให้คนบาดเจ็บแทนชุดเดิมที่ขาดรุ่งริ่งและเต็มไปด้วยคราบเลือดแล้วก็กลับมาดึงเอาหมอหลัวเยี่ยนไปช่วยตรวจอาการนาง
“นางคือ....”
“ภรรยาของข้าเอง!”
“เอ๋? เจ้าแอบมีภรรยาตั้งแต่เมื่อใด?”
“เอาน่า! เจ้าช่วยดูอาการนางก่อนเถอะ”
หลัวเยี่ยนตรวจอาการแล้วก็ให้ความเห็นว่านางแค่หมดสติ อาการบาดเจ็บหนักสุดคือที่ศีรษะ
“แผลอื่นๆ เจ้าก็ทำความสะอาดและใส่ยาเรียบร้อยหมดแล้วนี่”
“ที่หัวนั่น ข้าแค่ทำความสะอาดเบื้องต้น อยากให้เจ้ามาตรวจดูก่อน”
“อืม...ดีแล้ว! เพราะอาจจะมีเศษหินอยู่ข้างใน” หลัวเยี่ยนเปิดเอากล่องยาออกมาแล้วใช้ที่คีบทำจากเงินอันเล็กๆ มาตรวจสอบบาดแผล “เอาล่ะ! เรียบร้อยแล้ว แต่นางคงจะฟื้นสักวันพรุ่งนี้ เจ้าก็เฝ้าไปก่อนก็แล้วกัน”
หลัวเยี่ยนพิศดูใบหน้าของสตรีที่นอนอยู่บนเตียงของสหาย “ว่าแต่...ภรรยาของเจ้าไม่เลวเลยจริงๆ งามในระดับเดียวกับภรรยาข้าเลย ฮ่าๆ”
“หึ! สวยกว่าภรรยาเจ้าต่างหาก!” เหยาอิงหมิงไม่ยอมแพ้
“ได้! สวยกว่าก็สวยกว่า คนเพิ่งมีภรรยาก็อย่างนี้ล่ะ” หลัวเยี่ยนหัวเราะที่ได้สัพยอกสหาย ก่อนจะลากลับไปดูแลโรงหมอ “คนบาดเจ็บมีเยอะ ข้าต้องขอตัวกลับก่อน ทางนี้เจ้าก็ดูแลเองไปก่อนก็แล้วกัน”
ด้วยความเป็นหมอ เมื่อดูจากบาดแผลของนางแล้ว หลัวเยี่ยนก็พอจะรู้ว่าสตรีนางนี้ต้องเกี่ยวข้องกับการต่อสู้ด้วยดาบและกระบี่ ซึ่งไม่แน่ว่านางอาจจะหนึ่งในคนที่เหยาอิงหมิงลอบพาหนีมา แต่เขาเป็นสหายวัยเยาว์ของมือปราบเหยาเรื่องนี้จึงต้องเก็บเป็นความลับ
“เรื่องนี้...”
“ข้ารู้ ข้าเป็นสหายเจ้า ทุกเรื่องล้วนปล่อยให้เจ้าตัดสินใจ ข้าไม่พูดหรอก”
“ขอบใจนะ”
วันที่สิบเจ็ดอาการบาดเจ็บของนางก็ดีขึ้น หญิงสาวนั่งรอเขากลับมาจากที่ว่าการอำเภอด้วยใจจดจ่อ เมื่อเห็นเขาเดินผ่านประตูบ้านเข้ามา นางก็รีบโผเข้าไปกอดและเขย่งเท้าจูบปลายคาง เหยาอิงหมิงตัวแข็งทื่อทุกครั้งที่นางกอดและจูบเขา ชายหนุ่มต้องพยายามสะกดใจ แต่นางก็กลับเอาทรวงอกอวบอิ่มนั่นมาเบียดเขาให้จิตใจเตลิดอยู่บ่อยๆ
“ข้าต้มน้ำรอปรนนิบัติพี่อิงหมิงแล้วนะเจ้าคะ”
เฉินอ้ายเหม่ยตั้งใจว่าเมื่อใดที่นางหายบาดเจ็บ นางก็จะตอบแทนเขาด้วยร่างกายเสียที และวันนี้นางก็ตั้งใจมั่น ตัวนางอาบน้ำสระผมเรียบร้อยดึงแขนเหยาอิงหมิงเข้าไปหลังฉากที่เทน้ำเย็นไว้ ส่วนน้ำร้อนยังมิได้เทผสมเข้าไป
“ท่านถอดเสื้อผ้าเถิด” นางหันไปผสมน้ำอุ่นอยู่ครู่แล้วยืนหันหลังให้
เหยาอิงหมิงดีใจจนเนื้อเต้น ใบหน้าของเขาเป็นสีแดงระเรื่อ ขณะถอดเสื้อผ้าด้วยมืออันสั่นเทาแล้วหย่อนร่างลงไปในอ่างไม้ใบใหญ่
“ข้าเช็ดถูตัวให้ท่านเองเจ้าค่ะ”
นางทำได้อย่างคล่องแคล่วจนเขานึกแปลกใจ ใบหน้าของนางร้อนผะผ่าวเมื่อได้สัมผัสเรือนร่างแน่นเกร็งไปเสียทุกส่วนของชายหนุ่ม นางก็รู้สึกข้องใจว่าหากตนเองเป็นภรรยาของเขาจริง เหตุใดจึงได้รู้สึกเหมือนไม่เคยสัมผัสร่างกายเขามาก่อน?
“เจ้าถูตรงนี้นานแล้วนะน้องหญิง”
เฉินอ้ายเหม่ยสลัดความสงสัยในหัวทิ้งไป มองหัวไหล่ของเขาที่นางถูแล้วถูอีกด้วยความตกใจ
“แดงไปหมดแล้ว ท่านพี่! ข้าขอโทษ!”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้าแต่งตัวเอง เจ้าไปรอที่เตียงเถิด”
*************************
ไรท์แนะนำ...นิยายสั้นขนาด 9 ตอนจบค่ะ มีอีบุ๊กให้โหลดอ่านฟรีที่ mebmarket.com นะคะ หรือติดตามผลงานของไรท์ได้ทางแฟนเฟจเฟสบุ๊ก "เอสเต้และซีฟางกั๋วเจีย"
- ผู้เขียน
