“จะไปไหน?” โอมานแทบจะกระชากยัยผู้หญิงหน้ามึนนั่นขึ้นไปนอนบนเตียงอีกครั้ง หลังเธอสาละวนทำอะไรอยู่นานสองนาน กลับมาอีกครั้งในเสื้อผ้าชุดเดิมแต่เขารู้! รู้ว่าเธอมีไม่ครบเมื่อแพนตี้ตัวน้อยมันอยู่ที่เขาและมันขาดวิ่นเกินกว่าจะกลับมาใช้งานได้ใหม่
มินตราชะงักกึก เธอเชิดปลายคางขึ้นสูง หมุนตัวกลับมามองจ้องใบหน้าคมคายของผู้ชายที่ขืนใจเธอ ทั้งที่เธอไม่เต็มใจ!
“กลับบ้าน!” เสียงที่บังคับไม่ให้สั่นพูดตอบแล้วเธอจึงสะบัดใบหน้ากลับไปคอแทบเคล็ด เพราะผู้ชายหน้าไม่อายนั่งแบะขา จนชุดคลุมที่ใส่ไว้ร่นขึ้นสูง จนเกือบจะเห็นสิ่งที่ไม่สมควรมองที่สุด
“ไม่เอานี่ไปด้วยล่ะ” โอมานยกแพนตี้ตัวจ้อยขึ้นชู เขาเปิดขาให้กว้างขึ้นเพราะรู้ดีว่าแม่เสือสาวจะต้องย้อนกลับมาเอาของๆ เธอคืน
มินตราหันควับ ดวงตากลมโตเบิกโพลง เธอถลากลับมาด้วยอารามตกใจจนลืมตัว จนเมื่อตกเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของจอมมารอย่างโ
