รักซาดิมส์ ผูชายขี้หวง 30%
1109 คำ
บทที่ 6 ผู้ชายขี้หวง
หลังจากกลับมาร่างบางก็เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำทันที เวลาผ่านไปเนิ่นนานก็ไม่มีท่าทีว่าเธอจะออกมาเสียงน้ำในฝักบัวยังคงไหลออกมาให้คนที่อยู่ในห้องนอนได้ยิน ผ่านไปได้สักพักก็มีเสียงของการแจ้งเตือนของโทรศัพท์ดังขึ้น
ติ้ง ติ้ง ติ้ง เสียงโทรศัพท์ของร่างบางดังขึ้นแต่เจ้าตัวอยู่ในห้องน้ำเวกัสเข้ามาดูบนหน้าจอก็เห็นคนทั้งรั่ว ๆ ข้อความ สี่ห้าคนส่วนใหญ่ก็จะมีแต่
Line. ทำไรอยู่ครับ
Line. ทานข้าวหรือยังครับ
Line. มีแฟนยังครับ
Line. จีบได้หรือเปล่าครับ
Line. ผมชอบพี่ครับ
มีแต่ไลน์ผู้ชายทั้งมาทั้งนั้นเวกัสก็ได้แต่นั่งสมทบขบฟันกรามแน่นรอให้เจ้าตัวออกจากห้องน้ำมา
"Shit.." แค่เห็นข้อความพวกนี้ก็รู้สึกหัวเสียขึ้นมาได้แต่ระงับอารมณ์โมโหเอาไว้ได้เป็นอย่างดีในช่วงนี้ที่เขามีเธออยู่ด้วยทุกวัน
เวลาผ่านไปได้สักพัก แกร๊ก เสียงของประตูห้องน้ำถูกเปิดออก ให้เวกัสได้มองตามคนร่างบางตัวเล็กอย่างเจ้าแสนเดินออกมาจากห้องน้ำก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นเวกัสนั่งหน้าตาอารมณ์เสียอยู่บนเตียงแล้วจ้องมองอย่างกับจะกินหัวเธอทั้งเป็น อย่างไงอย่างงั้น
"มะ..มีอะไรหรือเปล่าเวกัสทำไมต้องจ้องขนาดนั้น" ร่างบางทำใจดีเข้าสู้พูดถามไถ่คนตัวสูงออกมาเพราะไม่รู้ว่าตัวเองได้ทำอะไรผิดไปหรือเปล่า
"เดิมมา" เวกัสพูดออกมาห้วน ๆเสียงห้วน ๆ ของเขาเหมือนจะเป็นการออกคำสั่งเสียมากกว่าด้วยแรงกดดันของน้ำเสียงทำให้ร่างบางของเจ้าแสนค่อย ๆ ขยับเดินอย่างไปหาเขาช้า ๆ จนมาถึงคนตรงหน้า
"มะ..มีอะไรหรือเปล่า" ร่างบางพูดด้วยเสียงเบาแทบจะกระซิบให้ได้ยินเลยทีเดียว
หมับ ไม่รอช้าร่างบางถูกเวกัสกระชากแขนให้นั่งบนตักขาทันที
"ให้ไลน์ใครไปบ้าง" น้ำเสียงทุ้มต่ำพูดออกมาทำเอาเจ้าแสนงุนงงแล้วคิดหนักไลน์เธอก็ให้แค่เพื่อนสนิทกับเพื่อนในกลุ่มทำโปรเจคเท่านั้น
"ถาม" เมื่อยังไม่ได้ยินคำตอบจากคนตัวเล็กเวกัสตอบจึงพูดขึ้นมาอีกครั้ง
"ให้แค่เพื่อน" พอร่างบางตอบจบเวกัสก็เอามือไปหยิบโทรศัพท์ของเจ้าแสนขึ้นมา
"ปลดล็อก" เสียงราบเรียบของเวกัสพูดออกมาเป็นการออกคำสั่ง ให้คนตัวเล็กได้ทำการปลดล็อกหน้าจอให้เขา
"ทำไมเหรอ" ร่างบางก็ถามกลับแต่ก็ยังไม่ได้ปลดล็อกหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองให้กับเวกัส
"ปลดล็อก" ร่างบางจึงปลดล็อกให้กับแฟนหนุ่มของเธอ เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรคนเป็นแฟนกันจะเช็คนั้นเช็คนี้ในโทรศัพท์ของเธอก็คงไม่ผิดหรอก
"งั้นขอไปเปลี่ยนชุดนอนก่อนนะ" พอเธอจะลุกออกจากตักเขาก็รีบเอามือข้างที่ว่างมารั้งเอวบางไว้ไม่ให้ลุกออกไป
"นั่งดูด้วยกันหน่อยสิ" พอเวกัสพูดแบบนี้เจ้าเเสนก็ทำอะไรไม่ได้จึง นั่งนิ่งอยู่บนตักเขาแล้วก็ดูชายหนุ่มกดเข้า แอปพลิเคชัน ไลน์ของเธอ
"รหัส" เสียงสูงเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงหนักอย่างไม่สบอารมณ์ที่แฟนเขาดันใส่รหัสในแอปพลิเคชัน ไลน์ไว้
"9999" ร่างบางบอกออกมาอย่างไม่ได้คิดอะไรมากพอเปิดไลน์เธอเข้ามาปุ๊บก็เห็นการปักหมุดอยู่สองอัน อันแรกคือเพื่อนของเธออีกอันคือกลุ่มทำโปรเจค งานก่อนจบการศึกษา นอกเหนือจากนั้นก็มีแต่โปรไฟล์ผู้ชายหน้าตาดียาวเป็นหางว่าวเวกัสจึงลองเลือนลงไปเลือนแบบนี้ไปประมาณ 15วิ ก็ยังมีอีกไม่ยอมจบสิ้นสุดสักที
"นี้อะไร" เวกัสถามขึ้นในขณะเลือนแชทสำรวจแค่ด้านหน้าอยู่อย่างนั้น
"ไม่รู้ ก็มีแต่คนทักมาไม่ใช่ธุระสำคัญไม่รู้จักอะไรกันเลยไม่อ่าน" ร่างบางตอบตามความจริง
"พวกนี้เอาไลน์เธอมาจากไหน" ร่างบางถูกถามเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกนี้ได้ไลน์เธอมาจากไหนจึงได้แต่ตอบและยิ้มแห้ง ๆ ให้ชายหนุ่ม
"ไม่รู้เหมือนกัน" พอร่างบางตอบออกมาชายหนุ่มก็ตวัดสายตามองไปที่ใบหน้าสวย ๆ ของเธอ
"เอิ่ม ไม่รู้สินะ" พอเวกัสกล่าวจบก็ทำการวางโทรศัพท์ไว้บนหัวเตียงแล้วจับร่างบางพลิกให้ไปนอนใต้ร่างสูงของเขาก่อนจะกดริมฝีปากหนาลงไปแนบกับริมฝีปากของร่างบาง
"อื้มมม" เจ้าแสนถูกพลิกตัวลงมานอนใต้ร่างของเวกัสแบบไม่ทันตั้งตัวแถมยังถูกจูบแบบไม่ทันตั้งตัวอีก
"ครั้งนี้ต้องโดนลงโทษหน่อยนะ โทษฐานที่ทำให้เกิดอารมณ์โมโห และหึง" เวกัสพูดออกมาพร้อมกับตวัดสายตามองร่างบางจนทั่วอย่างเจ้าเล่ห์
"ตะ..แต่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ จะทำให้นายโมโหและหึงได้ไงกัน" ร่างบางกล่าวอย่างใจกล้า เพราะรู้ว่าต้องโดนหนักแน่ ๆ ทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรเลย ชายหนุ่มก็หาเหตุและข้ออ้างมาจับเธอกินจนได้
"พี่ไม่ทำแต่พวกนี้ทำให้ผมหวงพี่มากขึ้นไปอีกรู้ไหม" เวกัสชี้ไปที่โทรศัพท์ของเจ้าแสนที่ยังมีไลน์ผู้ชายเด้งขึ้นมาอยู่ ไม่หยุดหย่อน
"นะ..นั้นมันไม่เกี่ยวกันเลยนะเวกัส" พอผ้าขนหนูที่พันอยู่ถูกดึงออกก็ทำให้เจ้าแสนเอ่ยออกมาเสียงสั่นทันที
"ทำไมจะไม่เกี่ยวก็นั้นมันไลน์ที่รักนะครับ และผู้ชายที่ทั้งมามันก็ทักมาในไลน์แฟนผมครับเตรียมตัวถ่างขารับกรรมให้ดี" เสียงพูดเพราะของเวกัสไม่ช่วยอะไรเลยมือใหญ่ที่กำลังเอานิ้วสอดใส่ร่องรักของเจ้าแสนทำเอาร่างบางใต้ร่างนอนดิ้นบิดเร้าไปมาทันที
"อ๊ะ อ๊ะ เว.. เวกัส อ๊ะ" ร่างของเจ้าแสนดีดดิ้นเมื่อถูกนิ้วมือยาวสอดเพิ่มเข้าไปอีก ทำเอาร่างบางร้องครางไม่เป็นศัพท์อยู่นานก่อนจะถึงจุดคลายแม็กซ์ ปล่อยน้ำรักออกมาเลอะเต็มมือหนาของเวกัส
- ผู้เขียน
