“ปล่อยฉัน!”
แม้เรียวปากอิ่มยังคงถูกปิดผนึก ร่างบางถูกล็อกไว้แน่นด้วยต้นแขนแข็งแกร่งของนิโคไล แต่ไอริณก็หวีดเสียงอู้อี้อยู่ในลำคอ ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนเท่าที่ตนเองจะสามารถไขว่คว้าหาอิสระได้
นิโคไลไม่สนใจเสียงตะโกนร้อง ไม่ใส่ใจการขัดขืนของไอริณ ริมฝีปากร้อนรุ่มยังคงบดขยี้ตักตวงความหวานจากเรียวปากอิ่ม พร้อมกับก้าวเดินเร็วๆ ตรงไปยังรถยนต์
กระทั่งเดินเกือบถึงรถยนต์และเหลือบสายตาเห็นลูกน้องต่างก็มองมาที่เขากับไอริณเป็นสายตาเดียว จึงผละริมฝีปากออกอย่างแสนเสียดาย
“กลับบ้าน คาซาน”
นิโคไลเค้นเสียงสั่ง ขณะโยนร่างเล็กของไอริณเข้าไปภายในรถยนต์คันใหญ่อย่างไม่ปราณีปราศรัย ซึ่งคาซานได้เปิดประตูไว้รอแล้ว
“ครับ เจ้านาย”
คาซานรับคำ ขมวดคิ้วเข้าหากัน ขณะทำจมูกสูดดมกับกลิ่นอันไม่พึงประสงค์ที่มาพร้อมๆ กับเจ้านายและไอริณ อยากถามว่าก
