น้ำอิงจับมือแองจี้มากุมไว้ พลางเอ่ยขอโทษอีกฝ่าย เพราะเห็นแววตาของแองจี้แล้วรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ขโมยไปอย่างแน่นอน
“น้ำอิงขอโทษค่ะ ที่คิดว่าพี่แองจี้เป็นคนขโมย แต่จริงๆ แล้ว อีกใจหนึ่งน้ำอิงก็คิดว่าพี่แองจี้ไม่มีทางทำแบบนี้แน่ เพราะเราอยู่ด้วยกันมานาน ไม่เคยมีของหายแม้แต่ครั้งเดียว”
“พี่สาบานว่าพี่ไม่ได้ขโมย” แองจี้ย้ำคำอีกครั้ง
น้ำอิงถอนหายใจเฮือกใจด้วยความหนักใจ เอ่ยบอกเสียงเครียด “คุณเรอัลต้องการแหวนของเขาคืน น้ำอิงมีข้อแลกเปลี่ยนกับเขาว่าน้ำอิงจะคืนแหวนประจำตระกูลให้ และเขาจะต้องปล่อยน้ำอิงไป รวมทั้งไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวหรือแจ้งตำรวจจับพวกเราด้วย”
“ตอนนี้แหวนหายไปแล้ว น้ำอิงจะทำยังไง”
แองจี้เกิดอาการเครียดแล่นท่วมตัวในฉับพลันกับคำตอบที่ได้ยิน
น้ำอิงส่ายหน้าช้าๆ มืดแปดด้านคิดอะไรไม่ออก “ไม่รู้ค่ะ ไม่มีแหวนไปคืนให้เขา คุณเรอัลก็คงไม่ปล่อ
