“นายอยู่ไหน” เสียงทุ้มต่ำถาม
“นี่ไง ผมอยู่นี่ โบกมือให้อยู่ตรงหน้าเนี่ย” ไหนง่ะ?!
“ไหนอะ ยังไม่เห็นเลย” เซริย่นหัวคิ้วคม หรี่ตาลง ขณะแนบโทรศัพท์ไว้ข้างหู หันรีหันขวางไปรอบบริเวณ ฝูงชนเบื้องหน้าก็ไม่ได้หนาแน่นจนหากันไม่เจอ
ว่าแต่ยูตะของเขาอยู่ไหน
“แบร่~” คนที่กำลังมองหาวิ่งตรงเข้ามา กระโจนเข้าใส่ร่างสูงชะลูดที่ยังงงงันจนเซ ใบหน้าหวานละมุนอยู่ห่างจากคนเย็นชาแค่คืบเดียว ดวงตากลมโตจากสีน้ำตาลอ่อนก็กลายเป็นสีเทาอมเขียวแบบฝรั่ง เรือนผมสีน้ำตาลเข้มกลายเป็นสีบลอนด์แพตตินั่มเกือบขาวประกายเทา หูทั้งสองข้างที่เคยว่างเปล่าก็มีห่วงเงินห้อยอยู่
“เห้ย! อะไรวะ~ ห๊า! นี่นายเหรอ เกิดอะไรขึ้นกับนายเนี่ยยูตะ” มิน่าล่ะถึงหายังไงก็ไม่เจอ เพราะอีกฝ่ายเล่นแปลงโฉมตัวเองจนไม่เหลือเค้าเดิมเลยแม้แต่น้อย ผิวหน้าจากขาวอมชมพูอยู่แล้วก็ยิ่งขาวสว่างมากขึ้นไปอีก “นายลงก่อน อยู่ท่านี้เดี๋ยวคนอื่นหาว่าจะเอ้าท์ดอร์
