บ้านเดี่ยวสองชั้นในหมู่บ้านจัดสรรใจกลางเมืองนี้ราคาสูงลิบลิ่ว รณพีร์เป็นคนควักเงินจ่ายเอง แน่นอนว่าเงินแต่ละบาทแต่ละสตางค์ของเขานั้นกว่าจะหามาได้ ไม่เหมือนเธอที่คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด เจนจิราซาบซึ้งไม่น้อยที่เขาออกเงินซื้อบ้านให้ แม้นความจริงแล้วนั้นเขาก็แค่ไม่อยากอยู่บ้านของเธอก็แค่นั้น
“เดี๋ยวพ่อมารับไปทำงานด้วยทุกวัน”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณพ่อ ถ้ามารับไปด้วยทุกวันก็วนรถสิคะ มันเสียเวลา” เธอเข้าใจว่าบิดานั้นเป็นห่วง
“โอเค ถ้าลูกต้องการอย่างนั้นพ่อจะไม่บังคับ” เธอฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเมื่ออยู่ ๆ น้ำตาก็คลอขึ้นมาเสียดื้อ ๆ
“อย่าร้องสิ เดี๋ยวพ่อแม่มาบ่อย ๆ”
“ฮึก หนูไม่ร้องหรอก หนูโตแล้วนะ” ปากว่าอย่างนั้นแต่น้ำตาไหลพราก เจนจิราสวมกอดพ่อกับแม่ ราวกับว่านี่จะเป็นวาระสุดท้ายที่จะได้เจอกัน โดยมีสายตาเรียบ ๆ ของรณพีร์มองอยู่
“เดี๋ยวพ่อขอคุยกับพีร์หน่อย” โชคอานันต์มองเห็นบุตรเขย ละ
