ตอนที่ 6

4000 คำ

“อ่อ ไม่มีอะไรหรอก เจก็แค่เล่นกับพลอยเฉยๆน่ะ” เจตรินตอบไปอย่างไม่คิดอะไร ก่อนจะเดินไปหาคุ่หมั้นคนสวยของเขาแล้วกอดเธออย่างอ้อนๆ “แน่ใจเหรอว่าไม่ได้ทำอะไรกัน” อลิสเอ่ยถามไปแล้วจ้องมองหน้าพลอยลดาอย่างจับผิด จนพลอยลดาตอบกลับมา “แน่ใจสิ ไปทานข้าวกันเถอะ อย่าคิดมากสิ” เจตรินเอ่ยบอกก็โอบกอดพาอลิสออกไปที่ห้องอาหาร ก่อนจะหันมาทำหน้าขอโทษเพื่อนสาวที่ทำเรื่องปวดให้ “เฮ้อ นี่แค่สองสามเดือนยังเริ่มหวงขนาดนี้ แล้วฉันจะอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย” พลอยลดาพูดออกไปอย่างบ่นๆ เพราะแรกตอนมาอลิสก็ทำตัวปกติดี แต่สองอาทิตย์มานี้อลิสทำตัวแปลกไปไม่คุยกับเธอแบบร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน อลิสคงจะคิดว่าเธอกับเจตรินแอบกิ๊กกันแบบที่ไอ้หื่นอดัมนั่นพูดแซวบ่อยๆแน่ “ถ้าไม่อยากให้อลิสเขาคิดมากก็อยู่ห่างเจไว้สิ” อดัมมายืนด้านหลังของเด็กสาวก็เอ่ยพูดกระซิบที่ข้างหูของพลอยดาไป “อุ้ย นี่คุณ ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกฉันไม่ชอบ” พลอยลดารีบขยับตัวออกห่าง แล้วตอกกลับด้วยสำเนียงภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะมองหน้าอดัมอย่างไม่ชอบ ทั้งที่เขาก็แกคราวพ่อของเธอได้ทำไมเขาถึงชอบทำหื่นๆใส่เธอก็ไม่รู้ “ไม่ชอบแล้วไงล่ะ ในเมื่อเธอเองก็ต้องอยู่ที่บ้านหลังนี้ไปอีกนาน ยังไงเธอก็ต้องเสร็จฉันอยู่วันยังค่ำ” อดัมเอ่ยพูดไปก็เดินเข้าไปหาพลอยลดาทีละนิดอย่างช้าๆ พร้อมกับไล้สายตามองเด็กสาวอย่างหลงใหล ไม่รู้ทำไมเด็กคนนี้ถึงมีอะไรเกินตัวนัก เขาล่ะอยากจะลองสัมผัสมันดูสักครั้งว่ามันจะรู้สึกดีแค่ไหน “ไม่มีทาง ถ้าแกทำอะไรฉัน ฉันจะบอกป้าอลิซ่าให้จัดการแก” พลอยลดาพูดไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนจะเดินถอยไปเรื่อยๆจนเกือบจะสุดขอบประตูแล้ว เธอจะทำยังไงดี “เอาสิ เธอคิดว่าเขาจะเชื่อผัวแสนดีอย่างฉัน หรือจะเชื่อเด็กแรดที่อ่อยว่าที่ลูกเขยของเขากัน ถ้าเธอยอมฉันง่ายๆล่ะก็ เธอจะได้สนุกแถมยังได้เงินใช้สบายๆ ไม่สนเลยงั้นเหรอสาวน้อย” อดัมพูดไปก็ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ เพราะเขาจะใช้วิธีนุ่นนวลกับเด็กสาวก่อน หากเธอขัดขืนล่ะก็เขาจะใช้ไม้แข้งกับเธอ “ไม่ ฉันไม่มีวันยอมเสียตัวให้ไอ้แก่ตัณหากลับแบบแกแน่” พลอยลดาพูดบอกไปก็มองหน้าของอดัมอย่างไม่กลัว ก่อนจะเอาเท้าเหยียบเท้าของอดัมแล้วผลักเขาออกไป เธอก็รีบวิ่งออกมาทันที ก่อนจะรีบเดินตามเจตรินและอลิสไปที่ห้องอาหาร “อ่าวหนูพลอยมาพอดีเลย มานั่งตรงนี้สิลูก” อลิซ่าเอ่ยพูดบอกไปด้วยความเอ็นดูเด็กสาว ก่อนจะเชิญให้เด็กสาวมานั่ง “ค่ะคุณน้า” พลอยลดาตอบไปก็ไปนั่งตามปกติ ก่อนจะมองหน้าเจตรินและอลิสที่มองมายังเธอ เธอจึงยิ้มอ่อนๆให้กับทั้งสองไป “อ่าวคุณคะ ทำไมมาช้าจังล่ะคะ เด็กๆมากันพร้อมแล้วเนี่ย” อลิซ่าเอ่ยถามอดัมที่เดินเข้ามาอย่างช้าๆ ทุกคนก็หันไปมองยกเว้นพลอยลดา เพราะเธอเกียดตาเฒ่านี่ เกลียดจนเกินคำบรรยาย “ไม่มีอะไร ไงจ้ะหนูพลอย วันนี้จะออกไปเที่ยวกับพวกเราไหมเอ่ย” อดัมตอบภรรยาไปก็ทำท่าเป็นลุงใจดีมันที เขาเอามือไปจับที่ไหล่ทั้งสองข้างของพลอยลดาแล้วพูดเอ่ยถามตามปกติ แต่เขาก็แอบเอามือบีบหัวไหล่ของเด็กสาวอย่างถือวิสาสะ “ไม่ค่ะ วันนี้พลอยต้องไปทำธุระ” พลอยลดาพยายามส่ายไหล่แต่อดัมก็ยังคงจับไว้อยู่ เธอจึงไม่มีโอกาสให้ตัวเองหลุดพ้น “มาทานข้าวเถอะครับลุงอดัม พวกเราหิวกันแล้ว” เจตรินเอ่ยบอกไปพร้อมกับใช้สายตามองอดัมอย่างรุ้ทัน เพราะสายตาผู้ชายด้วยกันเขาดูออกว่าอดัมกลังคิดไม่ซื่อกับเพื่อนสาวของเขา แบบนี้เขาต้องคอยระวังไม่ให้พลอยลดาอยู่กับอดัมซะแล้ว “เอาสิ ลุงก็หิวแล้วเหมือนกัน หืม อาหารวันนี้น่าทานจริงๆ ป่ะๆ ทานข้าวกันเถอะ” อดัมพูดไปก็นั่งลงแล้วเอ่ยพูดไปพร้อมกับใช้สายตามองเด็กสาวที่นั่งตรงข้ามอย่างโลมเลีย “อะฮึ้ม อดัมคะในนี้มีอาหารที่คุณทานไม่ได้ อย่าลืมสิคะ” อลิซ่าเอ่ยเตือนสามีอย่างเป็นนัย เพราะอดัมเริ่มแสดงท่าทีกับเด็กสาวอย่างออกนอกหน้าเกินไปแล้ว เธอจึงต้องเอ่ยเตือนเขา เพราะเธอคุยกับเขาแล้วว่าห้ามเขายุ่งกับพลอยลดาเด็ดขาด ถึงเขาจะเจ้าชู้แค่ไหนเธอรับได้แต่กับเด็กที่พวกเขารับมาดูแลเธอคงรับไม่ได้ถ้าเขาคิดจะทำเรื่องเลวๆแบบนั้น เธอจึงใช้เรื่องอย่ามาขู่เขาไม่ให้ยุ่งกับเด็กสาว “ผมรู้น่า” อดัมตอบกลับอย่างเสียอารมณ์ ก่อนจะนั่งทานข้าวอย่างเอือมระอา ถ้าไม่มีอลิซ่าสักคน ป่านนี้เขาจัดการเปิดซิงอีเด็กนี่ไปนานแล้ว ไม่ปล่อยให้มาลอยหน้าลอยตาแบบนี้หรอก ด้านพิชชาภาก็เดินทางมาถึงอเมริกาก็เกือบสิบโมงเช้า พอได้เห็นเมืองที่น้องสาวอยู่ก็รู้สึกดีใจที่น้องสาวได้มาเรียนที่นี่ นั่นก็คือเมืองลอสแองเจลิสที่อยู่ในรัฐแคลิฟอเนียซึ่งอยู่ในแทบทะเลถือว่าเป็นเมืองที่ใหญ่มากๆเมืองหนึ่งในอเมริกา “น้องสาวเราบอกว่าจะมารับใช่ไหม” ฟรานติโน่เอ่ยพูดบอกไปพร้อมกับเก็กท่าหล่อใส่พิชชาภาจนพิชชาภามองเขาอย่างเบะปากแบบหมั่นไส้ “ใช่ค่ะ นี่ก็บอกว่าถ้าส่งงานอาจารย์แล้วจะมารอรับที่สนามบิน ทำไมยังไม่มาก็ไม่รู้” พิชชาภาพูดบอกไปก็แลสายตามองหาน้องสาว เพราะน้องสาวของเธอบอกจะมารอรับ เพราะไม่อยากอยู่บ้านคนเดียวตอนที่พวกนั้นออกไปเที่ยวเนื่องจากกลัวอดัมจะกลับมาทำมิดีมิร้าย เธอจึงไม่ได้ปฎิเสธน้องสาวที่จะมารับเธอที่สนามบิน “น้องสาวพิชเรียนมหาลัยไหนล่ะ มันไกลจากที่นี่รึเปล่า” แฟรงก์เอ่ยถามเพราะมันก็ขึ้นอยู่กับว่ามหาลัยที่น้องสาวของพิชชาภาเรียนมันอาจจะไกลจากสนามบิน จึงทำให้เด็กสาวมาช้า “อ่อ ยัยพลอยบอกว่าเรียนที่มหาวิทยาลัยเซาเทริ์นแคลิฟอเนียน่ะค่ะ มันไกลจากที่นี่ไหมอ่ะพี่แฟรงก์” พิชชาภาเอ่ยถามออกไป เพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่ามันไกลกันมากน้อยเท่าไหร่ “อ่อ ไม่ไกลเท่าไหร่หรอก เดี๋ยวก็คงจะมาแล้วมั้ง ไปนั่งรอกันก่อนก็ได้ แต่น้องสาวเรานี่ก็เก่งไม่เบานะเข้าเรียนที่นี่ได้ เจ๋งๆ” แฟรงก์เอ่ยบอก แต่ในใจกู้รสึกคุ้นชื่อพลอยนี่จริงๆ ทำไมช่วงนี้แต่เจอแต่คนชื่อพลอยนะ เด็กคนนั้นก็ชื่อพลอย น้องสาวของพิชชาภาก็ยังมาชื่อพลอยอีก อะไรจะมาตั้งชื่อลูกโหลกันขนาดนี้วะ “ก็เก่งแบบพิชน่ะสิคะพี่ ไม่อยากจะอวดเลยแต่น้องพิชอ่ะเรียนหมอเลยนะคะ” พิชชาภาพูดบอกไปก็หัวเราะคิกคักอย่างภูมิใจในตัวของน้องสาว “ไม่ขนาดไม่อวดนะ ถ้าอวดจะขนาดไหน ไปนั่งนู้นไปมัวแต่โม้กับไอ้แฟรงก์อยู่นั่นแหละ” ฟรานติโน่พูดไปก็มาโอบไหล่ของพิชชาภาแล้วพาเดินมาหาที่นั่งรอน้องสาวของพิชชาภา แต่มีเสียงเรียกชื่อพิชชาภาดังขึ้นมาซะก่อน “พี่พิช พลอยอยู่นี่ค่ะ” พลอยลดาเดินตามหาพี่สาวอยู่นานพอเจอพี่สาวเธอก็รีบเอ่ยเรียกทันที ก่อนจะเห็นมีผู้ชายหน้าตาออกแนวฝรั่งกำลังโอบกอดพี่สาวของเธออยู่ คงจะเป็นพี่ฟรานติโน่แน่ๆ พลอยลดารู้จักฟรานติโน่เพราะพิชชาภาเล่าเรื่องของฟรานติโน่ให้เธอฟังแล้วว่าเขาคือแฟนของพี่สาว “ยัยพลอย คิดถึงเราจังเลย” พิชชาภาหันมามองก็ยิ้มหน้าบานเมื่อเห็นน้องสาว ก่อนจะรีบเดินเข้าไปกอดน้องสาวที่กำลังวิ่งมาหาเธออย่างดีใจ “พลอยก็คิดถึงพี่พิชค่ะ คิดถึงมากๆเลยด้วย” พลอยลดากอดพี่สาวอย่างรู้สึกอบอุ่นใจ ก่อนจะพูดไปพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้าอย่างดีใจที่พี่สาวมาหาเธอที่นี่ เพราะนี่ก็เกือบสามเดือนแล้วที่เธออยู่ที่อเมริกา ด้านฟรานติโน่ก็ยืนมองสองพี่น้องกอดกันแล้วก็ยิ้ม ต่างจากแฟรงก์ที่มองอย่างอึ้งๆ เพราะเขาไม่คิดว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้เด็กแสบที่เขาจูบบนเครื่องบินวันนั้นกลายมาเป็นน้องสาวของพิชชาภา ให้ตายเถอะ ทำไมยัยเด็กนี่ต้องมาเป็นน้องสาวของพิชชาภาด้วยนะ แฟรงก์คิดในใจอย่างเสียดาย เพราะเด็กแสบนี่เป็นน้องสาวของพิชชาภาเขาก็คงจะทำเป็นเล่นกับเด็กคนนี้ไม่ได้ “อย่าขี้แยสิ ไม่อายเขาหรือไงหื้ม โตเป็นสาวแล้วนะเราอย่าร้องไห้เป็นเด็กสิ” พิชชาภาเอ่ยบอกไปก็เอามือมาลูบที่ใบหน้าสวยของน้องสาวอย่างเอ็นดู พลอยลดาฟังที่พี่สาวบอกก็มองไปด้านหลังของพี่สาวที่มีชายหนุ่มอยุ่คนหนึ่งเธอก็ยิ้มเขิน “อ่อ พลอยลืมตัวอ่ะ นั่นคงเป็นว่าที่พี่เขยพลอยใช่ไหมคะ หล่อมากเลยค่ะ คนนี้ผ่านๆ” พลอยลดากระซิบพี่สาวอย่างแซวๆ จนพิชชาภาแอบเอามือตีไหล่น้องสาวเบาๆ พลอยลดาจึงหลบพี่สาวแล้วรีบไปหาแฟนของพี่สาว “พี่คงเป็นพี่ฟรานติโน่ใช่ไหมคะ หนูชื่อพลอยลดานะคะ เป็นน้องสาวคนสวยของพี่พิช เรียกหนูว่าพลอยเฉยๆก็ได้ค่ะพี่ ไหนๆพี่ก็เป็นว่าที่พี่เขยของหนูแล้ว อิอิ” พลอยลดาพูดไปก็หัวเราะอย่างชอบใจที่แกล้งพี่สาวได้ “ครับๆ เรียกพี่ว่าพี่ฟรานก็ได้ครับเพราะตอนนี้พี่ไม่ใช่แค่ว่าที่พี่เขยเราแล้ว แต่พี่เป็นพี่เขยของเราแล้วต่างหาก เราก็ถือว่าเป็นน้องสาวอีกคนของพี่ เพราะฉะนั้นมีเรื่องอะไรบอกพี่ชายคนนี้ได้เลยนะน้องสาว” ฟรานติโน่บอกไปด้วยความเอ็นดูกับความน่ารักของเด็กสาวที่ช่างใสซื่อจริงๆ “จริงอ่ะพี่ โอ้ยดีจังเลยมีพี่เขยหล่อ งันก็รีบๆมีหลานให้พลอยอุ้มนะคะพี่เขย” พลอยลดาพูดไปก็ยิ้มหน้าบานใส่พี่เขยของเธออย่างน่ารัก จนพิชชาภามองอย่างปลงๆ “พอได้แล้วยัยพลอย เรานี่มันจริงๆเลย ไปสวัสดีพี่แฟรงก์อีกคนไป เขาเป็นน้องชายของพี่ฟราน” พิชชาภาเอ่ยบอกก็หันไปด้านข้างเพื่อให้น้องสาวเอ่ยทักทายแฟรงก์บ้าง “พี่แฟรงก์เหรอคะ” พลอยลดาทวนคำอย่างคุ้นชื่อ ก่อนจะหันไปตามสายตาของพี่สาวก็เจอกับคนที่เธอไม่อยากจะเจอที่สุด ไอ้บ้ากามที่มันจูบเธอบนเครื่องวันนั้นนิ อยากจะบ้าตายทำไมไอ้หมอนี่ต้องมาเป็นน้องชายของพี่เขยเธอด้วยนะ เฮ้อ พลอยลดาคิดนใจอย่างอารมณ์เสีย “สวัสดีค่ะ” พลอยลดาพูดไปแค่นั้นก็เมินหน้าหนีทันที เพราะไม่อยากจะมองหน้าของเขานานๆ ตอนแรกที่เขาช่วยเธอตอนรถชนเธอก็ชอบเขาอยู่หรอกแต่พอเขาทำไม่ดีกับเธอแบบนั้นเธอก็ไม่อยากจะไปเสวนากับคนแบบนั้นอีก “ยัยพลอย อย่าทำตัวเสียมารยาทแบบนี้นะ” พิชาภาเอ่ยดุน้องสาวอย่างไม่ชอบใจ เพราะพลอยลดาสวัสดีแฟรงก์เสร็จก็เมินหน้าหนีแบบไม่ชอบอย่างออกนอกหน้าจนเธอดูออก ส่วนแฟรงก์ที่มองมาก็ยิ้มมุมปากก่อนจะเอ่ยพูดกับพิชชาภาอย่างแกล้งๆ “ไม่เป็นไรหรอกน้องพิช น้องเขายังเด็ก พี่เข้าใจอย่าไปว่าน้องเขาเลย” แฟรงก์พูดบอกไปก็ยิ้มใส่สองสาวก่อนจะทำหน้ากวนๆใส่เด็กสาวไป “ไอ้แฟรงก์ พอได้แล้ว ไปรอที่รถไป” ฟรานติโน่เอ่ยห้ามทัพ เพราะดูท่าทั้งสองคนจะไม่ถูกกันเท่าไหร่ “อืม รีบๆมาก็แล้วกัน เวลาของผมเป็นเงินเป็นทอง ไม่มายืนรอใครได้นานๆหรอกนะ” แฟรงก์พูดบอกไปแล้วมองหน้าของพลอยลดา ก่อนจะเดินออกไปทันที “ยัยพลอย ห้ามเราทำแบบเมื่อกี้อีกนะ ไม่งั้นพี่จะโกรธเราจริงๆด้วย เราต้องเคารพพี่แฟรงก์เหมือนกับที่เราเคารพพี่ฟรานเข้าใจไหม” พิชชาภาเอ่ยบอกน้องสาวหลังจากที่แฟรงก์เดินออกไปแล้ว “ค่ะ พลอยจะพยายามค่ะ” พลอยลดาบอกไปก็ทำหน้าบึ้งๆ เพราะเธออยากจะบอกพี่สาวของเธอจริงๆว่าเธอเกลียดขี้หน้าไอ้หมอนี่เพราะอะไร รับรองว่าพี่สาวเธอจะไม่พูดแบบนี้แน่ “งั้นไปกันเถอะ พี่ให้ลูกน้องมารอรับแล้ว” ฟรานติโน่บอกไปก็เดินนำสองสาวออกไปที่รถ โดยลูกน้องของเขาได้มาเอากระเป๋าเดินทางของพวกเขาไปตอนออกจากเกรดมาแล้ว หลังจากนั้นทั้งสี่คนก็นั่งรถเดินทางไปยังบ้านของฟรานติโน่ที่อยู่ในเมืองฮอลลีวูดซึ่งมันเป็นเมืองที่อยู่ในลอสแองเจลิสอีกที แต่ก็ถือว่าเป็นเมืองที่มีชื่อเสียงอยู่เหมือนกัน นั่งรถมาครึ่งชั่วโมงก็ถึงบ้านที่อยู่ริมทะเล “นี่บ้านเหรอคะเนี่ย ใหญ่เวอร์วังไปอีก” พลอยลดาลงจากรถคันหรูก็มองบ้านของพี่เขยอย่างอึ้งๆ เพราะมันเรียกว่าบ้านไม่ได้ มันต้องเรียกว่าคฤหาสน์แล้ว ยิ่งอยู่ติดทะเลแบบนี้พี่เขยเธอคงจะรวยน่าดู เพราะคนที่นี่ถ้าไม่รวยจริงอยู่ติดทะเลแบบนี้ไม่ได้แน่ “นี่บ้านของพี่ฟรานจริงๆเหรอคะ” พิชชาถาเองก็อึ้งไม่ต่างจากน้องสาว เพราะบ้านของเขาที่ไทยก็ใหญ่มากแล้ว แต่พอเจอที่นี่ไปบ้านที่ไทยดูธรรมดาไปเลย “ พี่กับไอ้แฟรงก์พึ่งซื้อได้ไม่นานเท่าไหร่ มันสวยดีพี่ก็เลยซื้อเก็บไว้เผื่อมาทำงานที่นี่จะได้มีบ้านนอนสบายๆ ” ฟรานติโน่เอ่ยบอกไปก็จูงมือของพิชชาภาเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ริมทะเล เขาเลือกซื้อที่นี่ไว้เพราะทำงานที่อเมริกาแต่ละครั้งก็หลายเดือน ซื้อบ้านไว้น่าจะสะดวกกว่า “จะไม่เข้าบ้านเหรอ มัวแต่ยืนยิ้มอยู่ได้ ไม่ร้อนไง” แฟรงก์พูดไปก็มองหน้าของเด็กสาวอย่างกวนๆ ก่อนจะเดินตามฟรานติโน่และพิชชาภาเข้าไปในบ้าน “หืม ไอ้บ้า” พลอยลดาแอบต่อว่าอย่างหมั้นไส้ ก่อนจะรีบเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ของพี่เขย “ไปนอนก่อนนะเฮีย ยังง่วงอยู่เลย” แฟรงก์เอ่ยบอกก็เดินไปที่ห้องของเขาที่อยู่ฝั่งซ้ายของบ้าน เพราะบ้านหลังนี้โซนซ้ายคือของเขาทั้งหมด ส่วนฝั่งขวาคือโซนของพี่ชายเขา “อืม ส่วนน้องพลอยเดี๋ยววันนี้นอนที่นี่ก่อนนะ ค่อยกลับไปพร้อมพวกพี่ส่วนเสื้อผ้าเดี๋ยวยืมของพิชเขาใส่ไปก่อน อ่อ งั้นพลอยนอนห้องนั้นนะพี่ให้คนจัดให้ให้แล้วพอดีทำไว้เป็นบ้านส่วนตัวก็เลยมีแค่สามห้องน่ะ” ฟรานติโน่พยักหน้าใส่น้องชาย ก็หันมาเอ่ยบอกน้องสาวของพิชชาภาอย่างเอ็นดู ก่อนจะชี้ไปที่ฝั่งของแฟรงก์ เพราะห้องนอนโซนของแฟรงก์มันทำไว้สองห้อง แต่ฝั่งเขามันมีแค่ห้องเดียว “อ่อค่ะ พลอยยังไงก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่ฟราน” พลอยลดาเอ่ยบอกไปก็มองบ้านอย่างสำรวจ จนฟรานติโน่ยิ้ม “เชิญตามสบายเลยนะ จะไปว่ายน้ำที่สระน้ำด้านนอกนั้นก็ได้ หรือไม่ก็บ่ายๆก็ชวนไอ้แฟรงก์ออกไปเที่ยวแถมนี้ดู ไอ้นี่มันชินทางแถบนี้หมดแล้วมันพาไปเที่ยวได้สบายๆ เดี๋ยวพี่กับพี่พิชขอไปพักก่อนนะ ไปนะเด็กน้อย” ฟรานติโน่พูดบอกไปก็ยิ้มให้พลอยลดา ก่อนจะจับมือของพิชชาภา “เดี๋ยวพี่ฟรานไปก่อนนะคะ พิชขอคุยกับยัยพลอยแปปนึงนะคะ”พิชชาภาเอ่ยบอกฟรานติโน่ไป เพราะเธออยากจะคุยกับน้องสาวก่อน “โอเคครับ งั้นรีบตามมานะ พี่มีอะไรจะให้เราดูด้วย” ฟรานติโน่เอ่ยบอกก็ยิ้มให้พิชชาภาก่อนจะขยิบตให้อย่างเจ้าเล่ห์ เพราะมาถึงอเมริกาขนาดนี้ถ้าไม่มีอะไรพิเศษเลยคงไม่ได้ พิชชาภาก็พยักหน้าให้กับฟรานติโน่ก่อนจืนมองเขาเดินไปที่ห้องทางฝั่งขวามือ “พี่พิชเริดอ่ะ มีแฟนสายเปย์เวอร์ ทั้งหล่อทั้งรวยทั้งน่ารักทั้งเอาใจเก่งแบบนี้ พี่พิชอย่าให้หลุดมือนะคะ ดูท่าพี่ฟรานเองก็รักพี่พิชมากด้วย ดูแลดีเวอร์ ถูกใจพลอยมากเลยพี่เขยคนนี้” พลอยลดาพูดบอกไปก็ยิ้มอย่างน่ารัก จนพิชชาภาส่ายหัวใส่น้องสาวแล้วยิ้ม “พอได้แล้วเราน่ะ เป็นเด็กเป็นเล็กพูดมากอยู่ได้ มานี่เลยเรา มาคุยกับพี่หน่อย เรื่องของเราสรุปมันเป้นยังไงกัน” พิชชาภาพูดไปก็ลากกระเป๋าแล้วจูงมือไปที่ห้องที่ฟรานติโน่บอกให้น้องสาวของเธอไปพัก ก่อนจะเข้ามานั่งที่เตียงแล้วเอ่ยพูดต่อ “เฮ้อ พลอยก็ไม่รู้อ่ะพี่พิช แต่ถ้าให้พลอยทนอยู่ที่บ้านหลังนั้นต่อพลอยคงได้เสร็จไอ้แก่บ้ากามนั่นสักวันแน่ๆ พลอยกลัวอ่ะพี่พิช พลอยอยากออกมาเช่าห้องพักอยู่นะคะ แต่พลอยเป็นเด็กทุนอ่ะต้องมีคนที่นี่คอยดูแลรับรองเขาถึงจะอนุญาต ยุ่งยากอะไรก็ไม่รู้ พลอยเลยจะขอกลับไปเรียนต่อที่ไทยเอาค่ะ พี่พิชว่าไงคะ” พลอยลดาบอกความคิดของตัวเองออกไปก็มองพี่สาวอย่างอยากรู้ เพราะตอนนี้พิชชาภาเป็นเหมือนคนที่ส่งเธอเรียนๆ ทุกๆก็ล้วนแล้วแต่พี่สาวของเธอตัดสินใจ “เรียนที่นี่แหละดีแล้ว พี่อยากให้เรามีอนาคตที่ดีนะพลอย ส่วนเรื่องย้ายที่พักเดี๋ยวพี่จะให้พี่ฟรานกับพี่แฟรงก์ช่วยเอง เราไม่ต้องเป็นห่วงนะ ถ้าคุยกับพี่ฟรานแล้วพี่จะเข้าไปคุยกับพ่อแม่ของอลิสแล้วเราก็ค่อยย้ายออกมา นี่ยังไม่ได้บอกใครใช่ไหม” พิชชาภาถามไปก็เอามือลูบหัวของน้องสาวไปด้วยอย่างรักใคร่ “ยังค่ะ ขนาดกับเจ พลอยยังไม่กล้าบอกเลยพี่พิช พลอยรอพี่พิชเข้าไปคุยจะดีกว่าค่ะ” พลอยลดาเอ่ยบอกไป เพราะเธอเองก็ไม่รู้จะบอกเพื่อนหนุ่มอย่างไร “เอาแบบนั้นก็ได้ งั้นพี่ไปพักก่อนนะ ส่วนเราถ้าไม่พักก็ไปว่ายน้ำหรือไม่ก็เดินเล่นแถวๆนี้ไปก็แล้วกัน พี่คงจะตื่นมาทานข้าวเย็นนู้นเลย” พิชชาภาเอ่ยบอกไปอย่างรู้ว่าเธอจะเจออะไรหลังจากที่เธอกลับไปหาฟรานติโน่แล้ว รายนั้นคงไม่พลอดจะมีอะไรกับเธอวันนี้แน่ๆ “พักนานไปไหมคะพี่พิช นี่พึ่งจะสิบเอ็ดโมงเองนะคะ แต่ช่างเถอะแค่พี่พิชมาหาพลอยก็ดีแล้วค่ะ พักผ่อนให้เต็มที่เลยนะคะพี่สาวคนสวยของพลอย” พลอยลดาเอ่ยบอกไปแบบแซวๆ ก่อนจะเข้าไปกอดพี่สาว “จ้า ส่วนนี่เป็นกระเป๋าเสื้อผ้าของพี่ ในนี้มีครบทุกอย่างเราเลือกใช้ได้หมดเลยนะ พี่พึ่งซื้อมาใหม่ยังไม่ได้ใส่เลยสักชุด แล้วเดี๋ยวตอนเย็นพี่มาเอา” พิชชาภาเอ่ยบอกไป ก็เดินออกไปจากห้อง ส่วนพลอยลดาก็มองพี่สาวเดินออกไป จากนั้นเธอก็เดินไปเปิดผ้าม่านที่ระเบียงแล้วเธอก็เจอวิวทะเลอย่างสวยงาม แต่พอหันไปทางซ้ายของระเบียงดันเจอไอ้บ้ากามนั่นกำลังยืนที่นอกระเบียงที่ห้องของเขาแล้วชูมือยืดเส้นยืดเส้นพร้อมกับถอดเสื้อออกจนเปลือยด้านบน “หืม หุ่นดีตายละ ก็แค่มีซิกแพค ก็แค่ขาว ก็แค่น่ากิน เอ้ย แกคิดแบบนั้นไม่ได้สิยัยพลอย หุ่นตาบ้านี่ไม่ได้น่ากินสักหน่อย” พลอยลดาพูดไปก็เลียริมฝีปากแห้งๆ ก่อนจะมองหุ่นของแฟรงก์ที่เรียกว่าสมบูรณ์แบบนั้นอย่างชื่นชอบ ยิ่งเขาดื่มน้ำมันก็ยิ่งมีเสน่ห์ พลอยลดามองอย่างลุ้นๆ ด้านแฟรงก์ก็มายืนมองวิวทะเลที่ระเบียงก็ยืดเส้นยืดสายอย่างปวดเมื่อยก่อนจะดื่มน้ำเพื่อดับความกระหาย เขาไม่ชอบมาอยู่อเมริกาเพราะมันไม่มีอะไรนอกจากงานแล้วก็งาน อีกอย่างเขาก็ไม่อยากเจอแฟนเก่าของเขาที่ทำเขาไว้อย่างเจ็บแสบด้วย เขาไม่อยากเห็นผู้หญิงคนนั้นมีความสุขกับผู้ชายที่เธอเลือก แฟรงก์คิดไปก็ถอนหายใจหนักก่อนจะหมุนตัวกลับจะเข้าห้องแต่สายตาดันไปเห็นเด็กแสบกำลังมองเขาอยู่ “มองไร” แฟรงก์มองเด็กสาวแบบจ้องๆก็ทำปากพูดใส่เธอว่ามองทำไม ก่อนจะทำหน้ากวนๆใส่เธอแล้วเอามือลูบหน้าท้องของตัวเองอย่างรู้ทันว่าเด็กสาวมองซิกแพคของเขาอยู่ ก่อนจะยิ้มมุมปากใส่เธออย่างยั่วๆ “ไอ้บ้า” พลอยลดาพูดออกไปช้าๆให้แฟรงก์อ่านปากของเธออก ก่อนจะรีบปิดผ้าม่านฝั่งหนึ่งเพื่อหลบเขาอย่างรวดเร็ว “เฮ้อ ทำไมใจเราเต้นแรงขนาดนี้เนี่ย” พลอยลดาพูดไปก็เอามือทาบอกอย่างตื่นเต้น ไม่นะ เธอห้ามชอบไอ้บ้ากามนี่เด็ดขาด เธอยังต้องเรียนหนังสือต้องเรียนจบก่อนถึงจะคิดเรื่องชู้สาวได้ “อ่อนจริงๆยัยเด็กแสบ” แฟรงก์พูดไปก็ยิ้ม ก่อนจะเดินกลับเข้าไปห้องเพื่อพักผ่อน แต่พี่ชายของเขาก็ส่งข้อความมาบอกให้เขาพายัยเด็กแสบออกไปเที่ยวตอนบ่ายๆ “ทิ้งภาระให้เรา ส่วนตัวเองจะสวีทกับเมียล่ะสิ เฮ้อ เฮียนะเฮีย” แฟรงก์พูดไปก็ส่ายหัวก่อนจะนอนหลับลงไปบนเตียงแล้วหลับอย่างสบายๆ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more