"ออกไปกินข้าวได้แล้ว"
ภูผาใช้กุญแจสำรองไขเปิดประตูห้องนอนของตัวเองที่ถูกล็อกเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนเข้ามาด้านในเพื่อจะมาตามเธอที่ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวานที่ทะเลาะกันให้ออกไปกินข้าว
"ไม่"
มือบางหยิบหมอนที่วางอยู่ข้างตัวปาใส่เขาที่กำลังเดินเข้ามา ดวงตาที่แดงก่ำและปูดบวมเพราะเธอเอาแต่นอนร้องไห้มาทั้งคืนจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตาไปไหนด้วยในใจนึกอยากจะเอาคืนเขา อยากจะทำให้เขาเจ็บทั้งกายและใจในแบบที่เธอเจอมาบ้าง
"อย่ายั่วโมโหฉัน"
ร่างหนาเดินเร็วเข้าไปหาอลิสสาที่นั่งอยู่บนเตียงนอนแล้วรวบร่างอันแสนบอบบางของเธอขึ้นอุ้มพาดบ่าแล้วพาเดินออกจากห้องนอนในทันทีเพื่อไปยังโต๊ะกินข้าวที่ตั้งอยู่ในครัว
"ปล่อยนะ ปล่อย"
เธอแทบจะไม่มีแรงเพราะอดอาหารมาหลายชั่วโมงแล้วพยายามที่จะขัดขืนเขาตลอดทางเดินเพียงไม่กี่ก้าวของคนขายาวอย่างเขา
"กินข้าว"
ภูผาไม่ได้สนใจว่าเธอจะฤทธิ์มากยังไงเขากลับรีบเดินให้เร็วที
