“เฮ้ย!”
ก็อย่างว่าแหละครับ จะอายุสามสิบ ห้าสิบ หรือสิบแปด เวลามีความรัก สมองมันมีอิทธิพลไม่เท่าหัวใจอยู่แล้ว ตอนนี้ผมเลยเดินออกมาจากลิฟต์ที่พาผมมาส่งที่ชั้นสิบสี่
“หยุดเลย!” ทักดนัยก้าวยาวๆ พร้อมออกคำสั่งให้ผู้หญิงที่กำลังยืนอยู่หน้าประตูห้อง 1411 หยุดการเคลื่อนไหว เธอตกใจที่เห็นเขา เขาเองก็ตกใจไม่แพ้กัน นี่เหรอสภาพของคนป่วย มองจากจุดที่ยืนห่างมาหลายสิบเมตร ยังรู้เลยว่าแต่งหน้าเหมือนจะไปเล่นงิ้ว
“หยุด! ผมบอกให้หยุด!” อารมณ์ผู้บริหารอยู่ๆ ก็วิ่งเข้าร่าง ทักดนัยออกคำสั่งเสียงแข็ง จ้องมองความลุกลี้ลุกลนของคนที่มือกำลังง่วนอยู่กับการกดอะไรสั่งอย่างตรงประตูทางเข้า
“ทำอะไรกวาง” เขามองกัญญาณัฐด้วยความน้อยใจ ไม่เข้าใจและโกรธมากด้วย เขาเป็นห่วงเธอจะแย่ แต่เธอกลับดูไม่เหมือนคนป่วยเลยสักนิด
“เปลี่ยนรหัสประตู”
“เปลี่ยนทำไม”
“ก็...”
“ก็?”
“ก็คุณรู้รหัสห้องฉัน ฉันก็ต้องเปลี่ยนสิ” เจ้าของห้องทำห
