ตะวันรอนแรง[1] แสงแดดอ่อนจาง แต่ความสว่างยังส่องไปทั่วจากม่านนภากว้าง
สตรีนางน้อยร่างบางยืนนิ่งอยู่ตรงขอบประตูข้างของเรือนหลังโรงหมอ ในมือนางกำหยกสลักเนื้อเย็นไว้แน่นคล้ายหวงแหน ทว่าใครเลยจะรู้ว่าใจนางต้องการทำลายหยกพกชิ้นนี้ทิ้งปานใด
หากมิใช่มูลค่าหยกนี้เทียบเท่าค่าหมอค่ายาที่รักษาคนอื่นถึงสามเท่ามันคงกลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว
ไป๋เหลียนกำหยกไว้จนมือสั่นระริกพลางกัดปากแน่นอย่างขัดเคืองใจขณะทอดสายตามองตามแผ่นหลังงามสง่าของโจวอวี่ที่เร่งรีบจากไปไม่เหลียวหลัง
ภายใต้รูปลักษณ์งดงามอ่อนเยาว์ท่าทีเรียบร้อยอ่อนหวาน ครองตนเป็นดรุณีน้อยผู้มีจิตใจงดงามและสุภาพอ่อนโยนกับทุกคน ไป๋เหลียนมีนิสัยเอาแต่ใจและชอบเอาชนะอย่างยิ่ง
ที่เป็นเช่นนี้เนื่องจากถูกบ่มเพาะจากการฟูมฟักของบิดาที่เอ็นดูตามใจอย่างไร้เงื่อนไขเพราะรักนางยิ่งกว่าแก้วตาดวงใจ
ไป๋เหลียนจึงมีแผนการเป็นร้อยพันเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการโดยไม่สน
