ขณะนึกหมอชรายังมีรอยยิ้มประดับเพิ่มขึ้นในหน้าก่อนเอ่ย “ต่อให้ไม่รู้จักกันข้าย่อมรับตัวเขาไว้รักษาอย่างเต็มความสามารถอยู่แล้วล่ะ เจ้าอย่าได้ห่วง”
กล่าวจบเขาเดินเข้ามาหาโจวอวี่ที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ จับชีพจร เปิดเปลือกตาของโจวอวี่ทีละข้าง จากนั้นใช้เข็มเงินจิ้มเอาเลือดจากนิ้วชายหนุ่มไปหยดลงในถ้วยใบหนึ่ง
ท่านหมอผู้เฒ่าใส่สิ่งใดลงไปสักอย่าง นิ่วหน้านิ่งมองชั่วครู่ก่อนหันไปสั่งการกับหลงจู๊ที่ยืนอยู่ไม่ไกลว่า
“พาคุณชายโจวเข้าไปด้านใน สั่งคนจัดห้องพักให้พร้อม”
จ้าวเล่อเสียชะงัก “เขาต้องพักที่นี่หรือ?”
ไป๋เฟิงหันมาอธิบายอย่างใจเย็น “การเจ็บป่วยจากยาพิษ คนสมควรต้องอยู่เพื่อกินยาต้มตามตำรับยาที่ปรับเปลี่ยนตามเวลา ข้ามิอาจเจาะจงตัวสมุนไพรแล้วจัดเทียบยาให้เขากลับไปต้มกินเองได้แบบตายตัวอยู่แล้ว อีกอย่าง เท่าที่ข้าสังเกต พิษนี้นับว่าร้ายแรง ทว่าไร้สีไร้กลิ่นและไม่ปรากฏในหยดเลือด เป็นพิษนิรนามหายาก
