จ้าวเล่อเสียพลันรู้ตัวว่าหลุดกิริยา จึงปรับสีหน้านั่งตัวตรง สุ้มเสียงขึงขังแน่วแน่
“เจ้าพวกที่ทำร้ายท่านหนีตายไปได้หนึ่งคน คาดว่าคงกลับมาอีกครา ถึงเวลานั้นเราค่อยจับมันเค้นถามความจริงก็ไม่สาย ส่วนการถูกพิษย่อมมีหนทางแก้ไขหากได้รับยาถอนพิษ ดังนั้น การมองไม่เห็นของท่านอาจไม่มีอะไรน่าห่วงเท่าใด ข้าจะพาท่านไปรักษาดวงตา ท่านยินดีหรือไม่?”
โจวอวี่เอื้อมมือลูบบริเวณบาดแผลที่บัดนี้ได้รับการทายาและพันผ้าให้อย่างเรียบร้อยจากสตรีตรงหน้าจนเป็นที่น่าไว้วางใจ
เขาตอบรับด้วยสีหน้าสุขุมสงบ ไม่มีปฏิเสธอันใดอีก
“หากไม่เป็นการรบกวนเจ้าเกินไป ข้าย่อมยินดี”
สาวน้อยแค่นเสียงฮึออกมาคำหนึ่ง “ไม่รบกวนแน่นอน เพราะท่านต้องตกใจจนตื่นตะลึงหากได้มองเห็นข้า...”
วาจาสาวน้อยช่างเถรตรงผ่าเผยและโอ้อวดยิ่งนัก
โจวอวี่พลันหลุดยิ้มบาง
“ใบหน้าเจ้าคงงดงามมากกระมัง”
จ้าวเล่อเสียตอบยิ้มๆ “ทั้งงดงามและเย้ายวนมากเชียวล่ะ รับ
