Chapter 7

1043 คำ
พิ้งค์กี้ Talk เช้าวันต่อมา.... ฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้า แต่ว่าฉันขยับร่างกายของตัวเองลำบากมากๆอ่ะ อย่างกับผีอำ นึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วก็หน้าร้อนผ่าว เขินนนนน  ฉันขยับตัวหันไปด้านข้างมองเห็นคนตัวโตหลับตาพริ้ม มือเขายังพาดเอวของฉันอยู่ ฉันเลื่อนมือไปจับที่หน้าของเขาลูบไล้ไปมา นี่เขาเป็นของฉันแล้วใช่ไหม ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงรักเขาได้มากขนาดนี้ทั้งๆที่เขาเย็นชากับฉันสารพัด พูดน้อย ไม่เคยนุ่มนวลกับฉันเลยสักนิด เห้อ ถ้าวันหนึ่งเขาทิ้งฉันไปแล้วสภาพฉันมันจะเป็นยังไงไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ ฉันพยุงตัวเองออกมาจากเตียง ก้าวขาลงไปได้แค่ก้าวเดียวก็ล้มลงไปทันที "โอ๊ยยยยยยย" ฉันล้มลงไปเอามือกุมท้องไว้ ทำไมมันปวดและจุกท้องน้อยขนาดนี้เนี้ย ช่วงล่างยิ่งแล้วใหญ่ระบมไปหมดแล้ว สงสัยฉันจะเสียงดังไปหน่อยคนตัวโตที่หลับอยู่บนเตียงตกใจตื่นรีบวิ่งกรูมาทางฉัน "จะไปไหน" เขาถามฉันพร้อมจับแขนฉันพยุงลุกขึ้น ฉันมองหน้าเขาด้วยสายตาอ้อนๆ "พิ้งค์ปวดท้อง พิ้งค์เดินไม่ไหวอ่ะ พี่หมออุ้มพิ้งค์หน่อยนะๆ" ฉันโอบล้อมมือไปที่คอของเขา มองเขาด้วยสายตาเย้ายวน "หึ อยากโดนอีกใช่ไหม" สายตาของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นหื่นกระหาย โอ้ยังๆ เมื่อคืนกว่าจะได้นอนเกือบเช้า ถ้าเขาจะทำอีกฉันตายคาเตียงแน่ๆ ฉันหลบสายตาของเขา ก้มหน้างุดๆซุกลงบนแผงอกของเขา " พิ้งค์เปล่าซะหน่อย อยากอาบน้ำ อุ้มไปหน่อย" "หึ" เขาหัวเราะในลำคอเล็กน้อยก่อนที่จะอุ้มฉันในท่าเจ้าสาวแล้วเดินตรงไปที่อ่างในห้องน้ำ เขาวางฉันลงอย่างเบามือ ก้มลงมาหอมแก้มฉัน ฟอดดดดดดดดด "เสร็จแล้วเรียก" อร๊ายยยยย  ทำตัวไม่ถูกเขินหนัก อยู่ๆก็มาทำตัวนุ่มนวลกับฉันปกติไม่มีหรอกแบบนี้อ่ะ แต่ว่าคำพูดคำจายังเหมือนเดิม ฮ่าๆๆ เอาเถอะ ยังไงเขาก็เริ่มอ่อนโยนกับฉันมาบ้างแล้วละยังเหลือเวลาที่ฉันจะทำให้เขารักฉันได้ 20นาทีผ่านไป... "พี่หมอพิ้งค์เสร็จแล้วค่ะ" ฉันตะโกนออกไปเรียกเขา สักพักก็ได้ยินเสียงเปิดประตู เขาเดินมาอุ้มฉันออกไป ตอนนี้ร่างกายฉันมีแค่ผ้าขนหนูพันตัวแต่ผืนเดียว เขาพาฉันเดินไปวางลงที่เตียง แล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูอีกผืนหนึ่งมาเช็ดหัวให้ฉัน เห้ออ แล้วจะไม่ให้รักให้หลงได้ไง ดูการกระทำของเขาสิ "ผมยาวจัง น่าจะแห้งยาก ใช้ไดร์เป่าผมไหม" เขาถามฉันขึ้นมา แล้วคือผู้ชายมีไดร์เป่าผมในห้อง หรือว่า.. "ทำไมหน้างอ" ฉันสะบัดหน้าหนีเขา อยู่ๆน้ำตาก็จะไหล ทำไมฉันอ่อนไหวง่ายแบบนี้ยิ่งถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับเขานี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง นิดๆหน่อยๆก็จะร้องแล้ว " พิ้งค์กี้ฉันถาม " ฉันลุกขึ้นไปแต่งตัวทันทีไม่ยอมพูดอะไร เขามองตามฉันอย่างงงๆ ดูเขาเหมือนจะพยายามระงับอารมณ์ของตัวเองอยู่ "เธอจะเอาใช่ไหม" ฉันหยิบเสื้อผ้ามาใส่ ฮึกๆๆ น้ำตาเริ่มไหล  หน้าร้อนผ่าวไปหมด ไม่ไหวแล้วฉันอยู่ไม่ได้แล้ว ฮึก "พิงค์กี้เธอเป็นอะไร" เขากระชากแขนฉันจนฉันเซไปชนเขา "ปล่อยนะพิ้งค์เจ็บ" ฉันพยายามสบัดมือของเขาออก แต่เขาก็จับไว้แน่นแถมบีบมันแรงจนมันจ้ำแดงหมดแล้ว "เป็นไร" "เปล่าค่ะ พิ้งค์จะรีบกลับเดี๋ยวแฟนพี่มาเห็น" ฉันพูดไปน้ำตาไหลไป ฮึก คนใจร้าย มีแฟนแล้วทำไมไม่บอกกันบ้าง " แฟนไหน" คนบ้า จะแฟนไหนเล่าก็แฟนพี่นะสิ ฮึก " เฮ้อ ฉันยังไม่มีแฟน" ฮึกๆ เห็นมั้ยละ ห๊ะ  ยะ ยัง มะไม่มีเหรอ ฉันเงยหน้ามองหน้าเขา จากร้องไห้ตอนนี้หน้าเอ๋อแดกแล้วล่ะ " แล้วทำไมห้องมีไดร์เป่าผมด้วย" ฉันถามเขาไปเพราะฉันสงสัย ผู้ชายมันต้องใช้ด้วยเหรอไง ของแบบนี้เขามีแต่ผู้หญิงยะที่มี "เมื่อก่อนผมยาวนะ เลยซื้อมาใช้ ตัดไปหลายปีแล้วแต่ของมันยังมี เข้าใจไหมยัยบื้อ" พูดจบก็ผลักหัวฉัน จนฉันเซไปด้านหลัง เห้อ ตอนนี้รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ฉันปาดน้ำตา แล้ววิ่งไปกอดแขนเขาไว้ "พิ้งค์ขอโทษน้า" ฉันออดอ้อนเขา เอาหน้าซุกกับไหล่กว้าง อบอุ่นจัง คิคิ " นี่ ปล่อยได้แล้ว" เขาพยายามแกะมือตุ๊กแกของฉันออก ไม่มีทางหรอกใครจะปล่อยง่ายๆเล่า "ไม่" ฉันปฏิเสธหัวชนฝา ปล่อยก็โง่อ่ะสิ "เออไม่ปล่อยก็ไม่ปล่อย เอานมถูเข้าไป ตอนนี้เริ่มจะแข็งเต็มที่แล้วล่ะ" พูดจบก็ยืนนิ่งให้ฉันเกาะเขาต่อ อะ อะไร นะ  แข็ง อะไรแข็ง " อะ อะไรแข็ง" ฉันถามออกไปอย่างสงสัย อะไรแข็งวะ มือ แขน หน้าอก อ่ะ หรือว่า "อันนี่ไงที่แข็ง" พูดจบก็ดึงมือฉันออกไปจับแก่นกายของเขาที่มันโตเต็มที่แล้ว  อร๊ายยยยย " กริ๊ดดดดดดด  ไม่เอาๆ" ฉันพยายามสะบัดมือออก เขาหัวเราะแล้วย่างสุขุมเข้ามาหาฉัน ฉันถอยหลังหนีจนติดกำแพง เขาตามติดฉันมาจนตอนนี้เราสองคนอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ "พะ  พี่  มะ หมอ หยุด นะ" ฉันผลักหน้าเขาให้ออกห่างจากหน้าของฉัน ตอนนี้เขาหน้ากลัวมากอ่ะ ฉันจะรอดไหมเนี้ย " ไม่ ขออีกรอบแล้วจะพาไปกินข้าว" พูดจบก็อุ้มฉันไปที่เตียงทันที อร๊ายยยย จะลุกจากเตียงไหวมั้ยเนี้ย ไอ้พี่คนหื่นนนนนน
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม