แค่คุณ : EP9
1119 คำ
อิงค์ไปดูผมดริฟต์รถ ผมก็อึ้งแล้ว พออิงค์บอกว่ารู้ว่าผมมีไลน์ของพริตตี้ ผมยิ่งอึ้งหนักกว่าเดิม
“ไม่มีอะไรนะอิงค์ เขาแอดมาตอนที่พี่ไปผับ พี่ลืมบล็อก”
“คิก ๆ แถสีข้างถลอกเลยน้า” อิงค์จับปลายคางของผมบิดไปบิดมา เธอทำเหมือนหยอกผมเล่นแบบตอนที่เราคบกันใหม่ ๆ ท่าทางต่าง ๆ ของอิงค์หายไปสักพักแล้วแต่ผมไม่รู้ตัว มารู้ตัวก็ตอนนี้ ตอนที่อิงค์กลับมาทำอีกครั้ง
“ไม่มีอะไรจริง ๆ” ผมจับมืออิงค์ไว้แล้วสบตากับเธอ สื่อให้เธอรับรู้ว่าที่ผมพูดมานั้นคือความจริง ผมไม่ได้โกหกเลย ผมไม่ได้คิดอะไรกับอีฟ แต่มีความจำเป็นบางอย่างที่ผมจำเป็นต้องให้อีฟเข้ามาในชีวิต งานจะเข้าผมแบบนี้ไม่ได้ดิ
“ค่า ไปกินข้าว กินเค้กกันเถอะ อิงค์เห็นแล้วหิวอะ” อิงค์ลูบท้องตัวเองเบา ๆ
ผมลุกตามแรงดึงของอิงค์ มาช่วยเธอแกะกล่องอาหาร เรานั่งกินกันแบบเงียบ ๆ คนตรงข้ามกับผมก็กินได้ตามปกติ แถมยังดูเจริญอาหารอีกด้วยซ้ำ ผิดกับผมที่แทบจะกลืนไม่ลง ในสมองมันคิดแต่เรื่องที่อิงค์ไปงานโชว์รถ
“เค้กอร่อยอะ เนื้อเค้กนุ่มมากแทบจะละลายในปาก ครีมก็ไม่เลี่ยนเลย” อิงค์เอานิ้วปาดครีมแล้วยื่นมาตรงหน้าผม “กินปะ คิก ๆ”
“กิน” ผมจับมืออิงค์ไว้แล้วดูดครีมที่นิ้วของอิงค์เข้าปาก
“อร่อยไหม”
“อร่อยมาก อย่างที่อิงค์พูดเลย ครีมไม่เลี่ยน” ผมตอบกลับไปแล้วตักเค้กป้อนอิงค์บ้าง
“รู้สึกค่ำนี้พี่ปืนน่ารักจังเลย” อิงค์เอ่ยขึ้นมาเมื่อเรากินอาหารจนหมดเกลี้ยง ผมเลยส่งยิ้มหวาน ๆ ให้อิงค์
“เสียดายนะคะ ที่จะเป็นมื้อสุดท้ายที่เราสองคนจะกินข้าวด้วยกัน” อิงค์พูดต่อ
“หมายความว่าไง” ผมย่นคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย
“พี่ปืนอยากเลิกกับอิงค์ไง คิก ๆ” เธอพูดออกมาหน้าตาเฉยแถมยังหัวเราะคิกคักได้อีก อาการของอิงค์ตอนนี้ทำให้ผมหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอดูผิดปกติเอามาก ๆ
“อิงค์ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยเหรอ” ผมถามออกมา เธอพูดแบบนี้แสดงว่าเธอต้องไปได้ยินสิ่งที่ผมพูดมาแน่ ๆ แต่ทำไมเธอถึงได้ดูว่าไม่รู้สึกอะไรเลย
“ไม่รู้สิ อิงค์ก็คิดแบบพี่ปืนนะ เราเข้ากันไม่ได้หรอก ปล่อยกันไปจะดีกว่า พรุ่งนี้เช้าพี่ปืนก็กลับไปอยู่บ้านพี่ไฟ ส่วนอิงค์ก็จะไปเก็บเสื้อผ้าออกจากคอนโดพี่ปืน ส่วนคีย์การ์ดอิงค์จะฝากไว้ที่นิตินะคะ” อิงค์พูดจบก็ฉีกยิ้มกว้าง ๆ เธอดูชิล ๆ สบาย ๆ
“พี่เห็นท่าทางของอิงค์แล้วพี่ก็สบายใจ” ผมมองหน้าอิงค์นิ่ง ๆ แล้วเอ่ยออกมา
สบายใจห่าไรล่ะ โคตรจะไม่สบายใจ เพราะไม่รู้ว่าอิงค์ไม่รู้สึกอะไรจริง ๆ หรือเปล่า ถึงผมจะคิดว่าเราเข้ากันไม่ได้ แต่ผมก็ห่วงความรู้สึกของอิงค์เหมือนกัน
“พี่ปืนคิดว่าอิงค์จะเหวี่ยง หรือว่าอิงค์จะฟูมฟายไม่ยอมเลิกกับพี่ใช่ไหมล่ะ คิก ๆ”
ผมยิ้มแล้วส่ายหน้าเล็กน้อย ปฏิเสธไปทั้งที่ในใจก็คิดแบบที่อิงค์พูดนั่นแหละ เธอก็ไม่ซักถามอะไรต่อ
“งั้นอิงค์ไปอาบน้ำก่อนนะคะ” เธอเดินหายเข้าไปในห้องนอน สักพักหนึ่งก็กลับออกมาโดยที่สวมชุดนอนไว้เรียบร้อยแล้ว ผมก็เลยเข้าไปอาบต่อ
“ทำไรอะ” ผมเดินออกจากห้องน้ำมา เห็นว่าอิงค์กำลังยกกระเป๋าเดินทางของผมมาเปิดออก
“เก็บเสื้อผ้าให้พี่ปืนไงคะ พรุ่งนี้พี่ปืนจะได้ออกไปได้เลย พี่ปืนจะได้ไม่เหนื่อย และอีกอย่างอิงค์กลัวพี่ปืนจะลืมนั่นลืมนี่ อิงค์ขี้เกียจขนไปทิ้งค่ะ คิก ๆ” เธอพูดไปยิ้มไป ดูเหมือนแซวผมเล่นตามปกติ
ผมนั่งมองอิงค์เก็บเสื้อผ้าของผมจนครบทุกชิ้น เหลือเพียงชุดที่จะไว้ใส่ในวันพรุ่งนี้ เธอหันมาเก็บกล่องนาฬิกาที่ผมใส่ไว้ในลิ้นชัก ให้เหลือแค่เรือนที่ผมใส่ประจำ ครีมบำรุงต่าง ๆ อิงค์ก็จัดการเก็บให้เรียบร้อย
เราสองคนเข้านอนกันโดยที่ล้มตัวนอนหันตะแคงเข้าหากัน อิงค์ยิ้มหวาน ๆ ให้ ก่อนจะค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลง สักครู่ก็รู้สึกว่าอิงค์น่าจะหลับสนิทแล้ว เพราะปากของเธอเผยอเล็กน้อย เวลาอิงค์หลับมักจะอ้าปากนิดหน่อย
ผมยื่นมือไปลูบศีรษะของอิงค์เบา ๆ ก็รู้สึกแปลก ๆ เหมือนกันที่พรุ่งนี้ผมจะไม่ได้อยู่กับเธอแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังคิดเหมือนเดิมคือเราเข้ากันไม่ได้ ไม่ได้เลยจริง ๆ
~*~*~
เช้าวันต่อมา
“โชคดีนะคะพี่ปืน อิงค์ขอให้พี่ปืนเจอคนที่เหมาะสม คนที่เข้ากับพี่ปืนได้ทุกอย่างน้า” อิงค์เดินเข้ามาสวมกอดผมไว้หลวม ๆ เธอเงยหน้าขึ้นแล้วส่งยิ้มให้เหมือนเดิม
“เช่นกันนะอิงค์” ผมเองก็กอดอิงค์ไว้เหมือนกัน ใจหายโคตร ๆ รู้สึกไม่อยากจะปล่อยกอดออกเลย
“พี่จะไปอยู่คอนโด ยังไม่อยากไปอยู่กับไอ้ไฟ รำคาญพวกมัน อิงค์จะไปเก็บเสื้อผ้าพร้อมกันเลยไหม” ผมพูดต่อ ผมว่าจะไปอยู่คอนโดสักพักแล้วค่อยไปอยู่กับพวกเพื่อน ๆ หากไปอยู่ตอนนี้เลยพวกมันต้องซักถามกันไม่หยุดแน่ ๆ
“ไม่ดีกว่าค่ะ เดี๋ยววันไหนอิงค์ว่างอิงค์จะเข้าไปเก็บนะคะ คีย์การ์ดก็อยู่ที่นิตินั่นแหละค่ะ”
“โอเค งั้นพี่ไปแล้วนะ”
“ค่ะ” อิงค์ปล่อยกอดออกจากผม
ผมเดินถอยหลังไปทางประตู หัวใจเต้นแรงผิดปกติ ยิ่งอิงค์ยิ้มหวาน ๆ แล้วโบกมือลา ผมยิ่งรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงมากกว่าเดิม ผมหันไปเปิดประตูเดินออกจากห้องไป โบกมือลาอิงค์แล้วค่อยปิดประตูให้
ยืนมองประตูที่ปิดบังเราสองคนไม่ให้เห็นกันและกันอยู่สักพักใหญ่ ๆ ถึงได้เดินลงมาที่รถ นั่งเงียบ ๆ อยู่เพียงลำพัง แล้วค่อยออกจากคอนโดของอิงค์มาที่คอนโดของตัวเอง
- ผู้เขียน
