CHAPTER 8
วันนี้พวกผมไม่มีเรียน ก็เลยขลุกกันอยู่ที่เต็นท์ของพี่ดิน พี่เกมส์มารื้อรถที่จอดอยู่ จะแต่งใหม่เท่ ๆ แล้วเอาไว้ไปงานโชว์รถ แต่สักพักไอติมก็เดินร้องไห้เข้ามา พวกผมหันไปมองก็ตกใจ แต่ผมน่าจะตกใจมากกว่าทุกคน
“อิงค์!” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตกใจหลุดออกจากปากของผม เมื่อเจ้าของชื่อมาอยู่ตรงหน้าโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว
ในใจอยากจะรีบเดินเข้าไปหาคนตัวเล็ก แต่ขากลับก้าวไปช้า ๆ จนกระทั่งเธอวิ่งหนีออกไป ผมสะบัดหน้าเบา ๆ คล้ายกับเรียกสติของตัวเองให้กลับมาเต็มร้อยแล้วรีบเร่งฝีเท้าตามไปให้ทัน
ยื่นฝ่ามือไปคว้าที่แขนเรียวเล็กเอาไว้ ก่อนที่ฝ่ามือนุ่มของเธอจะทำหน้าที่เปิดประตู ใบหน้าสวยหันมามองหน้าผม เธอแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“ปล่อย!” อิงค์เอ่ยเสียงเข้ม อีกทั้งยังพยายามบิดแขนของตัวเองเพื่อให้ได้หลุดจากการจับกุมของผม
“พี่ไม่ปล่อย พี่ไม่อยากปล่อยให้อิงค์ไปจากพี่อีกแล้ว”
คำพูดของ
